The Legend of Zelda: Tri Force Heroes review
Verkleedpartijtje.
'Alle goede dingen bestaan uit drie' en 'de kleren maken de man'. Het zijn twee spreekwoorden die The Legend of Zelda: Tri Force Heroes goed omschrijven. Maar de Japanse ondertitel The Three Triforce Musketeers dekt de lading nog beter. Je gaat met drie zwaardvechters op avontuur om de vloek op de prinses van het koninkrijk Hytopia te verbreken. Het trio schaamt zich niet om dat in flamboyante outfits te doen.
Van heroïsche kostuums tot roze jurken: niets is te gek voor de drie musketiers. Net zoals de drie helden trekt de Zelda-serie een andere outfit aan. Tri Force Heroes draait namelijk volledig om de multiplayer en laat de singleplayer de tweede viool spelen. Nintendo wil samen met ontwikkelaar Grezzo een multiplayer-Zelda maken die boven alles toegankelijk is.
Die toegankelijkheid uit zich meteen in de plot. Aan een verhaal maakt Tri Force Heroes immers weinig woorden vuil. Allemaal goed en wel dat die bloedmooie prinses door de vloek van die jaloerse heks in een lelijke jumpsuit moet rondlopen, maar je kompanen en jij moeten zo snel mogelijk op avontuur. Je kiest bij een NPC of je lokaal of online wilt spelen, geeft aan of je dat met vrienden of met vreemden wilt doen en kiest ten slotte het level. De game dropt je daarna in een kamer die als verkapte lobby fungeert. Het loopt heel gesmeerd en je staat binnen de kortste keren met je twee kompanen in het level.
Tri Force Heroes leunt veel meer op samenwerking dan zijn spirituele voorgangers Four Swords en Four Swords Adventures. Je deelt de levensmeter met je strijdmakkers. Iemand optillen en voor de gein in de lava werpen, zit er dus niet meer in. Je bent op je kompanen aangewezen en moet elkaar constant met voorwerpen helpen. Zo blaas jij met je bommen een rotsblok op. Daarna werpt de tweede speler met een windstoot van de Gust Jar de derde speler over een klif, die jou op zijn beurt met zijn boemerang naar de overkant haalt. Het zijn de vertrouwde, kwalitatieve Zelda-puzzels, overgoten met een multiplayersausje.
Er is echter een nijpend tekort aan diepgaande communicatiemiddelen. Tri Force Heroes heeft bewust geen chatfunctie, omdat de ervaring daardoor zou verwateren. Gevorderde spelers zouden nieuwe spelers voortdurend bevelen geven, waardoor de game voor hen niet leuk zou zijn. De ontwikkelaars hebben wel acht emoticons geïntegreerd waarmee je kunt uitdrukken wat je van andere spelers wilt, maar die zijn niet toereikend. Sommige puzzels en boss fights vereisen meer coördinatie dan emoticons kunnen uitdrukken. Het is heel frustrerend om met het simpele tekstballonnetje 'Item!' te moeten verduidelijken dat je kompaan vanuit een bepaalde hoek een pijl door een brandende toorts moet schieten om een volgende toorts aan te steken. Op zo'n moment wil je gewoon eens goed schreeuwen: om je boodschap over te brengen en om je hart te luchten.
Daarnaast zijn er nog een paar vreemde designkeuzes. Zo moeten spelers regelmatig op elkaars schouders staan om hooggelegen voorwerpen te verzamelen of torenhoge vijanden te verslaan. Het probleem is dat het niet altijd duidelijk is of je dat met twee dan wel drie spelers moet doen. Zelfs de 3D-schakelaar volledig naar boven schuiven biedt geen soelaas. Dat leidt tot onnodige trial-and-error. Het is evenmin mogelijk om te ontsnappen wanneer iemand je opgetild heeft. Dat is zeer vervelend als je met iemand speelt die er plezier in schept andere spelers te dragen. Het lijkt een klein euvel, maar na verloop van tijd krijg je er genoeg van.
Die problemen doen zich echter enkel voor wanneer je online speelt. Tijdens een lokaal spel waarin je met elkaar kunt praten, komt Tri Force Heroes helemaal tot zijn recht. Dat beseffen Nintendo en Grezzo ook, want de game is volledig via Download Play speelbaar. Je hebt wel enkel toegang tot levels die de eigenaar van de game reeds heeft vrijgespeeld, maar voor de rest zijn er geen beperkingen. De ontwikkelaars maken de game daarmee voor een veel groter publiek toegankelijk, en dat is lovenswaardig. De voorraad outfits en crafting-materialen die spelers zonder game aanleggen, wordt opgeslagen. Als ze de game alsnog kopen, worden die voorwerpen overgedragen.
Zo'n voorsprong is geen overbodige luxe, want er zijn heel wat kostuums te verzamelen. Elk verbetert een bepaalde eigenschap van je personage. Zo maakt de Goron Garb je immuun voor vuur en schiet je met de Kokiri Clothes drie pijlen tegelijk af. Het lijken kleine voordelen, maar als je ze goed inzet, kunnen ze het verschil tussen leven en dood betekenen. Voor je een level begint, krijg je namelijk te zien welke voorwerpen je er vindt. Door die informatie kun je doordacht het gepaste kostuum voor dat level kiezen.
De grote hoeveelheid outfits verleent Tri Force Heroes heel wat herspeelbaarheid. Je moet de kostuums laten samenstellen bij een kleermaakster, die er naast een fikse geldsom ook een aantal crafting-materialen voor vraagt. Je kunt die kopen, maar door het vaak astronomische bedrag is het beter dat je levels opnieuw speelt om het materiaal te vinden. Challenges dienen om herhaling te vermijden. Ze maken de levels een pak uitdagender, maar vergroten tegelijk de kans om zeldzame materialen te vinden. De Challenges en het vrijspelen van alle outfits houden je ettelijke uren aan het scherm gekluisterd.
Uiteindelijk is The Legend of Zelda: Tri Force Heroes een ruwe diamant die onder het juiste licht helemaal schittert. Speel je het online, dan is het een stevige multiplayer-Zelda die door het gebrek aan diepgaande communicatiemogelijkheden af en toe tot frustratie leidt. Speel je lokaal, dan biedt het heel wat uren non-stop spelplezier. Dat je slechts één game nodig hebt om er met z'n drieën van te genieten, is de kers op de taart.
The Legend of Zelda: Tri Force Heroes lanceert op 23 oktober voor Nintendo 3DS