The Legend of Zelda: Twilight Princess HD review - Best of-compilatie
Best of-compilatie.
E3 2004. Op het einde van Nintendo's al erg indrukwekkende persconferentie nodigt debutant Reggie Fils-Aime het publiek uit om nog in één laatste wereld te stappen. Een minuut later vult oorverdovend gejuich de zaal. Gamejournalisten en -ontwikkelaars geven een staande ovatie en ondertussen gaat het meekijkend internetvolk uit zijn dak. The Legend of Zelda: Twilight Princess is zonet voor het eerst getoond.
De trailer toont alles waar het publiek al jaren om vroeg. Een realistischere grafische stijl. Een volwassen Link die op Epona door een enorm Hyrule Field gallopeert. Legers die aan de horizon marcheren. Stoere zwaardgevechten terwijl de brandende pijlen je om de oren vliegen. Een duistere atmosfeer. Kortom: alles waar voorganger The Wind Waker aan ontbrak en toen nog de actuele hype The Lord of the Rings bevatte. Het was alsof Nintendo eindelijk de game had gemaakt waar het publiek al jaren naar snakte. In 2016 blijkt dat echter zowel in Twilight Princess' voordeel als nadeel te spelen.
Niet dat de uiteindelijke game de gemaakte beloftes niet nakomt. The Legend of Zelda: Twilight Princess HD zet net als de originele game een stuk harder in op de epische elementen die eerder in de reeks altijd onder het oppervlak bleven. Dit is niet de tienjarige Link die van zijn beste vriendin afscheid neemt en op avontuur vertrekt. En het is ook niet de Link die zich sterk houdt terwijl zijn oma hem uitwuift. Nee, dit is een stoere Link die met vee worstelt. Dit is een coole Link die in slow-motion zijn paard op haar achterste poten laat staan. En dit is een pocherige Link die na een bevredigend gevecht zijn zwaard niet zomaar in de schede steekt, maar er eerst eens opzichterig mee zwaait.
Dat is niet per se slecht, maar wel een symptoom van een groter probleem. Twilight Princess is namelijk een people pleaser. Een game waarbij Nintendo te veel toegevingen gedaan heeft naar de wispelturige fans van de reeks. Hierdoor valt The Legend of Zelda: Twilight Princess HD vaak van zijn evenwichtsbalk.
Zo is het enorme Hyrule Field waar je minutenlang door kunt galopperen eigenlijk een saaie leegte. De gevechten te paard klinken dan weer uitdagend, maar in de praktijk zijn het vooral vervelende hindernissen. Dat komt omdat Epona zich in deze HD-remake zeer stroef laat besturen. Dat is extra frustrerend nu games als Red Dead Redemption, The Witcher 3 en Metal Gear Solid 5 en hebben getoond hoe het wel moet.
Het uitbouwen van Links achtergrond kost ook tijd. Eens je met alle personages uit Links thuisdorp kennisgemaakt hebt en aan de eerste dungeon begint, zijn er maar liefst drie uur gepasseerd. Vervolgens duurt het gemakkelijk nog eens zo lang voordat Nintendo je hand loslaat en je de wereld in je eentje laat verkennen.
Nintendo is zich hier tien jaar later van bewust. Zo zijn bijvoorbeeld de drie verzamelquests ingekort zodat je telkens nog maar twaalf Tears of Light moet verzamelen in plaats van zestien. Dat verhoogt het tempo enigszins, maar is uiteindelijk nog steeds niet voldoende om het begin van de game de nodige vaart te geven.
De game schittert echter bij zijn zeldzame hoogtepunten. De kerkers van Twilight Princess horen bij de beste uit de reeks. Wat ze aan complexiteit missen, maken ze meer dan goed in originaliteit, diversiteit en vooral plezier. Na de voorspelbare kerkers met bos-, vuur- en water-thema's verken je onder andere een gevangenis, het huis van een Yeti en een zwevende ruïne. Ook de items die je in de dungeons tegenkomt, doorbreken het bekende patroon. Doordat je ze echter zelden op meer dan één locatie gebruikt, versterkt dat het gevoel dat er een breuk is tussen de kerkers en de rest van de wereld.
Een ander hoogtepunt is dat Twilight Princess meer dan elke andere Zelda-game een rechtstreeks vervolg is, in dit geval op publiekslieveling Ocarina of Time. Je ziet hoe het Hyrule uit die game geëvolueerd is. Je bezoekt bekende locaties en de verwijzingen zijn talrijk. Dat geeft de game niet alleen een nostalgische boost, maar geeft je ook het gevoel dat je deel van iets groters uitmaakt. Dit is een Hyrule met een duidelijk herkenbare geschiedenis. Waar andere Zelda-games zich vooral beperken tot hints naar een groter geheel, gaat Twilight Princess volop voor een band met het overkoepelende universum.
Maar ook die medaille heeft een keerzijde. Dat Twilight Princess zo hard op Ocarina of Time steunt, doet afbreuk aan de eigenheid van de game. Tijdens het spelen haal je vooral herinneringen op aan voorgaande games uit de serie, vergelijkbaar met het luisteren naar een verzamelalbum van je favoriete artiest. The Legend of Zelda: Twilight Princess HD mist daardoor een eigen coherente visie.
Naast de kleine aanpassingen op gebied van gameplay hebben de graphics ook een stevige opknapbeurt gekregen. De game speelt nu aan een stabiele 30 frames per seconde in een resolutie van 1080p. Textures zijn herwerkt zodat ze scherper zijn en meer details tonen. Ook het overdreven bloom belichtingseffect waarmee de game bij de visuele stijl van het vorig decennium wou aansluiten, is sterk verminderd.
Nintendo gaf de fans in 2006 met The Legend of Zelda: Twilight Princess exact wat ze wilden. En in 2016 is het duidelijk dat de game daardoor een kind van zijn tijd is. Maar dat neemt niet weg dat zelfs een middelmatige Zelda-game nog steeds met kop en schouders boven het gros op de markt uitsteekt. Daarbij staan de hoogtepunten van de game trots tussen de beste van de reeks. Wie dit avontuur tien jaar geleden gemist heeft, krijgt met de HD-versie de kans om het met alle moderne gemakken en voordelen te spelen.
The Legend of Zelda: Twilight Princess HD is nu exclusief verkrijgbaar op Wii U.