The Legend of Zelda: The Wind Waker HD review

2011, Londen: Ik vraag Zelda-ontwikkelaar Eiji Aonuma naar aanleiding van de 25ste verjaardag van de Zelda-franchise of hij wel eens gedemotiveerd raakt door fans, die nooit tevreden lijken. Hij geeft een diplomatisch antwoord, maar toch moet het ergens wel pijn doen. Met Ocarina of Time nog vers in het geheugen als één van de beste games ooit wil de wereld ten tijde van Wind Waker's release meer van dat, maar dan met een next-gen flair: groter, mooier en epischer.

The Legend of Zelda: The Wind Waker lijkt echter het tegenovergestelde te bieden. Hyrule is vervangen door een enorme zee met hier en daar een te verkennen eiland en amper een handjevol inwoners. De sprookjesachtige, duistere stijl van Ocarina of Time en Majora's Mask is ingeruild voor felle kleuren, grote vlakken en harde omlijningen. De stoere Hero of Time is nu een klein jongetje met enorme ogen die de wijde wereld voor het eerst zien.

Het is pas na de release van Twilight Princess, die de verwachtingen van de fans exact inlost, dat gamers voorzichtig de weg naar Wind Waker terugvinden. Wat ze ontdekken is een game die eigenlijk alles te bieden heeft wat ze willen: complexe en originele dungeons, een groots avontuur in een nieuwe, onontdekte wereld en een ongekend volwassen en emotioneel verhaal. Aonuma moet doorheen de jaren toch af en toe zijn vuisten gebald hebben.

Het verhaal luidt dat Nintendo intern The Wind Waker naar een HD-versie opwaardeerde om zijn werknemers voor het nieuwe tijdperk op te leiden. Het resultaat bleek echter zo goed dat besloten werd het product uit te brengen. De wereld lijkt er daarbij meer klaar voor dan tien jaar geleden.

De verbeterde graphics springen direct in het oog. De alom bekende tekenfilmstijl is gebleven, maar dankzij de nieuwe belichtingstechnologie is er meer diepte aanwezig. Samen met de meer gedetailleerde textures voelt de game aan als meer dan slechts een geüpdatete overzetting, zoals Ocarina of Time 3D.

Daarnaast is de bekende Nintendo-flair nog steeds aanwezig. Zelfs na vele uren met de game door te brengen, blijven kleine details zoals de manier waarop het gras beweegt een plezier om te ervaren. Dankzij een verbeterde draw distance is ook het varen een stuk aangenamer. Je ziet altijd één of meerdere eilanden aan de horizon, waardoor je nieuwsgierigheid geprikkeld wordt. Het is een wezenlijk verschil waardoor je minder het gevoel hebt op een eindeloze blauwe vlakte te varen.

Wind Waker's update gaat verder dan puur het cosmetische. Nintendo heeft de game op verschillende manieren aangenamer gemaakt om te spelen. Het tweede gedeelte van de game is stevig ingekort. De tergende zoektocht uit het origineel is aangepast, zodat je minder voelt dat er oorspronkelijk eigenlijk twee kerkers uit de game geknipt zijn. Het haalt tevens een hoop overbodig heen en weer varen uit de game en dat zorgt ervoor dat het tempo consistent blijft.

De frustratie van het jongleren met items is ook verholpen. Je kunt nu de mast, het kanon en de grijphaak van je schuit eenvoudigweg gebruiken door een richting op de vierpuntsdruktoets in te drukken. Ook de Wind Waker zelf, het dirigeerstokje waarmee je de windrichting kan bepalen, heeft nu een vaste knop gekregen. Nog steeds dien je deze voor elke boottocht boven te halen om de windrichting aan te passen - een groot punt van kritiek toen de game origineel verscheen - maar het hele proces gaat nu een stuk sneller.

Gamepad-functionaliteit is oppervlakkiger. De touchscreen-controller van de Wii U wordt vooral ingezet om alle menu's en kaarten van het televisiescherm te halen. In-game voorwerpen kan je aan een knop toewijzen door ze ernaar toe te slepen, en in dungeons heb je kaart en kompas altijd in je hand. Het zijn voor de hand liggende veranderingen die weinig verrassen, maar toch handig blijken.