The Lord of the Rings: War in the North review

"Op een dag houdt iemand een oorlog, maar komt er niemand opdagen." Dit citaat van de Amerikaanse dichter Carl Sandburg wordt wereldwijd gebruikt door vredesactivisten, pacifisten en wereldverbeteraars. Jammer genoeg moeten we vandaag vaststellen dat "nooit meer oorlog" een verre droom lijkt, die ons keer op keer afgenomen wordt door grootmachten met een oog op olie. Terwijl de Verenigde Staten nog altijd Afghanistan en Irak bezetten, na de onder valse voorwendselen geopende oorlog op het terrorisme die nu ook haar bebloede klauwen in Iran dreigt te planten, maakt de VN haar neokoloniaal karakter nogmaals duidelijk met de belegering van onder andere Libië waar "de democratie nu haar intrede kan doen nu Kadhafi dood is".

Zeven maanden bombardementen hebben de VN al ettelijke miljarden dollars gekost en het leven geëist aan duizenden onschuldige burgerslachtoffers. Doet nadenken of de bevrijding van Libië zo prijsloos is? Niet toevallig dat Libië één van de grootste olievoorraden ter wereld heeft, en Iran ook dat voorrecht is toegedaan. Over de hele wereld woeden oorlogshaarden, waar altijd de gewone mensen het leed dragen die hen opgedrongen wordt door een hebzuchtige, rijke elite. En ook Middle-earth blijft niet gespaard van het wapengekletter van de oorlog.

War in the North volgt niet het verhaal van de personages uit de beroemde trilogie, maar dat van drie nieuwe helden wiens avontuur parallel loopt met de gebeurtenissen films. Eradan de Ranger is het menselijke personage die wel overweg kan met een zwaard en boog. De elf Andriel doet dan weer dienst als magiër die op lange afstand aanvallen cast, terwijl de dwerg Farin met zijn trouwe bijl verkiest om up close and personal te werk te gaan. Het verhaal begint wanneer de films beginnen. Sauron's negen zwarte ruiters, de Nazgûl, hebben een noordelijk gelegen kamp van de Rangers vernietigd. Al snel blijkt dat de Nazgûl bevelen namen van Agandaûr, de rechterhand van Sauron die het in het noorden zal opnemen tegen het verzet. Het bovenvermelde trio trekt naar het dorpje Bree, waar ze Aragorn ontmoeten die hen alles uitlegt over de Hobbit Frodo en de ring van Sauron. Hij vraagt hen ondersteuning te bieden voor de Hobbit, en het front in het noorden staande te houden. Het begin van een groots avontuur.

Doordat het verhaal parallel loopt met dat van de films zul je dus heel veel bekende locaties betreden. Treffend is de manier waarop deze vormgegeven werden. Bree, het stadje bekend van het café Prancing Pony is maar een klein dorpje en toch vallen er een heleboel queesten te scoren. Onder andere grote steden zoals Fornost, Mirkwood en Rivendell zijn plaatsen die je op je tocht zal bezoeken. Ook kom je heel wat van de helden van het witte doek tegen. Denk maar aan de eerder vernoemde Aragorn, Frodo, Gandalf en veel meer, allemaal voorzien van heel knap stemmenwerk.

Aan het begin van de game kun je kiezen om in de huid van één van de drie helden te kruipen. Niet gevreesd, valt je keuze na enkele uurtjes toch niet zo goed mee of wil je één van de andere personages uitproberen, dan kun je nog altijd ruilen bij het begin van ieder level. War in the North is een volbloed Action RPG. Denk hierbij dus maar aan wild wapengekletter en constant bestaande uitrusting inruilen voor uitrusting waarvan de statistieken beter zijn. Tussen de steden door zul je dus vooral bezig zijn met het in de pan hakken van alle gespuis dat Sauron op je afstuurt. Iedere neergelegde vijand zal de nodige ervaringspunten opleveren die kunnen benut worden om je personage te upgraden. Elk personage heeft drie skilltrees gebaseerd op hun basisvaardigheden. Per level kun je één punt besteden aan een bepaalde vaardigheid.

De gevechten worden afwisselend gehouden doordat er doorheen de loop van het spel steeds nieuwe vijanden worden voorgesteld. Alhoewel de meesten gewoon een herwerkte versie zijn van eerder tegengekomen vijanden, is het toch leuk om de hele vijandige mythos van de LOTR-sage de revue te zien passeren. Toch is er iets niet pluis met de manier waarop de combat in beeld komt. Het is zo dat, zoals het wel vaker voorkomt in het RPG-genre, er getallen boven de vijanden verschijnen om aan te tonen dat ze schade oplopen door één van jouw aanvallen. Maar sterkere vijanden kunnen ook je aanval afblokken. Dan verschijnen er geen getalletjes meer, maar is er verder geen fysieke of visuele feedback om te tonen dat je aanval geen schade verricht. Je zult dus bij momenten heftig met je zwaard staan zwaaien, en pas later doorhebben dat je totaal geen schade aan het aanrichten bent. Misschien was een zichtbare reactie van je personage op het blokken van zijn aanval hier op zijn plaats geweest.

Ook is er voldoende loot in de game voorzien. Versla je vijanden en geef je jouw nieuwsgierigheid carte blanche bij het verkennen van de levels, dan zul je nieuwe wapens en andere uitrusting vinden om je personage naar lieve lust aan te passen. Niet enkel heeft sommige loot effect op je vaardigheden, ook zul je er visueel anders uit zien. En de combinaties zijn eindeloos. Van een harnas dat je boogschuttersvaardigheid verbeterd, tot een halsketting die je extra Mana geeft om magische aanvallen te gebruiken.

Het is trouwens maar goed ook dat je snel iets vind om te personage er anders te doen uitzien. Grafisch ziet de game er wel goed uit, maar het haar van de personages ziet er heel stroachtig uit. Verder worden de steden heel geloofwaardig vormgegeven. Je zal heel wat uit de film gekende architectuur tegen het lijf lopen. Elfensteden zullen zo in een oogwenk te onderscheiden zijn van door de mensen gebouwde bolwerken. Ook de niet speelbare karakters worden voorzien van middeleeuws stemmenwerk, zoals dat ook in de film het geval was.

Er is ook de mogelijkheid om samen met twee vrienden online aan de slag te gaan. Deze kruipen dan in de huid van de overige helden. Dit voegt enkel toe aan een game waar al uren speelplezier te beleven is. Eenmaal je in de wereld van Middle-earth stapt, zul je al snel verliezen in hetgeen de game te bieden heeft.