The Next Big Thing
Verhalende game zonder sterk verhaal.
Het Spaanse Péndulo Studios is geen groentje binnen het point & click adventure-genre. Het in 2001 door hun uitgebrachte Runaway was de eerste echte game binnen het genre in een lange tijd en had potentieel genoeg om uiteindelijk deels onder de vlag van Microsoft uitgegeven te worden. Vooral Duitse en Franse recensenten waren lyrisch. Twee sequels volgden en genereerden even een buzz, waarna de studio besloot om een sequel te produceren voor een van hun eerste en onbekendste games: Hollywood Monsters. The Next Big Thing was een feit.
Traditioneler dan The Next Big Thing kan een point & click adventure niet snel worden. Gameplay is gegrond in de aloude principes: je moet met behulp van je muis op zoek naar personen, objecten en andere mysterieuze zaken die op het scherm verborgen zitten. Wat je vindt is bruikbaar in eerdere, niet oplosbare situaties, waardoor je langzaam maar zeker in het plot vordert. Het is een rigide concept, een die, als het verhaal er achter sterk genoeg is, de tand des tijd prima kan overleven.
Jammer dat The Next Big Thing daar weer net niet in slaagt. Een blik op de met aandacht vormgegeven spelomgevingen en personages zou je doen denken dat ook het schrijfwerk solide is, maar het lijkt hier meer te gaan om een haastklus. Grappen zijn geforceerd - en gewoonweg niet grappig - en dialogen springen vaak zo snel heen en weer dat je dreigt de rode draad kwijt te spelen. Het overkoepelende verhaal lijkt hierdoor wat bij elkaar geschraapt en verliest helaas al snel zijn charmes. Jammer, want de excentriek uitziende cast gaf ruimte voor een leuk en spontaan verhaal. Wellicht kunnen we de locatie van de studio hiervoor de schuld geven: gezien zijn Spaanse wortels kunnen we er namelijk wel van uitgaan dat het verhaal dat we voor onze kiezen kregen een vertaling van het origineel is.
Om alsnog de standaard synopsis te geven: journalisten Liz en Dan zien tijdens een feestje van een grote horrorproducent een acteur het kantoor van zijn baas in kruipen. Wanneer Liz ervoor kiest achter hem aan te gaan verdwijnt zij echter, waarna het aan Dan is om op zoek te gaan naar de blondine. Eerst lijkt alleen Dan zijn baan op het spel te staan, maar al snel raakt hij verwikkeld in een complot vol met obscuriteiten. En slecht geschreven dialogen.
Gelukkig ziet het spel er zo mooi uit, dat je bijna zou vergeten dat je een rolletje in een b-film lijkt te spelen. Er is duidelijk gekeken naar de Monkey Island remakes, maar van een grafische kloon kunnen we niet spreken. Als we ergens een vergelijking mee zouden willen trekken, dan is het de Japanse manga One Piece. Zowel die strip en The Next Big Thing profileren zich namelijk met vergezochte en obscuur uitziende personages, iets dat het spel rechtvaardigt met zijn setting binnen de horrorfilm-industrie. Dat had wat ons betreft niet gehoeven: een universum gevuld met extreem uitziende figuren heeft geen uitleg nodig om te werken.
Hoewel er weinig veranderd is aan de uit de jaren '90 stammende formule door Péndulo Studios, is The Next Big Thing tekenend binnen het genre. Een toegankelijkere point & click adventure zul je namelijk niet vinden. Bijzonder, want je krijgt niet het gevoel dat een potentiële uitdaging je ontnomen wordt, zoals bijvoorbeeld Nintendo's Super Guide in New Super Mario Bros. dat wél doet. Twee opties maken het spel makkelijk benaderbaar voor nieuwe spelers: een hint-knop die suggereert waar je nu heen kunt en de optie om te zien welke objecten in de kamer klikbaar zijn. Beide opties zijn volledig optioneel en zelfs uit te schakelen door een hogere moeilijkheidsgraad te selecteren. Dit klinkt minder interessant dan het is: in een spel dat zo gericht is op directe interactie met je omgeving, is de toevoeging van een systeem om je hiermee te helpen zonder je taken over te nemen een revolutie. Iedereen die in Monkey Island het hele scherm klikkend langs ging kan hierover meepraten.
Maar helaas. Hoe goed dit systeem ook in elkaar steekt, het zwakke script verwoest werkelijk alle potentieel dat er in de game zat. Dit is puur te danken aan het gekozen genre, dat gewoon te afhankelijk is van een team sterke schrijvers dat nauw samenwerkt met de ontwikkelaar zelf. Want ook dat lijkt niet het geval te zijn: voorwerpen lijken vaak gedwongen in de omgeving te zijn geplaatst, puur om een bepaalde puzzel te doen werken.
De puzzels en conclusie waartoe je komt met gevonden objecten zijn geinig, maar nooit meer dan dat. We hebben nooit ergens stil gestaan na een ontknoping met het gevoel dat er iets gebeurde dat we niet eerder in een LucasArts game rond de jaren '90 zagen. Het spel draait vaak op dezelfde oude formule: spreek met degene die je voortgang in het verhaal tegengaat, vis naar absurde interesses en bezigheden en zoek vervolgens naar dingen die daar op ingaan. Het is een opbouw die we al jarenlang in point & click games zien en eentje waar Péndulo niet probeert zijn eigen unieke spin aan te geven. The Next Big Thing tracht allesbehalve het wiel opnieuw uit te vinden.
Ik haat het om cijfers uit te delen. The Next Big Thing verdient zeker niet hoger dan ik vandaag uitdeel, maar met dit cijfer riskeer ik dat lezers naar beneden scrollen om direct al te concluderen dat het spel de moeite niet waard is - en daarmee de recensie ook niet. En op die manier passeren aspirerende ontwikkelaars het toch zowel praktische als ingenieuze hintsysteem in The Next Big Thing, iets dat ik maar wat graag wil zien in andere, betere adventures. Had Péndulo zich meer gericht op een sterk script, dan had de ontwikkelaar niet alleen zichzelf gediend met een meer kwalitatieve game die uiteindelijk beter kan verkopen, maar ook de developer community door zijn slimme ideeën te etaleren aan de hand van lovende recensies. Doodzonde.