The Novelist review
Kiezen tussen kwaden.
Iedereen maakt deel uit van een gezin. We zijn allemaal zonen of dochters, soms partner of zelfs ouder. Hoe disfunctioneel deze familierelaties soms ook zijn, we ontsnappen er niet aan en ze bepalen voor een groot deel onze levenswandel. Gezonde familiale banden bieden geborgenheid, maar kunnen vaak ook verstikkend aanvoelen. Het verzoenen van je eigen noden en die van je familie is als het balanceren op een slap koord.
Indie-ontwikkelaar Kent Hudson ontwikkelde rond dit universeel herkenbare thema een game. Met The Novelist wil hij de complexe relaties tussen gezinsleden en hun verschillende wensen vertalen naar een videogame, door je hartverscheurende beslissingen te laten nemen. Na een kwartiertje spelen ben je al getuige van een gebroken kinderhart, wanneer vader beslist om verder te werken in plaats van met hem te spelen. Het pijnlijke is dat niet die vader, maar jijzelf die keuzes moet maken.
Je speelt als een klopgeest in een vakantiehuis, die beschikt over de bovennatuurlijke gave om de gedachten en diepste verlangens van de inwoners te lezen en hun levenskeuzes te beïnvloeden. Op een zekere zomer krijg je de familie Kaplan over de vloer, waarvan elk lid omwille van zijn eigen redenen een vakantie verdient.
Auteur Dan staat op de rand van zijn grote doorbraak en wil de rust gebruiken om zijn meesterwerk te voltooien. Linda ziet het als een kans om het huwelijk te redden en haar passie voor schilderen terug te vinden. Kleine Tommy kan na een jaar vol leerproblemen en pesterijen op school ook wel een pauze gebruiken. Het is jouw taak om vrede te sluiten tussen al deze individuele wensen en het verdere leven van de Kaplans te bepalen.
In de eerste plaats is The Novelist een adventure game. Je begeeft je door het huis op zoek naar hints die de wensen van de inwoners verraden. De creatieve twist komt in de vorm van een stealth mechaniek. De personages mogen immers niet de indruk krijgen dat hun leven beïnvloed wordt. Concreet betekent dit sluipen tussen kamers of teleporteren tussen verschillende schuilplaatsen, op zoek naar dagboekfragmenten en brieven. Tommy kan nog niet schrijven, dus hij communiceert met tekeningen.
Als je alle puzzelstukjes voor de verschillende inwoners hebt verzameld, bepaal je welke behoefte van welk familielid de voorkeur krijgt en met wie er een eventueel compromis kan worden gesloten. In een daaropvolgend filmpje wordt dan duidelijk welk effect jouw keuze maakt op de familiesituatie en het leven van de verschillende individuen.
Tijdens één van de eerste dagen beslis je bijvoorbeeld hoe het gezin de avond doorbrengt. Je kiest tussen werken aan Dan's boek, gezellig een glas wijn drinken met vrouwlief of een gezelschapsspel spelen met de kleine. Ik koos voor het compromis: eerst even een gezelschapspel tot Tommy in bed kan en dan nog wat verder werken. Vader en zoon relatief tevreden, maar moeder de vrouw is zo teleurgesteld dat ze de fles wijn alleen leegdrinkt, gepaard met het nodige drama.
Op papier klinkt dat intrigerend en vol potentieel. The Novelist kampt echter met fundamentele problemen. Zo is de gameplay te eentonig. Elke dag verloopt exact hetzelfde: je leest en luistert naar een handjevol gelezen tekst en besluipt de familieleden één voor één om een herinnering te herbeleven. De spelwereld van het vakantiehuis is echter te klein om gevarieerde locaties voor de hints te blijven verzinnen, waardoor je al snel een vaste routine ontwikkelt om zo efficiënt mogelijk het huis uit te pluizen.
Op geen enkel moment vormen de inwoners een uitdaging om te ontwijken. Het lijken robots die een betekenisloos patroon volgen, terwijl ze tot in het oneindige dezelfde zinnetjes tegen elkaar blijven herhalen. Dat haalt op den duur je inlevingsvermogen onderuit. Al snel voelt het verzamelen van de nodige hints als een vervelend werkje dat de vooruitgang van het verhaal hindert.
Dit verhaal heeft twee snelheden: enerzijds is er het emotioneel tumult van de familie Kaplan en anderzijds is er het mysterie van het vakantiehuis en zijn geest. De mysterieuze momenten vormen een welkome afwisseling van al het familiedrama, maar had op zichzelf meer uitwerking verdient. Nu is het slechts een leuk intermezzo, dat uiteindelijk meer vragen dan antwoorden oproept.
Het kiezen tussen de verschillende noden en wensen van de familieleden voelt aanvankelijk als kiezen tussen pest of cholera: welke beslissing je ook neemt, je stelt onvermijdelijk iemand teleur. De eerste keer dat Tommy zichzelf in slaap huilt omdat jij beslist hebt dat zijn vader geen tijd wil maken om met hem te spelen, voel je oprecht een knoop in je maag. De derde keer dat dit gebeurt, is de emotionele impact echter grotendeels verdwenen.
De verschillende personages zijn te eendimensionaal om door de loop van de game geloofwaardig te blijven. Er is de gedreven carrièremaan, de huisvrouw en het aandachttrekkende probleemkind. Hier en daar is er wel eens een thematisch zijsprongetje, zoals alcoholisme of de dood van een familielid, maar de reacties van de personages en de impact van je beslissingen worden hoe langer hoe voorspelbaarder.
Tel hierbij nog de overdramatisering van sommige scènes op, en de personages verliezen stukje bij beetje hun geloofwaardigheid. De overdreven reactie van Linda op het feit dat de mannen een gezelschapsspel willen spelen of het constante huilebalken van kleine Tommy werken dan op de zenuwen. Hierdoor wordt het ook steeds moeilijker om de situaties in het spel te laten resoneren met je eigen familieleven.
Wanneer de game wel klikt, dan levert The Novelist krachtige momenten op. In mijn versie van het verhaal is Dan's boek een groot succes, deelt hij de rest van zijn leven een ongelukkig huwelijk met Linda en blijft Tommy zijn leven lang een timide mislukkeling. In mijn jacht naar succes heb ik een huwelijk en het leven van een kind verwoest. The Novelist houdt op deze momenten een uiterst confronterende spiegel voor, waardoor het je eigen rol in je levensechte familie in vraag stelt. Deze momenten zijn echter eerder uitzondering dan regel.