The Outer Worlds review - Vergane glorie
Bedrijvige game.
In onze The Outer Worlds review verkent Michiel het door grote bedrijven gedomineerde Halcyon-zonnestelsel om zijn boodschap van liefde en gelijkheid te verspreiden.
Wanneer ik bij mijn mederedacteurs pols naar hun favoriete openwereldgame, krijg ik vooral verontwaardigde blikken vol onbegrip terug. Dat ik die vraag zelfs maar durf te stellen! Uiteraard is dat Fallout: New Vegas, dat in 2010 door de RPG-experten van Obsidian Entertainment werd uitgebracht. Negen jaar later waagt de studio zich met The Outer Worlds opnieuw aan een first-person-RPG in een dystopische toekomst. De vergelijking met New Vegas is dan ook nooit ver te zoeken, ook al gaat het om een volledig nieuwe IP. Obsidian Entertainment doet een moedige poging om de magie van weleer terug te brengen, maar weet nooit echt het niveau van zijn inspiratiebron te benaderen.
Het toekomstbeeld in The Outer Worlds is in elk geval opnieuw allesbehalve veelbelovend. In de 24e eeuw hebben grote bedrijven het volledig voor het zeggen, waardoor zelfs ruimtevaart volledig geprivatiseerd is. Zo is het Halcyon-zonnestelsel volledig in handen van een tiental bedrijven dat met ijzeren hand regeert. Het leven in Halcyon wordt dan ook gekenmerkt door veel plichten en weinig rechten, zelfs in die mate dat zelfmoord gelijkstaat aan beschadiging van bedrijfseigendom. Ondanks die sombere setting bezorgt The Outer Worlds je zelden of nooit een slecht gevoel dankzij de humor waarin de hele game baadt. Zelfs wanneer Obsidian Entertainment je personages in de meest uitzichtloze situaties voorschotelt, moedigen de vele hilarische dialoogopties je steeds opnieuw uit om alles te relativeren.
Ook op andere vlakken is The Outer Worlds een masterclass in storytelling. Elk personage dat je ontmoet is meer dan de moeite waard om beter te leren kennen, met als uitblinkers de verschillende companions die je tijdens je avontuur rekruteert. Zo vormt de sidequest van je companion Parvati een briljante middenweg tussen humor en vertedering waarbij je de verlegen ingenieur helpt bij de voorbereiding van een date. Ook de vele andere quests in de game imponeren met interessante personages en morele dilemma's, en slagen er op die manier zelfs in om te verdoezelen dat je al te vaak slechts eenvoudige fetch quests voorgeschoteld krijgt.
Ook het leveling-systeem van de game verdient alle lof. Zoals het een goede RPG betaamt, krijg je de volledige vrijheid om je personage uit te bouwen. In The Outer Worlds biedt elke skill echter meerdere voordelen, waardoor zelfs hypergespecialiseerde personages nooit helemaal hulpeloos zijn in bepaalde situaties. Zo zorgt een hoog niveau in Persuade of Intimidate er niet enkel voor dat je sociopatische gladjanus zich uit netelige situaties lult, maar lopen zowel menselijke als dierlijke vijanden regelmatig bang weg wanneer je ze treft in een gevecht. De multifunctionele skills blijken een uitstekende keuze van Obsidian Entertainment, al speel je de game best op een van de hogere moeilijkheidsniveaus om dat systeem volledig tot zijn recht te laten komen. Op de lagere niveaus is de game immers wel erg gemakkelijk, waardoor het uitbouwen van een personage dat niet op combat is gericht uiteindelijk weinig of geen negatieve gevolgen heeft.
In tegenstelling tot in Fallout: New Vega heeft Obsidian Entertainment deze keer geen volledig open wereld gecreëerd. In plaats daarvan verken je een hele resem afzonderlijke planeten. Hoewel die planeten relatief klein zijn, nodigen de vele kleurrijke en adembenemende uitzichten je telkens opnieuw uit om elke uithoek te verkennen. Het gebrek aan een volwaardige open wereld wordt echter al snel voelbaar wanneer elk bezoek aan een nieuwe planeet in hetzelfde stramien vervalt. Na alle mogelijke quests te hebben opgepikt in de lokale nederzetting doe je alle vijandige nederzettingen aan om de nodige quest items op te pikken en nadien alle opdrachten terug in te dienen. Het gevoel van verwondering dat je ervaart wanneer je de grote open werelden van pakweg Fallout of Skyrim verkent, is hier dan ook zo goed als afwezig.
De combat in de game is dan weer functioneel, maar vormt zelden of nooit een hoogtepunt tijdens je avontuur. De mogelijkheid om via het Tactical Time Dilation-systeem de tijd te vertragen en bepaalde ledematen van je tegenstanders af te knallen biedt zeker en vast de nodige tactische diepgang, zeker in combinatie met de unieke abilities van je companions. Dat potentieel wordt echter verstoord door een gebrek aan variatie in vijanden en aan intelligent gedrag bij zowel die vijanden als je companions. Opnieuw wordt de game hier een stuk interessanter op de hogere moeilijkheidsniveaus, maar daar straft The Outer Worlds je dan weer voor af met 'bullet sponge'-vijanden waar je hele magazijnen op leegschiet. Slecht is de combat dus zeker niet, maar het is evenmin een hoogvlieger.
Al bij al is The Outer Worlds een meer dan vermakelijke RPG en een aangenaam weerzien met de interessante werelden, intrigerende personages en vaak hilarische dialogen die enkel Obsidian Entertainment kan bedenken. Het gebrek aan een volwaardige open wereld leidt echter al snel tot repetitiviteit, en ook de combat weet niet helemaal te overtuigen. Het geweldige schrijfwerk compenseert dat weliswaar, en zorgt ervoor dat je telkens opnieuw vol enthousiasme je volgende planeet in het Halcyon-stelsel en zijn vele aimabele inwoners bezoekt.
Voor deze The Outer Worlds review speelde Michiel de pc-versie van de game.