The Saboteur
Overtuigt Pandemic voor een laatste keer?
Opdrachten neem je namelijk, net zoals in GTA, aan door naar personen te rijden die een missie voor je hebben. Aan de hand van de kleur van de icoontjes op je landkaart zie je duidelijk wat hoofd-en zijmissies zijn, maar je merkt het verschil vooral inhoudelijk. Hoofdmissies worden meestal voorafgegaan door dynamische filmpjes, soms zelfs in de vorm van CGI-cutscènes, terwijl de inleidingen van de minder voorname activiteiten ingeblikt zijn aan de hand van houterig geanimeerde gesprekken met behulp van de ingame engine. Hoofdmissies zijn doorgaans ook een stuk interessanter om te spelen gezien ze Sean vaak richting relatief afgesloten gebieden brengen waar de ontwikkelaar je laat deelnemen aan filmische scenario's. De kwaliteit van de opdrachten die het verhaal naar voren duwen varieert overigens nog steeds, maar overwegend wisten deze qua opzet best te overtuigen.
Tijdens zijmissies ga je het vooral moeten opnemen tegen de Duitsers door hun gebouwen te laten ontploffen of belangrijke doelwitten uit te schakelen. Dit kun je trouwens ten alle tijden doen, zelfs wanneer Sean geen opdracht heeft aangenomen. Alle Duitse structuren, gaande van uitkijktorens tot wegblokkades, worden op je kaart aangegeven door witte stipjes. Sean kan al deze dingen gaan saboteren – inderdaad, vandaar de titel – en verdient daarvoor smokkelwaar. Dit goedje doet dienst als de valuta in The Saboteur waarmee je nieuwe wapens en upgrades kunt kopen op de zwarte markt. Het aanbod aan wapens is best in orde, maar de manier waarop je je arsenaal sterker maakt voelt als een lauwe toevoeging aan zonder enige diepgang. Hetzelfde geldt voor de perks die Sean verdient wanneer hij bepaalde dingen doet. In totaal zijn er tien categorieën waarbinnen je Sean kunt doen uitblinken. Deze zijn elk opgesplitst in drie perks, die je kunt ontgrendelen door aan de bijhorende criteria te voldoen. Zo ontvang je wanneer je vijf Nazi's van een gebouw smijt een nieuwe gooi-aanval, en kun je dodelijker knokken wanneer je ongezien vijf generaals om het leven brengt.
De effecten van deze perks zijn echter niet al te duidelijk en je maakt zelden gebruik van de nieuwe aanvallen die Sean kan uitvoeren. Hand to hand combat is sowieso al een knullige bedoeling doordat er geen optie is om inkomende slagen te blokkeren. Al snel los je alle problemen op door terug te vallen op je wapens. Schieten is vergelijkbaar met de manier waarop je dat doet in eender welke 3rd person-game, al voelt de besturing ook hier een beetje losjes aan. Sean heeft bovendien de mogelijkheid om dekking te zoeken zoals we dat kennen uit Gears of War of – meer recent – Uncharted 2, maar in The Saboteur voelt het zelden zo degelijk aan als in de twee genoemde voorbeelden. Over Uncharted gesproken, Sean is als het ware ook een kloon van Nathan Drake wanneer het aankomt op klimmen. Zowat elk gebouw dat je ziet kan in ware parcour-stijl beklommen worden, wat de vergelijking met Assassin's Creed II onvermijdelijk maakt.
Ook hier komt The Saboteur uit de bus als het minder talentvolle broertje. Sean mag dan wel zo lenig en sterk zijn dat hij overal op kan klauteren, de manier waarop hij dat doet voelt vaak we te stijf aan. Eens op de daken aangekomen krijg je een mooi overzicht van je omgeving, maar wanneer je bijvoorbeeld van het ene dak naar het andere wilt hoppen is het moeilijk in te schatten waar Sean na een sprong precies terecht gaat komen. Na wat oefening lukte het ons wel om grotendeels succesvol Spider-Man uit te hangen. Toch mist ook hier The Saboteur de nodige finetuning om te kunnen overtuigen.
En dan zijn er nog de regelmatig opduikende bugs en glitches in de game die simpelweg aantonen dat men best nog wat extra maandjes aan The Saboteur had kunnen werken. Geluiden die opeens zonder enige aanleiding wegvallen, auto's die als konijnen over de straat springen en Duitsers die wanneer ze neergeschoten worden half door de grond zakken zijn enkele dingen waaraan je je mag verwachten. Het is gelukkig allemaal niet zo erg dat je uit frustratie je console uit gaat zetten, maar het toont gewoon aan dat er ergens was is misgelopen tijdens de ontwikkeling van The Saboteur, en dat is werkelijk een doodzonde.
Want we hebben best plezier beleefd aan onze trip doorheen het oorlogse Frankrijk. De hoofdmissies afwerken, afgewisseld met zo nu en dan eens een minder voorname zijmissie verliep best vermakelijk. Dat men erin is geslaagd een bepaalde sfeer op te wekken in The Saboteur overstemt op sommige momenten de onvolmaaktheden, maar we kunnen de minpunten niet negeren. We zijn er zeker dat The Saboteur een stuk beter had kunnen worden mocht Pandemic net wat langer aan het spel gewerkt hebben, want aan de basis zijn er een veelheid aan goede, maar niet bijster originele, ideeën aanwezig. We hopen dan ook dat The Saboteur toch wat naar behoren zal verkopen zodat EA eventueel nog een vervolg zal uitbrengen.