The Undergarden
Melig moestuintje.
Volgens recente cijfers van de socialistische vakbond ACOD zouden gevallen van agressiviteit tegenover treinpersoneel de laatste tijd drastisch gestegen zijn. Onbegrijpelijk, daar deze mensen er alles aan doen zodat we tijdig op ons werk of op school kunnen raken. Maar onlangs had ik toch ook een "fuck off, rotvent" aanvaring met een conducteur. Net op dezelfde dag dat in de krant het desbetreffende artikel over de toenemende agressiviteit stond trouwens. Toegekomen in het station zie ik dat mijn trein vijf minuten vertraging heeft. Ik loop dus naar boven, kom op het perron aan en speur naar de laatste deur die openstaat. Net voor mij stapt de conducteur in en hij doet zijn conducteurhandeling met het sleuteltje aan de deur. Maar wanneer ik een poging maak om de trein binnen te gaan word ik tegengehouden. "Nee, te laat" zegt de man tegen me. "Hoezo, nee?" vraag ik, op beleefde wijze (nee echt, heel beleefd zelf). "Ik heb al aan mijn sleutel gedraaid, de trein kan elk moment vertrekken" antwoordde hij.
WAT!?! Dit antwoord zou ik nog kunnen begrijpen mocht de deur al dicht aan het gaan zijn, of als dat vreemde piepgeluid zou klinken als voorbode van een sluitende deur. Maar nee, de trein heeft letterlijk (en nu overdrijf ik echt niet) nog drie minuten blijven staan voordat hij vertrok. En telkens wanneer een iets te late reiziger aan de conducteur vroeg of hij nog mocht binnenkomen, krijgen zij "nee" als antwoord. Bureaucratische zombie, is een beetje menselijkheid teveel gevraagd? Mensen zoals die conducteur zorgen ervoor dat andere mensen agressief reageren, waarop die onbeschofte mensen dan in alle verontwaardiging reageren als zijnde het slachtoffer. Let wel, het was niet de normale conducteur die de mensen bedient op de lijn Deinze – De Panne. Die is dan wel weer een toffe peer. Maar goed, redelijk pissig was ik dan eindelijk thuis geraakt en kon ik tot rust komen met de muzikale Zen-game, The Undergarden.
In de game kruip je in de huid van een vreemd zwevend blauw mannetje. Het figuurtje heeft bij ons weten geen naam meegekregen van ontwikkelaar Atari, dus na een korte brainstorm op de Eurogamer kantoren werd hij Marcel gedoopt. Een verhaal heeft de game ook niet echt, enkel Marcel die van level tot level zweeft en op magische wijze planten tot bloei laat komen. En natuurlijk de bijhorende puzzel oplost. Daar draait de gameplay dan dus ook om, om na enkele puzzels veilig en wel het einde van het level te bereiken. Niet door middel van enkele platformelementen te overwinnen, aangezien onze blauwe vriend – die geen smurf is trouwens – kan vliegen. Marcel doet dit door planten te bestuiven (en nu horen we heel wat mensen hun wenkbrauwen ophalen uit pure verbazing). Maar laat ons de kernmechanieken van de game even toelichten.
Doorheen de levels kom je vreemde zwamachtige planten tegen. Deze planten spuwen stuifmeel, die dan aan Marcel gaan kleven. Wanneer hij zich dan vervolgens doorheen de levels verplaatst, bestuift hij de planten waardoor deze tot bloei komen. Je zou Marcel's functie dus kunnen vergelijken met die van een gewone honingbij. Om nu de obstakels die hem de weg naar de eindmeet blokkeren op te lossen, moet onze zwevende tuinier beroep doen op enkele van de door hem tot bloei gebrachte planten. Zo zijn er verschillende bomen die vruchten afwerpen met verschillende eigenschappen. Er zullen stukken fruit tussenzitten die als gewicht kunnen dienen om een hendel over te halen, waar andere lekkernijen dan weer een iets explosievere eigenschap hebben.
Verwacht je dus niet aan snelle gameplay en bloedstollende actie. Verwacht je zelfs niet aan een hersenmishandelende uitdaging. The Undergarden is bedoeld om je zowel op visueel als op auditief vlak te laten genieten van zijn omgevingen. Dit doet de game door alle aanwezige fauna felle, maar totaal niet aanvallende kleuren te geven. Om vervolgens Marcel voorbij te zien vliegen, gevolgd door een opleving van geel en blauwschitterende planten is toch wel een psychedelische ervaring. Ook muziek speelt een hoofdrol in de game. Doorheen de levels zul je personages vinden die een muziekinstrument bespelen. Deze muzikanten kun je dan meenemen om hun effect op de fauna te zien. En hoe meer virtuozen je meesleurt, hoe vrolijker het liedje wordt en des de kleurrijker de omgevingen worden.
Deze puur op esthetiek, en niet op uitdaging gebaseerde levels zorgen er wel voor dat de game niet echt veel herspeelwaarde heeft, tenzij je maar niet genoeg kunt krijgen van alle mooie fonkelende kleurtjes en meeslepende muziek. Wel kun je doorheen ieder van een tiental levels verschillende verborgen kristallen verzamelen. Dit kan dan, voor de mensen die alles voor de volle 100 percent willen uitspelen, wel weer een drijfveer zijn om level X voor de twintigste keer aan te vatten. Het zorgt er echter wel voor dat we ons de vraag moeten stellen of een game enkel uit een reeks mooie beelden kan bestaan, zonder dat het voor de speler een echte uitdaging beidt?
Het antwoord op deze vraag is vrij voor de handliggend, echter niet zo simpel toepasbaar op deze game. Zoals we eerder schreven presenteert de game geen echte uitdaging. En wat we wel jammer vonden aan de game is dat de puzzels niet echt creatief zijn. Of toch niet voor de eerste helft van de game. Tijdens de tweede helft komen dan wel weer nieuwe puzzelelementen aan bod. We snappen niet waarom Atari er niet voor koos om tijdens de eerste helft levels al deze elementen te presenteren, zodat de gamer tijdens deze cruciale fase in het gamegebeuren geboeid raakt door de game. Zoals het nu staat moet je eerst een zevental levels door vooraleer je aan het feitelijke interessante gedeelte van de game aankomt. De game zal voor ieder apart staan of vallen afhankelijk van wat je zoekt in een spel.
The Undergarden kun je ook coöperatief spelen. Samen met een vriend of vriendin kun je aan de slag je één van de ondergrondse moestuinen. Maar er schort iets heel ergs aan deze multiplayer. Het is zo dat de camera enkel de persoon volgt die de sessie heeft opgestart. Hierdoor zal het vaak voorvallen dat de uitgenodigde tweede speler van het scherm verdwijnt, wat heel wat ongemakkelijke gameplaymomenten tot gevolg zal hebben. Hier slaat de game de bal serieus mis.
Ben je een alternatieve gamer en ben je op zoek naar eens iets anders dan de zoveelste shooter, dan zou The Undergarden wel iets voor jou kunnen zijn. Als je echter op zoek bent naar iets wat een mentale uitdaging biedt op vlak van puzzels, dan eindigt je zoektocht hier niet. Een game voor mensen die eens geprikkeld willen worden door een visueel en auditief spektakel.
The Undergarden is sinds 10 november beschikbaar op XBLA (800 Microsoft Points) en Steam (€10). De PSN-release van de game staat gepland voor 2011.