The Unfinished Swan Review

Er was eens een jongen, die heette Monroe. Zijn moeder was een schilder, die honderden schilderijen begon, maar ze nooit afmaakte. Monroe's favoriet was de zwaan. Toen zijn moeder op een dag wegviel en Monroe als wees achterbleef, mocht hij één schilderij houden. Natuurlijk werd dat de zwaan, die nog steeds onvoltooid was. Op een avond bleek de zwaan ineens verdwenen, een wit doek was alles dat overbleef. Monroe pakte zijn kwast en dook het schilderij in, op zoek naar de onvoltooide zwaan.

1 of 8

Beschrijving

Attribution

Dit moderne sprookje begint met een wit scherm; even lijkt de PlayStation 3 zelfs vastgelopen. Je drukt op wat knoppen, en ineens vliegt er een klodder verf over het scherm, die op de grond uiteenspat en een zwarte vlek op de witte vloer achterlaat. Je doet het nog een keer, en nog een keer, en nog een keer. Ineens zie je waar je bent, komt de wereld om je heen langzaam tot leven in een prachtig zwart-wit contrast. Bomen komen tevoorschijn, en bankjes, en tonnen, en trappen en riviertjes met kikkers en een bruggetje er over. Als een hedendaagse Jackson Pollock smijt je je verfbollen alle kanten op met het wonderlijke enthousiasme van een kleuter die voor het eerst de wereld aanschouwt.

Of games kunst zijn, daar blijven de meningen over verdeeld. Toch kent The Unfinished Swan, de eerste game van ontwikkelaar Giant Sparrow, opvallende gelijkenissen met andere kunstuitingen. De game is als dat ene schilderij dat je passeert in een museum, die om wat voor reden dan ook meer je aandacht trekt dan de anderen, die een onweerstaanbare drang om te blijven kijken in je losmaakt. Je kan je alleen maar verwonderen over het vakmanschap, de vormgeving en de nieuwe details die alsmaar naar de voorgrond treden.

Het verloop van de game doet nog het meest denken aan Dear Esther, die eerder dit jaar voor de PC uitkwam. Zonder uitgebreide tutorials of spannende cutscenes en enkel met je nieuwsgierigheid als drijfveer duik je telkens dieper de wereld in. Onderweg vertelt een warme vrouwenstem (ingesproken door de tante van de man in charge Ian Dallas) je het sprookje voor en kom je telkens meer te weten over de wereld waarin je rond doolt.

Daar waar Dear Esther meer een interactief verhaal was dan een daadwerkelijke game, kent The Unfinished Swan echter meer conventionele gameplay elementen. Op je reis los je (niet zo heel ingewikkelde) omgevingspuzzels op, zijn er lichte platformelementen aanwezig en vind je ballonnen waarmee je power-ups vrijspeelt. Ieder hoofdstuk laat je daarbij op een nieuwe manier met je verfklodders spelen; de game heeft meer te bieden dan enkel wat je in de teasers hebt gezien.

En daar gaat het helaas een beetje mis. Ondanks dat het de variatie ten goede komt en de rit naar het einde constant fris blijft, voelt het geheel meer aan als een samenkomst van ideeën dan een product met één strakke focus en visie. Dat is niet bijzonder storend, maar toch een beetje jammer. Vooral omdat de nieuwe elementen die geïntroduceerd worden, nooit zo goed uit de verf komen of zo leuk zijn als de spetterpret uit het eerste level. Wat volgt is alsnog leuk en werkt aardig (voor zover platformactie werkt vanuit de eerste persoon), maar de overweldigende verwondering van het begin houdt te snel weinig meer stand.

Het einde van The Unfinished Swan heb je in zo'n vijf uurtjes wel bereikt. Zelfs als je de tijd neemt om elke ballon te ontdekken is het gewoon niet zo'n lange game. Of je daar €12.99 voor wil neerleggen, kan geen enkele recensent je met zekerheid zeggen, net zoals dat niemand je kan vertellen welk schilderij aan jouw muur moet prijken. De game is zeker een unieke ervaring, kort maar erg krachtig. Als het concept je aanspreekt, dan zal je zeker niet teleurgesteld zijn.