The Vanishing of Ethan Carter review
Interactieve postkaart.
Je kent het gevoel vast en zeker; je krijgt een postkaart waarop een prachtig stuk natuur is afgebeeld en je denkt: "Ach, zat ik daar maar." "Nu ja, zo'n verre reis maken is momenteel geen optie," verzucht je terwijl je een beetje dieper in je stoel zakt. Je hoeft echter helemaal niet ver te gaan, wil je jezelf in natuurschoon verliezen. The Vanishing of Ethan Carter neemt je mee naar het ongerepte Red Creek Valley. Let wel, het is geen reis voor watjes. "Deze game is een narratieve ervaring die je niet bij je handje houdt," luidt het nog voor je eerste stap in de vallei. De toon voor een spannend avontuur is meteen gezet.
Met The Vanishing of Ethan Carter gooit ontwikkelaar The Astronauts het over een compleet andere boeg. De studio is opgericht door voormalige medewerkers van People Can Fly, dat ook verantwoordelijk is voor de brutale first-person shooters Painkiller en Bulletstorm. Waar in deze games gameplay boven verhaal primeerde, geeft The Astronauts dit keer voorrang aan het narratief waarbij sfeer en immersie centraal staan. De gameplay komt op de tweede plaats; in The Vanishing of Ethan Carter is dit in tegenstelling tot vele andere games het middel, niet het doel.
Dit blijkt al gauw wanneer na je in de spelwereld arriveert. Geen tutorial die je zegt wat moet doen en waar je moet gaan. Een snelle blik in de besturing leert dat je kan rennen, inzoomen en je op bepaalde objecten kan focussen. Met deze karige wijsheid neem je detective Paul Prospero onder je vingers en loop je lukraak een richting uit. Je doel: los de mysterieuze verdwijning van het jongetje Ethan Carter op.
De schoonheid van The Vanishing of Ethan Carter schuilt in het ronddwalen door Red Creek Valley. Het gros van de tijd loop je gewoon rond op zoek naar aanwijzingen. Je verwacht niet dat verloren lopen ooit het sterkste punt van een game kan zijn, maar hier is dit daadwerkelijk het geval. Red Creek Valley is een plezier om door te zwerven. Eens je uit het bos bent waarin je begint, word je getrakteerd met een oogverblindend uitzicht. Links van je zie je in de verte besneeuwde bergtoppen en rechts doemt een een machtige stuwdam op. Je waant je echt Paul Prospero wanneer je onder de aanzwellende muziek voorzichtig een aantal stapjes op de gammele treinbrug neemt. "Hier wil ik nooit meer weg," hoor je jezelf mompelen.
Bij het vinden van een paar afgehakte benen heb je echter al vlug spijt van je woorden. Paul Prospero zou geen detective zijn, mocht hij de ware toedracht achter de feiten niet willen ontdekken. Daartoe beschikt hij over een zesde zintuig waarmee hij moordslachtoffers kan verbinden aan voorwerpen die iets met de moord te maken hebben. Tijdens deze onderzoeken wordt het meest van je vereist, maar ironisch genoeg vormen ze tegelijkertijd de zwakste momenten van de game. Eens je genoeg aanwijzingen hebt verzameld, treed je namelijk in de geestenwereld. Hier zet je scènes in de juiste volgorde om de moord te reconstrueren.
De eigenaar van het stel benen blijkt bijvoorbeeld meermaals op het hoofd te zijn geslagen. Je ziet spookachtige silhouetten van het slachtoffer en de moordenaar in allerlei posities en het is aan jou om de chronologie aan te geven. Is het slachtoffer eerst op het achterhoofd geslagen, dan van zijn benen ontdaan en is daarna de kop ingeslagen of is de sequentie anders? Uiteindelijk maakt het niet uit of je de volgorde fout hebt, want je kan blijven proberen. Dat zorgt voor onnodige trial-and-error, die de sfeer breekt.
Tijdens je zwerftocht door Red Creek Valley verzamel je meer en meer informatie, niet enkel over Ethan Carter zelf maar ook over zijn eerder disfunctionele familie. Deze informatie roept echter meer vragen op dan ze beantwoordt en het is pas bij de ontknoping dat alle puzzelstukjes samenvallen. Of dat je toch tenminste over de nodige aanknopingspunten beschikt om de ware toedracht achter het verhaal te achterhalen. Onthoud immers dat de game op geen enkel moment je bij je handje houdt. Vergelijk The Vanishing of Ethan Carter nog het best met een goed dik boek; het vergt veel van je en bij sommige passages slaak je een zucht uit frustratie, maar na de ontknoping voel je je voldaan omdat je de intellectuele uitdaging hebt overwonnen.
Uiteindelijk is The Vanishing of Ethan Carter niet voor iedereen weggelegd. Het gebrek aan werkelijke spelersinput bekoort niet iedereen en de daadwerkelijke gameplayelementen zijn repetitief. Wie echter voorbij de facade van een game als louter de som van verschillende spelmechanieken kijkt, vindt in The Vanishing of Ethan Carter een beklijvende ervaring. Je wil de onderhuidse spanning die je bij het dwalen door het schitterende Red Creek Valley voelt meteen met iedereen delen. Misschien moet je maar eens een kaartje sturen?
The Vanishing of Ethan Carter is nu verkrijgbaar voor de pc. Er wordt tevens gewerkt aan een PlayStation 4-versie.