The Witcher 2: Assassins of Kings
Leunt tegen de perfectie aan.
Toen CD Projekt in 2007 The Witcher aan de wereld voorstelde, was er nauwelijks aandacht voor hun werk. CD Projekt was dan ook weinig bekend buiten Polen en had geen enkele ervaring met het maken van eigen games. Bovendien zat iedereen toch te wachten op BioWare's nieuwste RPG, Mass Effect, die later dat jaar zou verschijnen. The Witcher moest dan ook vechten om opgemerkt te worden tussen de grote jongens. Maar langzaamaan werd het spel ontdekt en zagen zowel de gespecialiseerde pers als de gamer in welke parel ongemerkt tot in de winkelrekken was geslopen. Het duurde uiteindelijk bijna een jaar totdat The Witcher: Enhanced Edition ervoor zorgde dat de game eindelijk de erkenning kreeg die het verdiende.
CD Projekt besliste dan ook om voor een waardige opvolger te zorgen. En waardig, dat betekent in Polen nog iets. Voor The Witcher 2 werden dan ook alle registers opengetrokken. Van budget, over gameplay tot marketing, alles moest grootser, duurder en vooral beter. CD Projekt liet dan ook meermaals verstaan dat ze de beste RPG tot nu toe aan het maken waren. Bias of zelfkennis? Ik kan niet wachten om het uit te zoeken.
The Witcher 2: Assassins of Kings vangt aan in een kerker. Protagonist Geralt heeft het blijkbaar niet getroffen, want hij staat er aan de verkeerde kant van de tralies. Al snel wordt Geralt echter uit zijn cel gehaald voor een ondervraging. Tijdens die ondervraging leren we door middel van flashbacks niet alleen hoe Geralt in de cel terecht gekomen is, maar de flashbacks dienen ook als tutorial. En daarmee hebben we het eerste pijnpunt van The Witcher 2 al te pakken. De tutorial is onvoldoende, zelfs voor een veteraan van de eerste game. Het is weliswaar moeilijk om een complexe hardcore RPG als The Witcher 2 in een niet al te saaie tutorial uit te leggen, maar je doet het alvast niet door enkele seconden een lap tekst te tonen over het gebruik van potions terwijl de speler bezig is met vechten.
We worden met andere woorden verplicht om achteraf te gaan nalezen wat er nu eigenlijk verteld werd tijdens het gevecht. En als er iéts enerverender is dan een tutorial waarin je verplicht wordt om een stap vooruit te zetten, dan is het één waar je het spel moet stil leggen om in een tekst na te lezen hoe het moet. Doe je dit echter niet, dan zou je wel eens heel lang kunnen zoeken naar een bepaalde functie. Toch mogen we de game niet afrekenen op zijn tutorial alleen. Het blijft immers een rasechte RPG, het genre waarvoor de term 'steile leercurve' is uitgevonden.
Wat The Witcher 2 net als zijn voorganger uniek maakt is de volwassenheid van de game. We zien het overal terug. In het taalgebruik, waar woorden als 'fuck' en 'shit' schering en inslag zijn. In de seksscènes, die weinig verhullend zijn. Maar ook in het conflict tussen mens en niet-mens, dat niet zo zwart-wit is als wat we gewend zijn uit andere games. Waar we het ook terug zien is in de combat. Daar worden coole finishing moves niet geschuwd en op wat bloed wordt zeker ook niet gekeken. Toch is het niet zo erg dat er puberale toestanden ontstaan als in Dragon Age, waar na een gevecht meer bloed op je character zat, dan er in.
De combat van The Witcher 2 is een harde noot om kraken. Letterlijk dan, want zelfs op de makkelijkste moeilijkheidsgraad (mag ik, ja?) zijn de gevechten op zijn zachtst gezegd pittig. Zo pittig zelfs, dat er hier en daar kritiek op gegeven wordt. Sommige gamers spelen RPG's nu eenmaal niet voor de combat en zij zullen bij deze game toch af en toe hun beste skills moeten bovenhalen. En dan nog te bedenken dat er nog de gradaties normal, hard en insane zijn. Bij deze laatste mag je zelfs de hele game opnieuw beginnen als je een mes tussen de ribben krijgt. Een voordeel van de pittige combat is wel dat we zelfs op easy af en toe gebruik moeten maken van potions, zalven, armor upgrades en signs (eenvoudige toverspreuken). In andere games worden zo'n functies immers vaak volledig overbodig op de lagere moeilijkheidsgraden.
Wie wél van de combat in een RPG geniet zal zich dan ook niet tekort gedaan voelen. Wie de timing onder de knie heeft en goed overweg kan met de vele potions, upgrades en signs kan zijn hartje ophalen aan de goed geoliede vechtmachine die Geralt dan wordt. Je springt af op de eerste vijand, rolt naar de tweede, gooit een werpmes naar de derde, neemt je zilveren zwaard voor de vierde terwijl je een vijfde op afstand houdt met een wolfsklem. Heerlijk gewoon.
Ook grafisch is CD Projekt er in geslaagd een afgewerkte game te leveren. Wie het geluk heeft over een PC te beschikken die het grafisch geweld aankan, krijgt een prachtige game te zien. Maar ook de minder fortuinlijke gamer heeft zelfs op low settings weinig te klagen. De mooiste beelden krijg je ongetwijfeld in natuurgebied, dat dan ook rijkelijk aanwezig is in het spel. Tijdens het gamen lopen we doorheen enkele prachtige, weidse landschappen. Daarom is respect voor de ontwikkelaars hier op zijn plaats, want The Witcher 2 is helemaal geen open world game. Er zijn weliswaar uitgebreide netwerken van gangen en paden, maar die blijven in zekere mate toch afgebakend. De maps in vogelvlucht doorkruisen zit er dus niet in. Maar ook de steden hebben de aandacht gekregen die ze verdienen. Doorheen het spel doorkruisen we immers drie koninkrijken, en dus drie verschillende bouwstijlen.
Neem zeker de moeite om de nederzettingen in het spel volledig te ontdekken. Ze bruisen immers van het leven. Marktkramers prijzen hun waren aan, de slager is zijn varken aan het uitbenen en overal zijn burgers in gesprekken verwikkeld. Er valt te gokken, te boksen en te armworstelen. En wanneer de avond valt, dan komt iedereen gezellig naar het kampvuur om naar een heldenverhaal te luisteren. Zet je er gerust bij om naar het verhaal van de Witcher en de Striga te luisteren, maar ga niet voor een kind gaan staan want dan krijg je een "Oi, I can't see!" naar je hoofd geslingerd.
Als je zelfs in-game de tijd neemt om naar een verhaal te luisteren, dan zegt dat veel over het stemmenwerk in het spel. Inderdaad, de voice acting is van een uitzonderlijk hoog niveau. De conversaties zijn dan ook één van de grootste pluspunten aan de game. Weinig games slagen er in om me aan het lachen te brengen, maar wie niet grijnst als een zekere dame poneert dat ze enkele ringen nodig heeft met toverkracht en Geralt daarop zegt dat hij geen zin heeft om achteraf te voet naar een vulkaan te stappen om de ringen er in te gooien, die is dood vanbinnen. Maar de conversaties zijn ook nog op een andere manier sterk. Soms ben je bijvoorbeeld genoodzaakt om iemand om te kopen. De geldsom mag je zelf kiezen, maar betaal je te weinig, dan kan dat nare gevolgen hebben voor je. In conversaties is het dan ook mogelijk dat je jezelf zo in de knoop praat dat je gedood wordt door je al te losse tong, in plaats van een te trage reactie met je zwaard.
Is er dan buiten de tutorial, de moeilijkheidsgraad en de niet zo open wereld niets aan te merken? Jawel, maar dan zoeken we het al in de details. Zo is er de ergernis van het klimmen. Af en toe moet je een ladder op, een deur door of een richel op of af. Dat gebeurt in real time met een animatie. Heel leuk, maar het haalt de vaart een beetje uit het spel en je hebt het na de honderdste keer wel gezien. Ook in het hoofdmenu zijn twee ergernissen te vinden. Ten eerste is er geen optie om direct door te gaan met de laatste save, maar moet je de juiste save kiezen uit een lijst.
Ten tweede kun je in-game weinig opties veranderen. Dat moet je doen vóór je de game opstart. Wie dus met andere toetscombinaties werkt, of naderhand toch merkt dat zijn PC de grafische settings niet aankan moet het spel volledig afsluiten om dit aan te passen. Als laatste minpunt is er de eeuwige klacht van het heen-en-weer lopen voor de quests. Het is iets eigen aan het RPG-genre en ik denk dan ook dat niemand anders had verwacht. Bij The Witcher 2 valt het overigens allemaal nog wel mee én heb je mooie omgevingen om je af te leiden.
The Witcher 2 beloofde ons heel veel en moet zowat de eerste game zijn die z'n hype volledig waar maakt. Van storytelling tot combat en van steden tot natuur, alles zit goed, nagenoeg perfect. Hier en daar bespeuren we een minpuntje tussen al het moois, maar dat wordt snel met de mantel der liefde bedekt. The Witcher 2 is een volwassen Role Playing Game geworden die toont dat ook hardcore RPG's nog niet uitgestorven zijn. De dialogen en humor zijn een eervolle vermelding meer dan waard omdat die de game tot een eenzame hoogte tillen. CD Projekt levert een dijk van een game af die verrast door het vooral nog eens op de aloude manier te doen. Één game maakt de ontwikkelaar niet, maar met deze sterke The Witcher 2 en het zwakke Dragon Age 2 voelt BioWare de hete adem van CD Projekt in de nek.
De review van The Witcher 2: Assassins of Kings doorgenomen, en je hebt wel zin om het spel in huis te halen? Dat kan, want de game is vanaf nu exclusief voor de PC in de winkelrekken verkrijgbaar.