Titanfall review

Respawn Entertainment wil zich bewijzen. Nog voor je aan het hoofdmenu komt, is de naam van de studio door de drievoudige herhaling op je netvlies gebrand. De studio bestaat dan ook uit oude rotten van het vak die met Titanfall een multiplayer-shooter willen afleveren die het first-person genre door elkaar schudt. Een revolutie is Titanfall niet geworden, maar het zet wel een frisse, toegankelijke en gebalanceerde ervaring neer die naar meer smaakt.

Het team achter Titanfall heeft een sterke multiplayervisie en daar hoort een singleplayer-modus niet in thuis. De game doet je altijd met en tegen andere mensen spelen, zowel in de Campaign als in de Classic modus. Je hebt bijgevolg een constante verbinding met het internet nodig. Het siert Respawn dat de studio zijn visie zo consistent doortrekt. Maar ga je met je spelcomputer niet online, dan zit je effectief opgescheept met een onspeelbare game.

Toegankelijkheid is hét sleutelwoord voor Titanfall. Dit is een gestroomlijnde game met een lage toegangsdrempel waar geen grammetje vet aanhangt. Elk systeem in de game ademt deze toegankelijkheid dan ook uit. Zo krijgt elke speler om de twee minuten een gigantische Titan ter beschikking, ongeacht het aantal gescoorde punten.

Ook de eenvoudige besturing maakt het mogelijk om coole technieken zoals het over muren lopen in enkele minuten tijd te leren. Zelfs de wapens geven iedereen een kans om zich waardevol te voelen. Wie niet over bliksemsnelle reflexen beschikt, neemt gewoon de Smart Pistol. Dit wapen neemt de tijd om een lock-on te verkrijgen, maar voert daarna automatisch headshots uit.

Toch verliest Titanfall nooit de balans uit het oog. Elk wapen heeft plus- en minpunten en tegenover elke actie staat een reactie. De Titans beschikken dan wel over vernietigende wapens en een grote gezondheidsbalk, maar hun logge bewegingen staan in schril contrast met de behendige Pilots die als bijen rond hen heen zoemen. De vijftien beschikbare maps zijn zo opgebouwd dat deze verhouding ten volste tot uiting komt. Pilots springen vliegensvlug van dak naar dak terwijl de Titans bulderend op de begane grond ten strijde trekken. De keuze van wapens en navigatie voegt dan ook een groot tactisch element toe aan de game.

Titanfall borduurt grotendeels voort op gevestigde waarden. De game beschikt ook over een ervaringspuntensysteem, waarbij je in level stijgt en zodoende nieuwe wapens en vaardigheden vrijspeelt. Je krijgt regelmatig nieuwe speeltjes om mee te experimenteren en dat zorgt voor een verslavend tempo. En opnieuw wordt echt iedereen bij de game betrokken. Ervaringspunten verdien je zelfs al door eenvoudigweg vaak een bepaald wapen te gebruiken.

Hoewel de gameplay zorgvuldig is uitgedacht, voelt randzaken wat onafgewerkt aan. Zo zijn er maar vijf aanwezige spelmodi, die bovendien slechts lichte variaties zijn op traditionele matchtypes. Attrition komt neer op Team Deathmatch, terwijl een modus als Last Titan Standing niet veel verschilt van het klassieke Last Man Standing. 



De game mist daarbij de nodige opties om je spelervaring aan te passen. Het is bijvoorbeeld niet mogelijk om gericht naar bepaalde soorten gevechten te zoeken. Behalve de gewenste gamemodus zijn er geen andere zoekcriteria in te geven en is er geen overkoepelende lijst met servers om een potje op te zoeken. Het draagt weliswaar bij tot het gestroomlijnde gevoel van de game, maar neemt ook de keuzevrijheid weg. Zo heb ik na ongeveer vijftien uur spelen nog nooit een robbertje gevochten op de map Overlook, omdat ik er niet naar kan zoeken. Zo kun je ook niet voor bepaalde maps stemmen of een veto stellen.

Met de Campaign probeert Respawn een verhaal met multiplayer-gameplay te vermengen zonder de controle van de speler weg te worstelen. In essentie vormt de campagne een serie van 18 matches, met korte filmpjes voor en na elk gevecht. Maar de kleine brokjes verhaal volstaan niet om degelijke fictie te creëren. De prachtige omgevingen en het coole introfilmpje hinten naar een rijke mythologie rond het Titanfall-universum, maar dat komt nergens tot uiting.

In plaats daarvan hoor je enkele gesprekken die duiden op intriges en verraad, maar je begrijpt nooit echt wat er aan de hand is of waarom je op een bepaalde locatie vecht. De hoofdpersonages verschijnen maar af en toe in beeld, waardoor het moeilijk is om een gezicht te plakken op een bepaald personage. Daarenboven verlopen de meeste in het heetst van de strijd, wanneer je meer gefocust bent op het winnen van een wedstrijd dan op het beluisteren van dialogen. Uiteindelijk is er dan ook weinig dat de campagne van de Classic multiplayer onderscheidt.

De Xbox 360-versie van Titanfall is met recht een klein technisch wonder. Grafisch is de game niet zo scherp als het broertje op de Xbox One, maar prestatiegewijs loopt deze versie enorm soepel. Standaard fluctueert de framerate tussen de 30 en de 60 frames per seconde, wat voor een zeer vloeiend speelgevoel zorgt. Wie liever geen screentearing heeft, kan de game vastzetten op 30 frames per seconde ten koste van het soepele gevoel. Ook qua online-verbinding loopt alles stabiel. Verbinding maken met andere spelers gaat doorgaans snel en matches worden zelden middenin stopgezet door connectieproblemen.

Titanfall is een enorm genietbare game die een frisse wind doet waaien door het vastgeroeste first-person shooter genre. Met zijn toegankelijke maar gebalanceerde gameplay komt iedereen aan bod en is tactiek even belangrijk als het beschikken over reflexen. Het enige dat ontbreekt is een ruimere variatie aan spelmodi en keuzes om de speelervaring naar believen aan te passen. Maar nu moet je me excuseren. Ik ga even de vijand afknallen met mijn Smart Pistol en daarna een wallrun uitvoeren om met een sierlijke sprong in mijn Titan te belanden. Pas maar op David: Goliath komt eraan.

Titanfall is nu verkrijgbaar voor de pc, Xbox 360 en Xbox One.