Toki Tori

Toki Tori is een vriendelijke puzzelaar, een beetje platjes ontworpen in primaire kleuren, maar voor de rest verduiveld clever, en met zijn volle maan van kaas en jasknopen in smetteloos 2D, niet helemaal zonder charme.

Toki Tori, een kuiken, ziet zijn broers en zussen met ei en al de wijde wereld in gewaaid en beslist hen terug te halen. De bedoeling van de ongeveer 80 levels, en dan reken ik de rijkdom aan bonuslevels nog niet mee, is dan om eieren te verzamelen, en onderweg allerlei gereedschap gebruiken om omgevingspuzzels uit de weg te helpen. Want net zoals Toki (voor de vrienden) heel officieel een kip is en eigenlijk meer op een vogelbekdier lijkt, zo ziet deze puzzel game er af en toe verdacht uit als iets anders.

Op het eerste zicht een platformer, is Toki Tori eigenlijk een puzzel game - dat gaat ook. Een level hier is niks meer dan een opeenhoping platformen en ladders waartussen een hoop eieren verstoken zitten. Wanneer Toki bij een afgrond komt springt hij niet, maar fladdert gewoon rustig naar beneden. Om een beetje vooruitgang te maken bouw je bruggetjes over lava en teleporteer je muren door. Of je verplaatst de muur gewoon even. Of je wandelt de lava in, dan gaat Toki Tori, geheel op Mario's wijze, het scherm afdonderen.

Lava, of die andere grote instakill: vijanden. Die ijsberen heen en weer door de levels, en draaien 180° wanneer ze een obstakel tegenkomen. Onder het gereedschap zijn er ook een paar manieren om die vijanden uit de weg te helpen. Een bevriesstraal verandert hen in ijsblokken waar Toki Tori op kan staan, zodat ze zelf een puzzelstukje worden. Een spokenval recht uit Ghostbusters dumpt de vijand die erin wandelt naar de verdieping eronder, waar hij je nog eens in de weg kan staan.

Je gereedschap is beperkt in gebruiksaantal, en na een paar levels komt het uit dat je meestal precies die aanbevolen hoeveelheid nodig hebt om een level tot een goed einde te brengen. Teleporteer eens per ongeluk die afgrond over in plaats van de andere, en je kan terug naar af, want dan kom je later in de level gewoon vast te zitten. Een level herstarten is maar een kort tripje naar het menuscherm lang, maar breekt de flow nog altijd een beetje.

Je conclusies trekkend begin je dan meestal met de level een paar minuten te bestuderen, en een route te plannen door de instakills en wegversperringen. Met andere woorden: om wat de ontwikkelaars voor je in gedachten hadden af te leiden. Creatief is anders. Het is een beetje goedkoop, maar geheel puzzel game traditie: is het niet altijd zo dat een puzzel ontwarren meer moeite vergt dan hem te maken. Voor puzzel freaks dus geen probleem.

Toch schort het net hier een beetje. Als Toki Tori ergens de mist ingaat, dan is het omdat het de aandacht niet 100% opeist. Dankzij de vaste routes doorheen de levels is er minder creatief denken vereist, wat misschien altijd en overal hetgene is dat onze aandacht trekt, en waardoor Toki Tori in dit geval de aandacht ook sneller loslaat. Maar het is een vaag gevoel, net zoals puzzel game 'verslaving' een vaag gevoel is - totdat je wat het ook is moet missen - en net die tegengestelde, scherpe impuls voor méér kwam ik niet tegen.

Dat gezegd is er met Toki Tori een beetje briljantie gemoeid; let maar eens op hoe onhandig ik alles heb moeten uitleggen, en hoe intuïtief je ermee weg bent als het voor je staat. Zoals bij een goede popsong heeft Toki Tori een werkende 'killer hook'. Wil dat nu net hetgene zijn dat een puzzelgame misschien wel meer nodig heeft.