Tokyo Mirage Sessions #FE review - Geen overwinning voor de fusion-keuken
Geen overwinning voor de fusion-keuken.
Twee heerlijke gerechten samenvoegen is nog geen garantie voor een geslaagde mix. Als een van de hoofdrolspelers uit Tokyo Mirage Sessions #FE zich over haar angsten heen zet en uit volle borst begint te zingen, is het dan ook even slikken. Niet omdat je overmand door emoties wordt, maar eerder door het besef dat de geest van zowel Shin Megami Tensei als Fire Emblem nergens te bekennen valt.
Hoewel Tokyo Mirage Sessions #FE in eerste instantie bedoeld is als een kruising tussen de twee populaire series, heeft ontwikkelaar Atlus zijn creativiteit de vrije loop gegeven. De excentrieke JRPG mist bijgevolg zowel de duistere sfeer van moord en onheil als de nobele escapades van koene ridders. De game schotelt je wel vooral een bonte verzameling kleuren, extravagant geklede tieners en Japanse popmuziek voor. Het doet eerder aan een luchthartige variant op de spin-off serie Persona denken dan een daadwerkelijke fusie tussen Shin Megami Tensei en Fire Emblem. Je zult je daarom niet direct in het drukke kleurenfestijn kunnen vinden, maar de game heeft zelfs de grootste sceptici iets te bieden.
Daarvoor moet je wel voornamelijk in het kamp van de Shin Megami Tensei-liefhebber zitten. Wie namelijk hoopt op ook maar enige strategische diepgang uit de Fire Emblem-serie, komt bedrogen uit. Enkel het steen-papier-schaarprincipe van het wapensysteem heeft de overstap gemaakt. Het tactisch plaatsen van je personages speelt geen rol en de gevechten zijn turn-based. De gameplay is echter wel de ronkende motor die de game in beweging houdt, door Atlus' zorgvuldig uitgewerkte blauwdruk vrijwel tot op de letter te volgen.
Het volgt namelijk alle conventies die de studio sinds de eerste Shin Megami Tensei heeft geïntroduceerd en door de jaren heen heeft verbeterd. Zo spelen bijvoorbeeld de weerstand of zwakte tegenover bepaalde elementen als elektrische aanvallen een grote rol, maar je scherpt ook voortdurend de aanvalskracht en verdediging van je team aan.
Gevechten tegen sterke vijanden kunnen zodoende lang van stof zijn. Het draait namelijk niet zozeer om zoveel mogelijk schade toebrengen, maar eerder om de aanvallen en verdediging van de tegenstander te verzwakken en die van jezelf te versterken. Ondertussen moet je ervoor zorgen dat iedereen in optimale gezondheid blijft. Bijgevolg blijf je niet dezelfde aanvallen uitvoeren, maar speel je in op de situatie. In een genre waar het grinden snel om de hoek komt kijken, is het daarom aangenaam dat er genoeg variatie tussen elk gevecht te vinden is.
Die diversiteit komt ook om de hoek kijken in de zogenaamde Idolaspheres, de dungeons van de game. In Atlus' vlaggenschip-serie vecht je je voornamelijk van verdieping naar verdieping. Tokyo Mirage Sessions voegt daar enkele puzzelelementen aan toe. Complete breinbrekers hoef je niet te verwachten, maar het geeft elke dungeon een eigen karakter. Zo speel je loopjongen op een filmset waar je de wensen van demonen vervult of gigantische paspoppen zo afstelt dat ze je toegang verschaffen tot afgesloten locaties. Het brengt de nodige afwisseling in de verder vrij doorsnee omgevingen.
Dat geldt eveneens voor de zogeheten Session-aanvallen die de turn-based gevechten enigszins nieuw leven inblazen. Als je de zwakte van een vijand uitbuit, dan schakelt het gevecht over naar een Session-modus waarin je teamgenoten een aanval uitvoeren zonder een beurt te verspillen. In het begin zijn dat er hoogstens twee, maar gaandeweg ontgrendel je nieuwe vaardigheden en loopt het al snel op tot vijftien extra aanvallen. De overtuigende kracht van de turn-based gevechten is bijgevolg de grootste trekpleister van de game. Toch heb je het vrijwel allemaal al eens eerder in betere Atlus-games gezien.
Ongeacht de solide gameplay van Tokyo Mirage Sessions, valt het niet te ontkennen dat de Fire Emblem-liefhebbers uiteindelijk aan het kortste eind trekken. Die ontdekken niet alleen een leemte in strategie, maar zien ook hun favoriete personages slechts in een bijrol een bijdrage leveren. De overeenkomsten met de strategieserie zijn bijgevolg ontzettend oppervlakkig.
Enkel de toevoeging van de Master Seal, waarmee je van klasse verandert, voegt daadwerkelijk iets aan de game toe. Je hebt namelijk meer persoonlijke invloed op het optimaliseren van je team. Ga je bijvoorbeeld voor een magiër die zich volledig op destructieve betovering richt of ook een helende rol in de samenstelling vervult? Mamori die de tank-klasse op zich neemt, kan dankzij een klasseverandering dan weer in een genadeloze bruut veranderen.
De kans om iedereen samen te brengen door een intrigerend verhaal te vertellen, laat de ontwikkelaar eveneens liggen. Het pad dat de talentengroep bewandelt, wordt namelijk geplaveid door clichés. Daarbij wordt er vrij weinig gedaan met de unieke kijk van de game op de Japanse entertainmentindustrie. Het eigenzinnige karakter van die industrie wordt wellicht ludiek belicht, maar is uiteindelijk enkel het decor van een soapwaardig melodrama. De luttele interessante thema's die het verhaal te bieden heeft, worden bovendien zo dun over tientallen uren uitgesmeerd dat je er heel snel op bent uitgekeken.
Het helpt ook niet mee dat elk personage een compleet karikatuur zonder echte persoonlijkheid is. De groep popartiesten in spé komt regelrecht uit een middelmatige animeserie en voert de meest hersendodende gesprekken. De grootste boosdoener is de dertigjarige dansleraar Barry Goodman die eruitziet als een soort Naruto-cosplayer. Zijn dwangmatige fascinatie voor de minderjarige Mamori is humoristisch bedoeld, maar komt ontzettend bedenkelijk over. Het legt ook onbedoeld het meest nare element van de Japanse popindustrie bloot: de obsessie met de artistieke puurheid, die koste wat het kost beschermd moet worden.
Tokyo Mirage Sessions #FE slaagt er niet in om twee geliefde series tot een overtuigend geheel samen te brengen. De liefhebbers van Shin Megami Tensei kunnen genoegen halen uit de voor hen herkenbare gameplay, maar ook zij worden direct afgestoten door het humorloze en onbeduidende verhaal. Voor Fire Emblem-fans is er zelfs niks meer over. Ergens ligt er een degelijke JRPG in verborgen, maar het is de immense tijdsbesteding niet waard om die bloot te leggen.
Tokyo Mirage Sessions #FE is vanaf 24 juni verkrijgbaar voor de Nintendo Wii U.