Total War: Shogun 2 (hands-on)

Empire: Total War was ambitieus, zonder enige twijfel zelfs té ambitieus. Meerdere continenten, een kluwen van systemen waar zelfs de meest doorwinterde fan niet wijs uit raakte, de introductie van gevechten op zee en het nare gevolg was dat de bugs niet wisten wat eerst in de war te sturen. Zelf heb ik deze wijselijk aan me voorbij laten gaan, maar de ervaringen van andere gamers op fora spreken boekdelen. Na een tussenstop bij de Napoleontische oorlogen in Napoleon: Total War, dat wel een afgewerkt product was, houdt Total War ditmaal halt in Japan. Iemand zin in sake, roze bloesems en harakiri-plegende generaals? Lees dan zeker verder.

Zoals de twee in de titel al doet vermoeden, is dit niet de eerste keer dat de serie spelers in staat stelt de Japanse eilandengroep als shogun onder de voet te lopen. Zo'n tien jaar geleden was de originele Shogun: Total War het begin van deze grootse strategiereeks. The Creative Assembly vond de tijd rijp om terug te keren naar het land van de rijzende zon en de ervaring die ze de afgelopen tien jaar opdeden, toe te passen op deze nieuwe Total War-telg. Sega bezorgde ons een previewversie en wie zijn wij om daar nee tegen te zeggen?

In de preview build kon ik aan de slag gaan met een deel van de tutorials en één zogenaamde historical battle. Op het eerste zicht misschien wat mager, maar in een game als Total War heb je zelfs aan enkele tutorials genoeg om een hele avond zoet te zijn. De inleidingslevels maken nieuwe spelers vertrouwd met het klappen van de zweep, maar wat Shogun 2 vooral toegankelijker maakt voor zowel nieuwkomers als veteranen, zijn de aanpassingen aan de interface.

Het is niet ondenkbaar dat de mensen van The Creative Assembly de game Civilization V een keer onder de loep genomen hebben, want net als die laatste biedt Shogun 2 een interface die in tegenstelling tot die in z'n voorgangers veel lichter uitvalt en beter over het scherm uitgespreid wordt. Informatie over de geselecteerde eenheid of stad staat mooi linksonder, rechtsboven kan je mits één enkele muisknop een compact lijstje van al je provincies, steden, agenten, vijanden of recente gebeurtenissen opvragen. Rechtsonder kan je tenslotte je clan beheren, de financiën opvragen, diplomatie voeren met andere clans of je skill-tree uitbouwen. Persoonlijk werd ik altijd meer aangetrokken tot het campagnegedeelte van de Total War-games en na m'n korte ervaring met Napoleon was de introductie tot Shogun 2 een aangename ervaring. Niet in het minst daarvoor verantwoordelijk is de indrukwekkende visuele stijl van de campagnemap. Het water ziet er prachtig uit, de seizoenen zijn een leuke extra en de provincies die ik mocht aanschouwen leken heel wat minder eentonig te zijn dan in de voorgaande games soms het geval was.

"Ook iets nieuw in het gameplaydepartement?" hoor ik je vragen. Jazeker. Ditmaal is het bijvoorbeeld zo dat elke regio één of twee bepaalde grondstoffen produceert die je interessante bonussen kunnen opleveren. Een regio waar paarden gefokt worden levert je de mogelijkheid om betere cavalerie-eenheden te trainen en een steengroeve stelt je in staat je fort te versterken. Dit nieuwe systeem maakt bepaalde regio's bijzonder waardevol, je doet er dan ook goed aan deze kost wat kost in handen te houden. Eveneens een welkome aanpassing is welke gebouwen je in steden kan optrekken. Iedere provinciehoofdstad heeft zes slots waarvan er één door je kasteel, één door de wegen in de provincie en één door de grondstof worden ingenomen. De overige drie kan je zelf kiezen en zullen bepalen welke troepen in deze stad getraind kunnen worden.

Over troepen gesproken, de ontwikkelaars hebben ervoor gekozen hun aantal drastisch omlaag te halen. Geen idee hoe het met jou zat, maar ik had geen zin om alle informatie over elke soort musketier in Napoleon: Total War door te spitten en koos op het eind van de dag mijn legersamenstelling vaak op basis van de prijs voor het trainen van een bepaalde eenheid. Dat zou in Shogun 2 verleden tijd moeten zijn en wel om de twee volgende redenen. Zoals reeds aangehaald is het aantal verschillende eenheden fors gezakt. Gedaan dus met het breken van je hersenen over welke boogschutters nu eigenlijk het meest 'bang for their buck' leveren. De tweede reden waarom het rekruteren van troepen aangenamer aanvoelt is het feit dat je niet langer steeds met de rechtermuisknop hoeft te klikken om vervolgens overweldigd te worden met een overdadige beschrijving. Die zit er nog steeds in, maar nu volstaat het simpelweg om met de muis over een zekere troepensoort te zweven waarop er links in beeld een simpel schemaatje verschijnt. Hierin staan enkele balkjes en statistieken zoals moraal, kracht, verdediging, én de speciale vaardigheden worden opgesomd.

Laten we even naar het slagveld gaan en ontdekken wat daar allemaal veranderd is. Ook hier vallen meteen de visuele aanpassingen op. Net als op de campagnemap draagt elke eenheid nu een banier waarop via een icoontje de troepensoort af te lezen valt en dewelke aftakelt naarmate er meer manschappen sneuvelen. Eveneens zichtbaar op deze vlag is de moraal van de eenheid in kwestie. Een slimme zet van The Creative Assembly, want dit stelt je in staat in een oogopslag de samenstelling van de troepenmacht tegenover je te analyseren. Een effectieve tactiek is dan ook je katana's en pijlen te richten op de vijandige eenheden die het niet meer zien zitten om zo sneller paniek te zaaien bij de rest van de manschappen.

Veel meer lijkt er op het eerste zicht niet veranderd te zijn, buiten dan de siege-battles. Ik ging ze in de vorige games steeds zo veel mogelijk uit de weg, want - laten we eerlijk zijn - vaak was het vele gepruts in de kleine straatjes heel wat minder spectaculair dan de grootse veldslagen op uitgestrekte terreinen. In Shogun 2 bestaan de grotere forten nog steeds uit verschillende lagen, maar ditmaal is er veel meer ruimte om zowel strategisch aan te vallen of te verdedigen. De muren van Japanse vestingen waren bovendien niet bijster hoog en het is dan ook mogelijk je troepen langs de muur omhoog te sturen. Om je cavalerie binnen de muren te krijgen, zal je echter nog steeds, hetzij door sabotage, hetzij hardhandig, een poort moeten open zien te krijgen. Vervolgens is het zaak de torentjes die her en der verspreid staan, en die je troepen onophoudelijk met pijlen bestoken, te veroveren of om rechtstreeks het hart van de vesting te bestormen. In de vroege versie waarmee wij aan de slag gingen zat slechts één siege-battle, en al snel bleek dat de mogelijkheid om elke muur te beklimmen z'n vruchten afwierp wanneer je een aanval van op meerdere flanken lanceert.

Eén van de eerste dingen die The Creative Assembly te zeggen had over Total War: Shogun 2 was dat de artificiële intelligentie danig opgekrikt zou worden. Of de AI echt slim uit de hoek komt, kan ik niet afleiden uit één historisch gevecht en enkele schermutselingen. Gelukkig bleek het Japanse harakiri-gebruik geen simpel excuus voor de ontwikkelaars om de intelligentie van de troepen te reduceren tot die van een groepje zelfmoordcommando's, want in de veldslagen die ik kon voeren liep de AI zich niet zonder meer te pletter op mijn speerpunten. Integendeel, hij was in staat z'n troepen uit te spreiden, een formatie aan te nemen en occasioneel probeerde hij me zelfs eens te flankeren.

Shogun 2 doet de Total War-reeks dus zeker niet op z'n grondvesten daveren. Integendeel, er werden vooral enkele doordachte en handige kleine toevoegingen gedaan die de game wat toegankelijker maken en net iets minder micro-managing vereisen. Daarenboven zijn de gevechten nog steeds van een meer epische schaal dan Zeus' weegschaal en is de presentatie alweer van de bovenste plank. Het oude Japan biedt bovendien een welkome afwisseling voor het strijdtoneel. Waar wel grondig aan gesleuteld werd voor Shogun 2, is de multiplayercomponent. Spijtig genoeg was het in de previewversie - logischerwijs - nog niet mogelijk aan de slag te gaan met een gepersonaliseerde generaal in een persistente co-op campagne. Maar zoals het er nu naar uitziet biedt de singleplayer op zich al voer genoeg om strategiefanaten nachtenlang aan hun scherm gekluisterd te houden.