TrackMania 2: Canyon
Fast and Furious?
In het landschap van de racegames staan sinds het begin der tijden twee torens te prijken van Orthanc en Barad Dur-proporties. De één biedt onderdak aan de liefhebbers van keiharde simulatie-games waarbij één klein rukje aan je stuur je finale ondergang kan betekenen en waarbij het lieftallig kussen van je voorligger je enkel twee verbrijzelde koplampen oplevert.
In de andere toren huizen dan de arcade-liefhebbers. Sjeezen met een bolide die zonder het minste krasje door vuilnisbakken en verkeerslichten ramt om dan, mits enkele power-ups, de meest halsbrekende toeren uit te halen is daar schering en inslag. Je hebt gamers die eerder gematigd zijn in hun opvatting en die graag genieten van "the best of both worlds". Dat is natuurlijk erg lovenswaardig maar ik moet eerlijk bekennen dat mijn voorkeur toch bij de arcade-invalshoek ligt. Vandaar ook dat ik mij een lange tijd vermaakt heb met TrackMania, een spel waar de term realisme al snel uit eenieders hersenpan wordt gekatapulteerd door een combinatie van crashes en hersenschuddingen.
TrackMania was in wezen een erg simpele game. Het had geen grandioos verhaal, geen grafische pracht en praal om naar huis over te schrijven, geen overtuigende singleplayerervaring of een gigantisch gamma aan spelmodi, niets van dat alles. Maar het had verdorie de meest verslavende multiplayeractie die ooit in een het racegenre was vertoond. In de meest vergezochte, krankzinnige banen, volgestouwd met loopings, steile hellingen, zand en modderpaadjes en tunnels, mocht jij als bestuurder slash acrobaat proberen een respectabele tijd neer te zetten, in de wetenschap dat overijverige vrienden of vreemden net hetzelfde trachtten te doen. Geen sinecure en het aantal keer dat ik de respawntoets heb moeten indrukken licht dan ook beschamend hoog.
Had je het even gehad met het racen zelf, dan kon je ook gewoon je creatieve geest de vrije loop laten en je eigen aartsmoeilijke banen ontwerpen om dan met duivels genoegen toe te kijken hoe je vrienden wanhopig het einde probeerden te bereiken. TrackMania verkocht dan ook als zoete broodjes en ook TrackMania: Sunrise (die vooral nieuwe locaties introduceerde) en TrackMania: Nations (een freeware versie) werden erg goed onthaald. Zo goed zelfs dat TrackMania mettertijd werd opgepikt door de eSports community en heden ten dage op een illuster hoog niveau wordt gespeeld. Reden genoeg voor Nadeo om zich te buigen over een volbloed opvolger en die is er momenteel in de aantrekkelijke vorm van Trackmania 2: Canyon.
De ondertitel Canyon duidt meteen op één van de meer uitgesproken veranderingen die Nadeo heeft doorgevoerd, zijnde nieuwe locaties. Waar je in Nations nog omgeven werd door grasmatten en je in Sunrise de kusten onveilig maakte, wordt je in Trackmania 2 tussen gigantische rotsformaties gedropt. Ook bergen, mijnschachten, diepe kloven en naaldbossen passeren de revue en zijn een welkome afwisseling in vergelijking met de voorgangers.
De kritische gamers onder jullie merken nu waarschijnlijk op dat dit helemaal geen wereldschokkende verbetering is. En zij zouden gelijk hebben, ware het niet dat Nadeo ook de grafische kwaliteiten in deze sequel flink heeft opgeschroefd. Zo zien de aangehaalde omgevingen er plots een pak gedetailleerder uit! Struiken, bomen en rivieren sieren de desolate rotsen en maken dat dit spel meteen een pak meer ziel en sfeer heeft dan zijn voorgangers. Ook de bolides zelf zien er prachtig uit en geven je meteen de drang om in de race te vliegen!
"Never change a winning formula" moet Nadeo daarna gedacht hebben want TrackMania 2 blijft qua gameplay voor het overgrote deel trouw aan zijn voorgangers. Dit betekent concreet dat je ook in deze telg banen mag trotseren waar zelfs de meest stoïcijnse zeebonk misselijk van zou worden. Dit kan op twee manieren. Ofwel probeer je in een lichtjes makkelijkere baan (lees: nog steeds duivels moeilijk) een beste tijd neer te zetten door vijf minuten te blijven proberen enkele seconden van je eigen recordtijd af te schaven. Je medespelers doen natuurlijk ook een poging maar zijn voor jou niet meer dan geesten. Met andere woorden, je ziet ze wel voor, achter en naast je rijden maar je zal ze zelf nooit kunnen raken. Onnodig te zeggen dat dit veel frustraties achterwege laat.