Tranentrekkers - Deze games brengen ons aan het huilen

Let op! Dit artikel bevat spoilers voor Bastion, BioShock, Final Fantasy 7, Lost Odyssey, Red Dead Redemption, The Legend of Zelda: Link's Awakening en The Walking Dead: Season 1.

Hield jij het droog toen Bambi's moeder werd doodgeschoten? Of toen je in je kamer zat weg te kwijnen nadat je vriend(innet)je het had uitgemaakt? Allemaal hartverscheurende momenten. Toch zijn er ook de nodige emotionele gebeurtenissen in games te vinden. Echte tranentrekkers, die je zowel boos als verdrietig maken. De redactie geeft zichzelf bloot om de meest ontroerende momenten met elkaar te delen. Houd een doos tissues in de aanslag, want zelfs de grootste ijskonijnen onder de redacteurs hebben ooit een breekmoment gehad.

Final Fantasy 7

Yvo:
Jarenlang heb ik het uit schaamte verzwegen, maar tijdens één specifiek moment moest ik serieus tegen mijn emoties vechten. Nadat ik de plotseling verdwenen Aeris eindelijk in de Forgotten Capital heb gevonden, rost Sephiroth zonder pardon zijn imposante Masamune-zwaard door haar heen. Ik weet even niet wat me overkomt. Het schattige bloemenvrouwtje, genadeloos afgeslacht. Eerst is er de ontkenning. Dan is er de woede. Maar als Cloud even later het levenloze lichaam van Aeris in het water laat zakken, weet ik dat ze echt nooit meer terugkomt. En daar zit ik dan gedesillusioneerd op de rand van mijn bed, met een bibberend pruillipje mijn tranen te bedwingen. Maar aan niemand doorvertellen hoor...

Bastion

Samuel:
Ik ben al een enorme softie, maar niets raakte mij zo hard als het laatste deel van Bastion. Aan het einde vindt er een laatste ontmoeting plaats tussen hoofdpersoon The Kid en Zulf. Hij heeft jou verraden, maar had daar alle reden toe. Nu vind je hem voor dood achtergelaten door zijn eigen volk. Laat je hem sterven, of onderneem je een suïcidale reddingspoging? Wanneer The Kid en Zulf hun dood samen in een regen van pijlen tegemoet gaan, gebeurt er iets wonderlijks: de vijand geeft je een vrije aftocht. Aan het einde van de wereld, omringd door een volk dat alle reden heeft om jou te haten, wordt één daad van medeleven erkend en terugbetaald. En dan speelt Zulfs Theme. Bastion draait om de noodzaak om verantwoordelijkheid voor het verleden te nemen, zelfs als daar nooit vergiffenis voor kan zijn. En dat kleine beetje hoop na een inktzwart verleden maakt al het verschil in de wereld.

The Walking Dead: Season One

Sander:
Carly's dood was een shock en maakte me woedend, maar dit? De tienjarige Duck is gebeten door een zombie en takelt langzaam af. Zijn ouders Kenny en Katjaa nemen uiteindelijk het pijnlijke besluit om hem uit zijn lijden te verlossen. Samen nemen ze de halfdode jongen mee het bos in en nog voordat Lee aan Clementine kan uitleggen wat er aan de hand is, klinkt er een geweerschot en een gil van afgrijzen. Lee rent erop af en ziet dat Katjaa zichzelf van het leven heeft beroofd. Alsof dat nog niet genoeg was, is Duck nog steeds in leven. Het feit dat je Kenny daarna nog moet overtuigen om zijn zoontje dood te schieten, is zo pijnlijk dat ik het niet over mijn hart kon verkrijgen om daarna ook nog maar één keer lelijk tegen hem te doen. Dat verdient niemand, al ben je nog zo'n impulsieve eikel.

The Legend of Zelda: Link's Awakening

Bert:
Oh jongens, de tranen die ik liet toen Koholint Island vervaagde nadat ik de Wind Fish uit zijn diepe slaap had gewekt. Ik voelde de bui al hangen sinds mijn bezoek aan de Southern Face Shrine, maar toch hoopte ik stiekem dat het niet waar was. Uiteindelijk waren mijn avonturen en relaties met de eilandbewoners slechts een droom. Het emotionele einde is een van de redenen waar ik Link's Awakening de allerbeste The Legend of Zelda-game ooit vind. Het kraakte me voor het eerst toen ik een negenjarig kereltje was, en is achttien jaar later nog steeds een stevige stomp in de maag.

Muziek

Randolf:
Muziek zorgt bij mij altijd voor waterlanders. Daadwerkelijk huilen is er nog niet van gekomen, maar als games het juiste nummer op het perfecte moment inzetten, prikkelen de traanbuizen wel degelijk. Zomaar een greep uit talloze voorbeelden: Apotheosis, de track die je in Journey tijdens je 'wedergeboorte' hoort; Obstacles, het nummer dat in de nasleep van de Life is Strange-finale terugkeert uit de eerste episode; The Best is Yet To Come, wat je opnieuw op Shadow Moses in Metal Gear Solid 4 verwelkomt; Deadman's Gun, waarvan de melancholische lyrics zich zo goed voor de credits van Red Dead Redemption lenen, en ga zo maar door.

BioShock

Johnny:
Een Little Sister zit vol met Adam. Dit goedje hardhandig absorberen maakt je leven in Rapture een stuk makkelijker. Lekker belangrijk dat zowel een Little Sister en haar Big Daddy daarvoor dood moeten. Maar toen gebeurde het. Ik had de eerste Big Daddy geveld en de Little Sister valt in tranen naast hem neer, smekend of hij alstublieft weer op wil staan. Ik heb me zelden zo een klootzak gevoeld. De Little Sister heb ik gespaard, want ik kon dat niet meer over mijn hart krijgen. Als je ze allemaal redt, krijg je het goede einde. Je neemt ze mee en biedt ze een kans op een eigen leven. Op je sterfbed staan ze allemaal rond je om afscheid te nemen. Ja, dat deed wel wat met mij.

Lost Odyssey

Kevin:
Er zijn maar weinig dingen die me aan het huilen brengen. Emotionele gebeurtenissen in films doen me al weinig, dus hoeveel kans maakt een game dan? Lost Odyssey is de eerste game die het voor elkaar kreeg. Het onsterfelijke hoofdpersonage Kaim is zijn geheugen kwijt. Soms komen er flitsen van zijn oude leven voorbij. Zo ook een moment waarop hij en zijn toenmalige vrouw hun dochter van een klif zien vallen. Tijdens zijn reis komt hij aan in een klein huisje bij de zee, waar twee kinderen voor hun zieke moeder zorgen. Kaim opent de deur, kijkt naar de vrouw en schrikt. Het is zijn dochter. De hereniging tussen vader en dochter is echter maar van korte duur. De vrouw is te zwak om verder te leven en sterft. Kaim verliest zijn dochter voor een tweede keer en barst in tranen uit. Hij was niet de enige.

The Last of Us

Dirk:
Al tijdens het eerste half uur raakt ontwikkelaar Naughty Dog me. Ik zit doodstil met een brok in mijn keel voor de televisie. Hoe kunnen deze personages me nu al zulk verdriet doen voelen? Ik ken ze amper. Is het een ijzersterk script dat niet inhoudt? Levert stemacteur Troy Baker zo'n weergaloos optreden? Raakt vooral Gustavo Santaolalla's minimalistische muziek me, zoals Randolf dat ook heeft? Komt het omdat ik sinds een aantal maanden ook zo om iemand geef? Emoties komen voort uit je complete ervaring van het moment, herinneringen uit het verleden en inlevingsvermogen, dus waarschijnlijk werken al deze factoren samen. Goed gedaan, Naughty Dog, maar ik laat de analytische zoektocht naar het waarom achter me. Het vermindert mijn of Joels pijn niet.

Final Fantasy 9

Derek:
Ik moest huilen toen mijn moeder de PlayStation uitzette, terwijl ik aan het saven was. Mijn save file van meer dan veertig uur kwijt. Snik...