Transference review - Gefragmenteerd
Een gecorrumpeerd experiment.
Sander stapt voor de Transference review in de Matrix, waar drie gekwelde zielen hun verhaal proberen te vertellen.
Wat als een krankzinnige geest een escape room maakt? Dat is de opzet van Transference, een narratieve horrorervaring gemaakt door Ubisoft en Spectrevision, de productiestudio van acteur Elijah Wood. De game wil een thriller bieden die als een speelfilm aanvoelt, terwijl je een mysterie rondom drie leden van de familie Hayes probeert op te lossen. Bovendien moet de VR-ervaring je nog meer het gevoel geven dat je een gecorrumpeerde cyberspace bewandelt. Transference heeft het potentieel om de volgende stap in VR-entertainment te worden, maar maakt dat potentieel door een gebrek aan diepgang niet geheel waar.
In Transference kijk je door de ogen van onderzoeker Raymond Hayes en zijn familie, nadat hun bewustzijn in een computer is geüpload waar jij met een VR-headset aan gekoppeld bent. Tijdens het uploadproces is er echter iets misgegaan, waardoor de omgeving is overladen met grafische glitches en defecte computercode. Scènes spelen in gecorrumpeerde video's voor je ogen af, voorwerpen verdwijnen plotsklaps en je wordt geregeld door een gitzwart, gedigitaliseerd monster opgejaagd. De enerverende presentatie van Transference is fantastisch en de stijl blijft je lang bij.
Het verhaal wordt door de ogen van drie verschillende personages verteld, die het appartement waarin ze wonen anders zien. Waar Raymond trouwringen ziet, pakt zijn vrouw handboeien op. Transference maakt op die manier uitgebreid en interessant gebruik van het kleine appartement waarin de game zich afspeelt. Zo krijg je ook subtiele inzichten in de personages, hun psychische gezondheid en hun onderlinge relaties. Hoewel het verhaal in ongeveer anderhalf uur verteld is, heb je in die tijd door het oppakken van voorwerpen en luisteren naar voicelogs wel drie volwaardige personages ontmoet.
De gameplay is echter veel minder indrukwekkend dan de presentatie. Je bent telkens op zoek naar de volgende knop, deur of puzzel om het verhaal te vorderen. Ook opzettelijk door het monster gegrepen worden behoort tot die triggers, waardoor de oorspronkelijke horror al snel afzwakt. Afwijken van het pad dat Transference voor je heeft uitgestippeld, heeft daarom ook geen nut. En waar puzzels in een escape room vaak hersenkrakend zijn, zijn die in Transference veel te eenvoudig. De hint voor de puzzel is altijd meteen zichtbaar en het vergt vaak niet meer dan één stap om het raadsel op te lossen. Transference is rechtlijnig, mist uitdaging en biedt niet dezelfde diepgang die het verhaal probeert te bieden.
Maar het gebrek aan uitdaging zet zich ook door in het verhaal. Binnen het eerste kwartier van de game staan alle schaakstukken op het bord en is het al glashelder wat er zich in het appartement heeft afgespeeld. Ook de optionele collectibles dienen alleen als naslagwerk voor wat je normaal al in het verhaal hebt gezien. Het immer aanwezige schaduwmonster wordt dan weer helemaal niet door de game erkend. De opzet van de game maakt je klaar voor wilde complottheorieën, maar aan het einde van de rit krijg je niet meer dan een redelijk standaard en opzichzelfstaand verhaal voorgeschoteld.
Transference is volledig in VR te spelen en dat mes snijdt aan twee kanten. Enerzijds zijn de graphics van hoogstaande kwaliteit, scherp en gedetailleerd. Het versterkt de immersie van het spelen als een voyeuristische derde partij die aan een mysterie wordt blootgesteld. Anderzijds blijft volledige immersie met de PlayStation VR uit, aangezien de game geen ondersteuning biedt voor de Motion Controllers terwijl de pc-versie dat wel doet. De besturing met de controller is houterig en vereist te veel handelingen om een voorwerp op te pakken, voor je gezicht te houden en rond te draaien. Voor een game die je mee wilt voeren in een verdraaide werkelijkheid, blijf je met één been in de realiteit staan.
Transference zet qua verhaal en sfeer een memorabele ervaring neer, maar de rechtlijnige gameplay en eenvoudige puzzels maken het plaatje niet af en zelfs de VR-ervaring voegt niet genoeg toe. Concepten zoals het monster en een grotere wereld buiten de simulatie worden niet uitgediept. Het mysterie blijft op de oppervlakte en laat je op je honger zitten, vooral omdat de opzet om meer schreeuwt. Uiteindelijk laat Transference je incompleet achter, in een imperfecte wereld vol gaten.
Voor de Transference review speelde Sander op een PlayStation 4 met PlayStation VR.