Transformers: Fall of Cybertron Review

Toen Dark Moon Studios in 2010 Transformers: War for Cybertron aan ons afleverde, waren we ongelooflijk blij. Blij dat we na decennia aan beroerde Transformers games (en dan in het bijzonder de games gebaseerd op de explosietrilogie van Michael Bay) eindelijk een speelbare game rond de populaire animatieserie in onze console konden stoppen. Nu, twee jaar later, mogen we aan de slag met het vervolg: Transformers: Fall of Cybertron.

In het tweede deel van Dark Moon's Transformers-saga loopt de oorlog voor de thuisplaneet van de robots, Cybertron, op zijn einde. Die oorlog werd noch door de Autobots, noch door de Decepticons gewonnen. De planeet waarvoor beide partijen ontelbaar lang hebben gestreden, is zichzelf namelijk aan het opbranden nadat alle Energon eruit werd getapt door de twee robotlegers. Deze Energon is energie die in het universum van Transformers nodig is om zowel de hulp- en strijdtuigen van de robots als de robots zelf draaiende te houden. Er moet dus een nieuwe bron van Energon worden gevonden en snel ook, want anders is het hele robotras gedoemd om uit te sterven. Daarvoor moeten ze de ruimte in op zoek naar een nieuwe plek die het voortbestaan van de soort kan verzekeren. Waar dat hen uiteindelijk heen zal leiden, weten we allemaal. Tip: jij en iedereen die je kent lopen er elke dag op rond.

De Autobots zijn na de gebeurtenissen van War for Cybertron echter niet bepaald vertrekkensklaar. Ze hebben nog welgeteld één (weliswaar gigantisch) ruimteschip in handen waarmee ze de planeet zouden kunnen verlaten, maar het ding heeft nood aan vrachtladingen Energon eer het kan opstijgen. Energon die de jongens van Optimus Prime niet hebben. De Decepticons hebben wél genoeg Energon, maar spenderen die liever aan gigantisch moordtuig om de tegenpartij voor eens en voor altijd af te maken. Zo begint een wanhopige zoektocht naar Energon door de Autobots terwijl de Decepticons hen op de hielen zitten. Zo begint The Fall of Cybertron.

Een situatie als dit biedt voor talentvolle ontwikkelaars natuurlijk genoeg mogelijkheden om een hoop verschillende conflicten tussen de twee strijdende partijen te creëren en Dark Moon Studios verdient op dat vlak alvast een dikke voldoende. De studio zet een stevige third-person shooter neer waar je afwisselend als een Autobot en een Decepticon vecht. Alle levels zijn vrij lineair en iets te vaak stootten we op een onzichtbare muur. De actie weet echter gelukkig steeds te overtuigen. Toch voelt die afwisseling tussen de twee kanten van het conflict soms wrang aan. Zo moet je vaak je verdiensten uit de vorige missie weer tenietdoen en dat geeft je nou niet bepaald een gevoel van grote voldoening. Elke gewone Transformer kan twee soorten wapens bij zich dragen: een normaal wapen zoals een machinegeweer, sniper, shotgun of rocketlauncher en een speciaal wapen zoals een geweer dat clusterbommen afschiet of eentje dat een bijtend zuur richting vijand stuurt dat zo door zijn pantser en energiekern vreet. Voor die tweede soort vind je natuurlijk iets minder gemakkelijk ammunitie, maar ze zijn zeer geschikt om de speciale units van de tegenpartij op de robotknieën te krijgen.

Tot zover de robot vorm, want Transformers zouden geen Tranformers heten als ze niet konden...transformeren natuurlijk! En die transformaties komen in alle vormen en maten: vliegtuigen, helikopters, trucks, racewagens, tanks, enzovoort. En dan hebben we het nog niet gehad over de uitzonderingen zoals Metroplex en Grimlock, maar die ontdek je best zelf. In zo'n getransformeerde vorm wisselt de gameplay volledig om. Reken onder meer op een hogere vuurkracht, grotere beweeglijkheid en in sommige gevallen zelfs volledig nieuwe eigenschappen. Zo moet een Starscream normaal gezien ongezien zijn vijanden langs achter benaderen om hen een enkeltje richting robotrecyclage te bezorgen, maar kan hij wanneer hij zich omvormt tot straaljager zonder moeite geschutskoepels neerhalen met een salvo raketten. Het moment waarop je je transformeert is (meestal) aan jou en kan, indien op het juiste moment gebruikt, het tij op het slagveld in jouw voordeel doen keren.

Naast variatie in robots en levels, levert Dark Moon ook genoeg afwisseling op het gebied van gameplay. Met een Optimus Prime of een Megatron kan je je op het slagveld gerust gedragen als een mechanische Rambo. Deze giganten torenen letterlijk boven het kannonnenvoer van de tegenstander uit en rammen zonder moeite een half dozijn krijgers de grond in met hun krachtige wapens. Speel je echter een type zoals Cliffjumper, dan zal je meer op je hoede moeten zijn. Types zoals deze kleine maar snelle robot moeten het vooral hebben van hun tijdelijke cloak die hen onzichtbaar maakt voor vijanden en hun kleine voertuigvorm waardoor ze zich in kleine hoekjes kunnen verstoppen. Vliegende voertuigtypes kunnen zich dan weer hoog en droog terugtrekken vanhet strijdgewoel op de grond en anderen gebruiken dan weer een cyberzweep om van platform naar platform te springen. Verwacht dus geen standaard third-person shooter waar je je vinger nooit van de rechtertrigger of de linkermuisknop zal halen. Tenzij het spel je in één van de levels stopt waar je enkel een melee-aanval tot je beschikking hebt, natuurlijk. Eerst is het wel leuk om wat robots uit elkaar te rukken en te scheuren met een veel te sterk personage, maar na een kwartiertje dient de eentonigheid zich aan en kijken we de rest van het level vooral uit naar het einde ervan. Gelukkig zijn dit soort momenten eerder schaars.

Grafisch is de game dik in orde, alhoewel de PC-versie beduidend mooier leek dan de Xbox 360-versie. Alhoewel de omgevingen er zoals in veel games van deze generatie te vaak bruin of grijs uitzien, blijven ze wel zeer mooi. Zo zijn de textures zeer gedetailleerd en krijgen we het gevoel dat alles op Cybertron echt leeft, van de kleinste moer tot het grootste stuk metaal. Staar maar enkele minuten naar de robot over wie je controle hebt en merk op dat er de hele tijd onderdelen draaien en zich verplaatsen. We hebben nog nooit zo graag naar iemands rug gekeken. Ook het transformeren van robot naar voertuig en even later weer terug blijft na tweehonderd keer leuk om te aanschouwen. De bombastische soundtrack uit de Transformers-films was waarschijnlijk het beste deel ervan en een gelijkaardige soundtrack vinden we ook terug in deze game. Daarnaast klinken alle effecten ook zoals het zou moeten, van de tweehonderdduizend onderdelen die samenwerken om een gigantisch poort openen tot een schot van een mastodont van een artilleriekanon wiens lading jouw richting uitkomt.

Elke zichzelf respecterende shooter moet volgens de ongeschreven regels der gamedesign ook een multiplayer kunnen aanbieden. Dat geldt dus ook voor Fall of Cybertron, dat zowel competitieve multiplayer als een co-op op het schijfje staan heeft. Wie samen wil spelen tegen de AI zal dat in Escalation moeten doen, een soort Horde-mode waar teamwerk tussen de verschillende klassen robots (de tank, de medic, de kerel met het veel te kleine maar toch zeer effectieve schild, ...) een vereiste is als je het langer dan anderhalve wave vol wil houden. Voor speler-tegen-speler actie moet je bij de competitieve multiplayer zijn. Je kan kiezen uit enkele basismodi zoals Deathmatch of Conquest, maar het blijft allemaal iets te basic en daardoor zien deze multiplayer niet meteen uitgroeien tot een knalfeest voor miljoenen gamers.