Travis Strikes Again: No More Heroes review - Smakeloos voorgerecht
Geen touchdown.
Sander neemt in de Travis Strikes Again: No More Heroes review een kijkje naar de game die de No More Heroes-reeks weer nieuw leven moet inblazen. Is het een succes of moet de defibrillator erbij gehaald worden?
Het is alweer een tijd geleden dat Travis Touchdown met zijn Beam Katana talloze vijanden neermaaide. Sinds 2010 is het namelijk stil rond de grofgebekte antiheld. Ontwikkelaar Grasshopper Manufacture vindt het daarom hoog tijd voor een revival. Travis Strikes Again: No More Heroes is deels een uitstekende gelegenheid om Travis weer in het zonnetje te zetten, en deels een eerbetoon aan de retrogames van de jaren 80. Bovendien wil de ontwikkelaar je warm maken voor een eventuele No More Heroes 3, iets waar fans al sinds No More Heroes 2: Desperate Struggle op wachten. De opzettelijke retrogameplay zorgt voor non-stop actie, maar is tegelijkertijd niet de meest geslaagde methode om No More Heroes weer in het collectieve bewustzijn te krijgen.
De game heeft nochtans zijn hart op de juiste plek. De kenmerkende punkstijl en fikse dosis zelfreferentiële humor die games als Let It Die en Killer 7 van maker Suda51 typeren, zijn hier ruimschoots aanwezig. De game draait om het prototype van een spelcomputer, de Death Drive Mark 2. Er zijn zes launchgames voor de console ontwikkeld, elk in een ander genre. Elk level in de game is één van die titels en via een gamemagazine leer je speciale tips en de backstory van elke game. De hele opzet roept nostalgie voor de fictieve console en de gamejournalistiek van de jaren 90 op, en zet daarmee een geslaagde sfeer neer die je zelden in games ziet.
Ook het gevechtssysteem staat stevig in zijn schoenen. De controls zijn eenvoudig, responsief en de grote hoeveelheid vaardigheden die je kunt gebruiken houden de gevechten gevarieerd. Zo kun je turrets plaatsen, als een zwaardtornado ronddraaien en zelfs onzichtbaar worden. De camera verandert soms van top-down naar sidescrolling, iets waar de controls moeiteloos mee omgaan. Bovendien is de hele game in co-op te spelen. Hoewel de game op zulke momenten bijzonder hectisch wordt, gaat het overzicht nooit verloren. De start van de game geeft plankgas, presenteert zich vol overgave en belooft een wilde rit te worden.
De stijl en het gevechtssysteem zijn echter niet genoeg om de game boeiend te houden. De zes levels zijn langdradig, eentonig en lang niet zo gevarieerd als de game ze doet overkomen. Of je nu een racegame of een actie-RPG in de Death Drive stopt, alles speelt als een hack-and-slashgame met slechts een kleine gimmick die het level marginaal verandert. Vijanden zijn ook niet gevarieerd genoeg en het merendeel heeft bovendien veel te veel klappen nodig, zelfs al stijgt Travis in level. De levels duren gemiddeld twee uur maar hebben binnen tien minuten al hun kaarten op tafel gelegd en hoewel er behoorlijk wat collectibles verborgen zijn, weet geen enkel level je te overtuigen om er opnieuw in te duiken.
Het overkoepelende verhaal van Travis Strikes Again speelt zich buiten de Death Drive af. Middels een monochrome visual novel gaat Travis op zoek naar alle games voor de console. Het verhaal is echter langdradig en steekt tegen van de pure actie van de hoofdgame. Op dat moment gaat de zelfreferentiële humor ook vervelen. De personages klagen over de overmatige hoeveelheid dialoog, maar de game weigert om daar wat aan te veranderen. In sommige gevallen wordt frustrerend leveldesign door Travis ook extra bekritiseerd. Het metacommentaar maakt de game op deze momenten niet luchtiger, maar benadrukt tekortkomingen waar je zelf ook al moe van bent.
Travis Strikes Again: No More Heroes laat zien dat de unieke grafische flair van Suda51 nog altijd welkom is, en dat Travis Touchdown garant staat voor actievolle games. Als warmmakertje voor een theoretisch derde deel in de No More Heroes-reeks slaat deze game echter de plank mis. De game is langdradig en verspilt een bijzondere premisse aan eentonige, ongeïnspireerde levels. Travis Strikes Again: No More Heroes mist daarom zijn doel en geeft wat Travis en het No More Heroes-universum betreft het verkeerde signaal af. Als dit maar niet No More Sequels betekent.