Tropico 5 review
Positieve (r)evolutie?
Voor ons verwende zieltjes uit de Lage Landen zijn dictatuur en onderdrukking een ver-van-ons-bedshow. Toch wordt de wereldgeschiedenis al eeuwen gedomineerd door alleenheersers en hun excentrieke en vaak gruwelijke daden. Tropico 5 is deze geschiedenis niet vergeten. Als heerser over een tropisch eiland moet je niet alleen je eigen macht consolideren, maar ook je bananenrepubliek door de bewogen twintigste eeuw loodsen.
De toevoeging van deze tijdlijn is ook meteen de grootste verandering aan de formule van de inmiddels twaalf jaar lopende Tropico reeks. Je sticht je eigen dynastie en doorloopt achtereenvolgens het koloniale tijdperk, de wereldoorlogen, de Koude Oorlog en de moderne tijd. Elke periode heeft zijn eigen gebouwen, fracties en internationale gevoeligheden.
In het koloniale tijdperk bestaat je eiland vooral uit boerderijen en mijnen. Fracties beperken zich tot royalisten en revolutionairen. Als je de onafhankelijkheid wil verklaren, lok je het best zoveel mogelijk aanhangers van die laatste partij naar je jonge natie. Tegen de tijd dat je je eigen grondwet hebt opgesteld, breken de wereldoorlogen uit en verdeelt je bevolking zich tussen kapitalisten en communisten of religieuzen en militaristen.
Industrialisatie trekt zich op gang met meer geavanceerde fabrieken en wanneer de Koude Oorlog op de loer ligt, beginnen je Tropicanen zich zorgen te maken rond het milieuvraagstuk en welke supermacht ze best kunnen dienen. Ondertussen vinden ook toeristen de weg naar je paradijs en is het hopen je dat na de ineenstorting van de USSR mee kan draaien in een geglobaliseerde markteconomie.
Deze opeenvolging van verschillende historische periodes zorgt voor een aangenaam speltempo. De ontwikkeling van je eiland is aanvankelijk erg simpel, maar gaandeweg krijg je meer mogelijkheden om de daarmee samenhangende moeilijkheden aan te pakken. Je ruraal boerenparadijs transformeert door de tijd in een moderne metropolis met banken en toeristenvallen.
Deze transitie over de speeltijd van een handvol uren is erg organisch en gaat precies op de manier die je zelf wilt. Dat is grotendeels te danken aan een gebruiksvriendelijke interface waarbij je met enkele eenvoudige muisklikken precies bouwt en sloopt wat je wil. Ook de eenvoudig te begrijpen economische modellen spelen daarbij een rol.
Maar het gemak waarmee je je eiland naar de hand zet, is een tweesnijdend zwaard. Al vroeg in de ontwikkeling van je natie heb je de keus voor industrieën die al je geldproblemen oplossen. Aan het einde van de game heb je zelfs gebouwen die geld opbrengen zonder dat ze specifieke grondstoffen verbruiken. Als je het een beetje slim speelt, zwem je na een tijdje in het geld.
En met geld verdwijnen al je problemen. Merk je bij de aankomende verkiezingen dat je nog wat stemmen mist aan religieuze zijde? Duik in je overvolle koffers en bouw nog een extra kathedraal. Militaristen klagen over een te zwakke legermacht? Dan bouw je gewoon nog een legerbasis bij. Soldaat is op mijn eiland trouwens de meest gegeerde job dankzij een gebrek aan rebellen of andere dissidenten. Met het monetair wondermiddel los je elk probleem op nog voor het kan escaleren.
Hierdoor blijft het deel van de game waarbij je als repressieve dictator kan optreden grotendeels onbenut. Je tegenstanders laten verdwijnen door je geheime politie of de staat van beleg afkondigen klinkt opwindend, maar is nooit echt noodzakelijk. Tijdens het spelen van Tropico 5 voel je jezelf niet de beloofde allesomvattende alleenheerser die beslist over het lot van zijn onderdanen, maar eerder een stinkend rijke projectontwikkelaar die enkel op winst belust is.
Meer structurele problemen als misdaad of vervuiling zijn dan weer moeilijker op te lossen door een gebrek aan nuttige informatie. Wil je graag weloverwogen en op gedetailleerde gegevens gebaseerde keuzes maken, dan raak je snel gefrustreerd in Tropico 5. Het is bijvoorbeeld niet mogelijk te zien hoe groot het bereik van een politiestation is of welke inwoners van de opera genieten. Het plannen van je stad verloopt zodoende grotendeels met de natte vinger. Hierdoor krijg je nooit het gevoel echt helemaal de controle in handen te hebben. De game is daarbij wel vergevingsgezind genoeg dat dit nooit echt tot stress leidt.
Dit is geen verrassing als je de rest van de presentatie bekijkt. Tropico 5 neemt zichzelf niet al te ernstig. Je eiland en diens bewoners zijn kleurrijk en bijna cartoonesk weergegeven. Omgevingen zien er wat gammel en versleten uit, precies zoals het Caribische cliché het wil. De soundtrack staat bol van de ritmische conga's en akoestische gitaren. De personages die je ontmoet zijn karikaturen van bijvoorbeeld de louche kapitalist of dronken communist. Het is allemaal erg charmant, waardoor het fijn vertoeven is op Tropico.
Het gebrek aan een echte uitdaging zorgt er voor dat je snel bent uitgekeken op je suikerplantages en sigarenfabrieken van Tropico 5. Tijdens het spelen onttrek je jezelf maar moeilijk van het idee dat deze reeks een vurige revolutie nodig heeft en niet de zoveelste flauwe regimewissel. Ben je echter op zoek naar een city-builder waarbij het plezier de voorrang krijgt op de ernst, dan zit je bij Tropico 5 op de goede plaats.
Tropico 5 is nu verkrijgbaar voor pc en Mac en lanceert op 10 juli 2014 ook voor de Playstation 4 en Xbox 360.