Two Worlds II

Het is echter niet allemaal zonneschijn en de game bevat een aantal problemen die het geheel ietwat onderuit halen. Om te beginnen zit er te weinig variatie in de quests om ze interessant te houden. Uiteindelijk komt het er vaak op neer dat je iets of iemand voor iemand neer moet sabelen en hier uiteindelijk een veelal magere beloning voor krijgt. Het is hierbij wel vermakelijk dat de hoofdpersoon onkarakteristiek (voor het genre) lomp en direct is tegen de andere partij, allerlei slechte grappen maakt en een groot aantal bizarre problemen op moet lossen. Desalniettemin volstaat dit niet om de quests interessant te houden, en had een grotere variatie aan questsoorten en een mogelijkheid om zelf de conversaties te sturen ze meer de moeite waard kunnen maken.

Een andere probleem zit hem in de balans van de game, al lijkt dat een standaard voor het genre te zijn (zie bijvoorbeeld de games van Bethesda of het recent verschenen The Dragon Knight Saga). Zo speelde ik zelf op hard en had ik in het begin met mijn beperkte opties nog wel wat moeite met de gevechten, maar toen ik eenmaal met magie begon te experimenteren, ontdekte ik een eenvoudige spreuk die het gros van de vijanden met de grond gelijk maakte. Bovendien is de AI zo dom dat je als magiër of boogschutter heel eenvoudig op een rots of verhoging kan gaan staan, terwijl de tegenstanders hard aan het proberen zijn om het bewuste obstakel om te duwen. De combat boet dus op een gegeven moment aan kracht in, wat direct invloed heeft op de zin om door te spelen, omdat zo'n groot deel van de game vechtend doorgebracht wordt.

Daar staat dan weer tegenover dat veel van deze klachten over de optionele content gaan en dat er dus de mogelijkheid is om dit allemaal te negeren, mocht het je niet zinnen. Voor wie het wil, zit er zeker zo'n vijftig uur aan content in de game, maar spelers die zich louter op de main quest concentreren zullen er waarschijnlijk in minder dan twintig uur doorheen zijn, waardoor de game dus ook de moeite waard is voor mensen die liever niet te lang aan een game besteden wegens een gebrek aan tijd.

En mocht je geen genoeg krijgen van Two Worlds II dan is er ook nog een multiplayerkant die geheel losstaat van het singeplayer. Hiervoor moet je een apart karakter aanmaken, waarna je in een lobby in de vorm van een stad wordt geplaatst alwaar je kan praten, handelen en een game kan beginnen. Er zijn verscheidene modi, waaronder deathmatch- en capture the flag-varianten. Daarnaast is er een adventure modus, waarin je samen met andere spelers op stap kan gaan. Helaas bestaat deze uit verscheidene, korte hoofdstukken, waarin je met lineaire affaires te maken krijgt die vrijwel geheel uit het volgen van een enkel pad en vechten bestaan, waardoor het niet zo interessant is als het had kunnen zijn. Als laatste is er nog de vreemde eend in de bijt: Village. Hier ligt de nadruk namelijk op het opbouwen en beheren van een dorpje. Je bepaalt zelf welke gebouwen je neer wil zetten en waar je dat wil doen en moet ervoor zorgen dat de inwoners gelukkig zijn en blijven, wat je kan doen door in de behoeftes te voorzien en vijanden af te weren. Het lijkt er bijna op alsof deze modus aan de ontwikkelaar achter The Settlers-reeks uitbesteed is.

Tot slot vallen de technologie en presentatie over het algemeen in positieve zin op. Elk eiland heeft een geheel eigen stijl en passende muziek, waarbij de clichés van de fantasy-RPG aardig vermeden worden met de aanwezigheid van een woenstijnomgeving en een gebied dat deels geïnspireerd lijkt te zijn door het Japan van vroeger. De game oogt over het algemeen ook prima en in de rijkelijk beboste gebieden zelfs uitstekend, waarbij er geen splinternieuwe pc benodigd is om van de hoogste settings te genieten. Er had er wel wat minder met het bloom-effect gespeeld mogen worden en sommige animaties ogen wat klungelig, maar dat is het enige wat er in negatieve zin uitspringt. Daarbij haalt de voice-acting niet het bloed onder de nagels vandaan, wat nog wel eens anders wil zijn bij dergelijke projecten. Laadtijden zijn tot een miminum beperkt en het kost zelfs maar tien seconden om vanuit Windows naar de wereld van Two Worlds II over te stappen. Ook ben ik zelf vrijwel niet het slachtoffer van glitches of bugs geweest (het is in me in ieder geval niet opgevallen), wat toch wel toont dat de ontwikkelaar zijn best heeft gedaan om van het stigma van het eerste deel af te komen.

Al met al is Two Worlds II een lastige game om te beoordelen. De game kent zoveel elementen dat het bijna overweldigend is: van de talloze mogelijkheden in de singeplayer, waarbij vooral de magie veel indruk weet te wekken, tot de losstaande multiplayerzijde die drastisch uiteenlopende modi kent. Helaas ontbreekt dezelfde mate van variatie in de talloze, optionele, quests en lijdt de combat na verloop van tijd onder de domme AI (Artificial Stupidity?) en het gebrek aan uitdaging. Dit staat het vermaak dat er uit Two Worlds II te halen valt echter niet genoeg in de weg om het volledig af te schrijven. Daarnaast scoort de game plusplunten voor de locaties, personages en muziek die door hun van de norm afwijkende karakter veelal in positieve zin opvallen. Zet die vooroordelen dus aan de kant en geef Reality Pump nog een kans, want met Two Worlds II geven ze gamers een reden om in ze te geloven.