Uncharted 3: Drake's Deception Review
Een fata morgana, of magnum opus?
Naughty Dog heeft het zich behoorlijk moeilijk gemaakt door Uncharted 2: Among Thieves op de markt te brengen. Iets meer dan twee jaar geleden ging deze titel op Eurogamer Benelux aan de haal met een perfecte score. Een hele eer, maar hoe kan je zo'n succes in godsnaam nog verbeteren? Wat valt er nog te tweaken aan een singleplayer die menig bioscoopfilm ver achter zich laat? En als je weet dat het tweede deel ook nog eens een van de meest verfrissende multiplayer modus van de laatste jaren aan de reeks toevoegde...ik kan begrijpen dat het team achter de avonturen van Nathan Drake even met handen in het haar gezeten heeft!
De uitkomst van deze lastige denkoefening is meteen duidelijk wanneer je de eerste uurtjes van Uncharted 3: Drake's Deception achter de kiezen hebt. Net zoals een kerstmaaltijd altijd smaakt, maar in theorie grotendeels identiek is aan de vorige, staat de ervaring die je in deeltje drie op je bord krijgt gelijk aan opnieuw een dolle achtbaanrit. Eentje waarvan je die laatste kurkentrekker, die ongetwijfeld nog duizend keer beter is dan wat je daarvoor al meemaakte, nooit zou willen bereiken. Mentaal stel je het einde zo lang mogelijk uit, want de rit richting de allerlaatste looping is eigenlijk minstens zo leuk als het vooruitzicht om een paar seconden de adrenaline naar je hoofd te voelen stromen wanneer je ondersteboven hangt. Het enige verschil tussen Uncharted 3 en een wilde achtbaanrit is dat je achteraf niet kotsmisselijk bent.
De vergelijking tussen beiden valt wel weer door te trekken wanneer je nadenkt over hoeveel controle je in een achtbaan krijgt over de route die je aflegt. Er is in beide gevallen eigenlijk maar één keuze die je moet maken: of je stapt in het karretje en je maakt je klaar om je de longen uit het lijf te schreeuwen, of je gaat eendjes vissen. Wanneer je Uncharted 3 in huis haalt, dan kies je voor het eerste.
Naughty Dog heeft namelijk voor de derde keer op rij een subliem spel ontworpen dat je bij je nekvel pakt en daarna nooit meer loslaat. Dat doen ze aan de hand van drie ongelofelijk goed uitgewerkte pilaren, zijnde het verhaal, de gameplay en het audiovisuele. Laten we beginnen met die eerste. Zoals verwacht gaan we opnieuw met held Nathan Drake op pad, die in de openingsscène samen met zijn goede vriend Sully een bezoekje brengt aan een bar in Londen. Waarom de ontwikkelaars ervoor kiezen om net in het druilerige Engeland van start te gaan? Dat gaan we lekker niet verklappen, want een van de redenen waarom je Uncharted 3 in huis moet halen is om het Indiana Jones meets Romancing the Stone verhaal zelf te ervaren.
Wat we wél kunnen zeggen is dat Naughy Dog ons met alle verhalende trailers die ze naar aanleiding van het spel uitgebracht hebben aardig in de maling hebben genomen. Mocht je het gevoel krijgen dat de filmpjes die je tot nu toe zag al veel van het avontuur verpest hebben, dan zit je ernaast. Al meteen in hoofdstuk twee konden we onze ogen niet geloven wat betreft het plot, en dat is nog maar het tipje van de ijsberg. Fans zullen blij zijn om te horen dat er eindelijk dieper ingegaan wordt op de relatie tussen Nathan en Sully (een echte bromance, zoals de ontwikkelaar het zelf noemt), terwijl ook een heleboel oude bekenden uit de vorige games opnieuw hun opwachting maken.
De nieuwe personages, met op kop bad girl van dienst Katherine Marlowe, zijn op hun beurt stuk voor stuk geloofwaardig uitgewerkt en hebben elk een unieke persoonlijkheid. Het uitmuntende stemmenwerk en de haast belachelijk realistische lichaamsbewegingen die zowel in de tussenfilmpjes als ingame ten tonele komen spelen daarin een niet te onderschatten rol. Nolan North, die als sinds deeltje één gestalte geeft aan Drake, is letterlijk één met zijn personage. Hoewel Naughty Dog ervoor gekozen lijkt te hebben om wat minder grappen te verwerken in de dialogen blijft de vertolking van het script een van de sterkste punten die je aan Uncharted 3 mag verbinden.
Gelukkig zit de gameplay, de tweede pilaar, naar goede gewoonte ook helemaal goed. Net zoals in de voorgaande twee delen krijg je voortdurend te maken met een wisselwerking tussen schieten en klimmen. Vuurgevechten voelen even spannend aan als ze daarvoor deden, met wapens die wanneer je ermee schiet je het gevoel geven dat ze perfecte kopieën zijn van hun bestaande evenbeeld. Het arsenaal is ook groter dan ooit met zowel nieuwe handguns als zwaarder geschut om mee aan de slag te gaan. Een granaat gooien zorgt zelden voor problemen, en de terugkerende cover mechanic zal veteranen meteen thuis doen voelen.