Uncharted: The Lost Legacy review - Gevonden
Gevonden.
Uncharted: The Lost Legacy is meer dan een simpele downloadbare uitbreiding: het is een volwaardige game. Dat is niet zomaar de belofte van Naughty Dog, maar gewoonweg een feit. The Lost Legacy bevat namelijk een singleplayer die een speelduur van acht uur bereikt en tegenover de eerdere delen niks aan spektakel en detail inboet. Bovendien maken de volledig uitgewerkte Multiplayer- en Survival-modi het pakket compleet. Toch zijn er belangrijke kanttekeningen te maken. Vooral voorspelbaarheid en monotonie gooien roet in het eten. Is The Lost Legacy uiteindelijk de erfenis van Uncharted waardig?
Je hebt geen Nathan Drake nodig voor een goede Uncharted. Dat bewijst The Lost Legacy ten overvloede door Chloe Frazer als hoofdpersonage op te voeren. De vorige games in de reeks hintten reeds naar het potentieel van Chloe als personage, maar haar rol bleef altijd oppervlakkig. Hier is ze echter een memorabel hoofdpersonage met minstens evenveel humor en charisma als Nathan. Bovendien heeft ze een overtuigend persoonlijk motief om haar leven te wagen terwijl ze in India zoekt naar de Hoorn van Ganesh.
Haar een duo laten vormen met ex-huurlingenleider Nadine Ross pakt eveneens als een gouden zet uit. Ze beschikt over veel meer diepgang dan haar rol in Uncharted 4: A Thief's End deed vermoeden. Wanneer Chloe en Nadine tegen elkaar spreken, knetteren de gesprekken vanwege hun tegengestelde persoonlijkheden, en de relatie tussen beide personages evolueert overtuigend tijdens de game.
De presentatie is net zo overtuigend als het verhaal en doet op geen enkel vlak onder tegenover die van Uncharted 4. De omgevingen zijn net zo groots en gedetailleerd, met uitpuilende vuilnisemmers in donkere stadssteegjes en prachtige vergezichten van klippen wanneer je door de jungle trekt. De aandacht voor detail trekt zich ook door naar Chloe. Ze heeft andere animaties dan Nathan bij het klimmen, en strijkt soms haar weelderige haar achter de oren als het zicht belemmerd wordt.
Qua gameplay wijkt The Lost Legacy niet af van de formule die Naughty Dog door de jaren heen heeft geperfectioneerd. Spectaculair platformen wordt nog steeds afgewisseld met vuurgevechten en puzzels. De showstopper van The Lost Legacy is echter het vierde hoofdstuk. Net zoals in Madagaskar in Uncharted 4 rij je met een jeep rond en kun je gaan en staan waar je wilt. The Lost Legacy biedt in deze open omgeving echter ook een omvangrijke en bevredigende sidequest die je het gevoel geeft een echte avonturier te zijn. Je verkent in alle vrijheid oude ruïnes, waarbij alles organisch lijkt te gebeuren en toch strak geregisseerd is. Het is een demonstratie van het meesterlijke gamedesign van Naughty Dog.
Hoofdstuk vier vormt echter ook een kentering die naar het belangrijkste pijnpunt van The Lost Legacy leidt: het veel te lange en monotone middenstuk. Vier uur lang ga je van bloedmooie maar compleet inwisselbare stukken natuur, naar tempels met grijstinten, en dan weer terug. Bovendien neemt de gameplay geen enkel risico, en blijf je in het vaste Uncharted-ritme. Daardoor zijn de hoofdstukken in het midden een waas zonder eigen identiteit.
De lichtpunten in dit ellenlange stuk zijn de puzzels. The Lost Legacy schotelt je namelijk de beste puzzels voor die de Uncharted-reeks al heeft gezien. Een zeer memorabel segment doet je silhouetten spiegelen aan muurschilderingen, terwijl een eerdere puzzel je op een slinkse manier de hakbewegingen van standbeelden laat ontwijken. De puzzels op je pad blinken stuk voor stuk uit in creativiteit en weten een heerlijke balans te vinden tussen uitdagend en eerlijk. Eindelijk staan de puzzels in Uncharted op gelijke hoogte met het platformen en de actie.
Dat neemt niet weg dat The Lost Legacy met een tweede belangrijk probleem worstelt: déjà vu. De vertrouwde formule van puzzelen, platformen en schieten wordt zodanig trouw gevolgd dat je zowat alles op voorhand kuntvoorspellen. Een platformingsectie betekent dat er wéér een richel gaat afbreken. Munitiekistjes in het gebied verraden ruim op voorhand dat een vuurgevecht op handen is. Door het gekende patroon word je niet meer verrast.
Nog erger is dat sommige set pieces uit de vorige games worden herhaald. Hoe goed bijvoorbeeld hoofdstuk vier ook is, het is en blijft een herhaling van het Madagaskar-level uit de vorige game. Ook mag je je opnieuw verwachten aan een gepantserde wagen met turret die achter je aan zit. De meest choquerende herhaling van allemaal is dat The Lost Legacy je schaamteloos opnieuw een level op een trein voorschotelt. Het statement dat The Lost Legacy een 'best of' is van Uncharted biedt hier geen troost. Het is onmogelijk om hardnekkige déjà vu's van je af te schudden, hoe spectaculair dit nieuwe treinlevel ook moge zijn.
Chloe Frazer en Nadine Ross zijn fantastische hoofdpersonages die een volledig volwaardige Uncharted-game voor zichzelf krijgen. The Lost Legacy is minstens zo gepolijst en spectaculair als de eerdere games, en is bovendien een heuse verbetering op vlak van puzzels. Het langdradige middenstuk, alsook een pijnlijk gevoel van voorspelbaarheid en déjà vu zijn echter onmogelijk om aan te ontsnappen. Daardoor blijf je met gemengde gevoelens achter na je reis in India. De Uncharted-reeks heeft een indrukwekkende erfenis nagelaten, met vier schatten van games. Uncharted: The Lost Legacy doet geen afbreuk aan die erfenis, maar het draagt er eveneens weinig aan bij.
Uncharted: The Lost Legacy is vanaf 23 augustus verkrijgbaar, exclusief voor de PlayStation 4. Je hebt Uncharted 4: A Thief's End niet nodig om The Lost Legacy te spelen.