Valiant Hearts: The Great War review
Vuiltje in m'n oog.
Wanneer ik tijdens de Dodenherdenking twee minuten stil ben, dan dwalen mijn gedachten wel eens af. Ik kan me de gruwelijkheden die tijdens de Wereldoorlogen plaatsvonden nauwelijks voorstellen. Daar schaam ik me voor, maar is het eigenlijk ook niet logisch voor iemand die is opgegroeid in een welvaartssamenleving?
"Brak er maar oorlog uit, dan gebeurde er nog eens wat," grapte ooit een klasgenoot die de veldslagen ook enkel kent uit first-person shooters en actiefilms. "Lijkt me best stoer." Maar dat was het destijds natuurlijk helemaal niet, en met Valiant Hearts: The Great War doet Ubisoft Montpellier een dappere poging 'onze generatie' dat in de oren te knopen.
Valiant Hearts is het verhaal van mensen in een oorlog, verpakt in een adventuregame. Hoe verfrissend is het om de oorlog eens niet te zien vanuit de loop van een geweer. En hoe typerend een titel voor de UbiArt-engine, die in het leven is geroepen om Ubisoft-medewerkers letterlijk op te frissen door het ontwikkelen van kleine en intieme games mogelijk te maken.
De grafische stijl springt dan ook direct in het oog. De game is niet zozeer een interactief schilderij als Rayman Legends of Child of Light, als wel een interactieve comic. Dat zorgt niet alleen voor een uniek visueel effect, maar staat ook in dienst van de gameplay. Strippanelen schuiven zo in beeld, waarmee je zicht krijgt op zaken die zich in een heel ander deel van de strijd afspelen. Zo ontkom je aan vijandelijk vuur omdat boven in beeld te zien is wanneer de tegenstander aan het herladen is, of houd je overzicht tijdens puzzels die uit meerdere delen bestaan.
Je beleeft de game door de ogen van karakters die in nationaliteit verschillen, maar door een speling van het lot telkens elkaars paden kruisen. Het verhaal staat voorop in Valiant Hearts en de puzzels zijn daarin meestal knap verweven. Hier ontsnap je niet uit strafkampen door iedereen uit te moorden, maar door een vermomming bij elkaar te sprokkelen en je in het holst van de nacht te verbergen in een kudde schapen. Deze overtuigende situaties zorgen ervoor dat je al snel betrokken raakt bij de personages. Je weet bijgevolg nooit precies wanneer het loodlot toeslaat.
Het is hierbij vooral knap dat er in het conflict geen kant wordt gekozen. De werknemers van de Franse studio kennen nog oorlogsverhalen van hun grootouders, maar kiezen er toch niet voor de Fransen puur als de goeden af te schilderen. En ook de Duitsers zijn niet allemaal even slecht. Het siert Ubisoft dat deze nuance als rode draad door Valiant Hearts heen loopt. De game leert je zo dat de oorlog en de verhalen die zich hierin afspeelden om mensen draaien, niet om nationaliteiten of het aanwijzen van een goede of kwade zijde.
Terwijl je wordt meegesleept door de gebeurtenissen, ploeter je door loopgraven en verschuil je jezelf achter de lijken van je gestorven landgenoten. Je sluit Dobermann Pinscher Walt in je hart omdat de trouwe viervoeter er altijd voor je is. Je hart staat dan ook even stil wanneer hij opeens vastzit in prikkeldraad en de vijand met rasse schreden nadert.
Je trekt gewonde soldaten uit gaswolken en ontsnapt in een oude bolide aan achtervolgers op de maat van de Hongaarse dans. Ondertussen vind je voorwerpen waardoor je meer leert over de echte oorlog. Wist je dat je overlevingskansen bij een gasaanval groter zijn wanneer je een in urine gedrenkte zakdoek voor je gezicht houdt? Nu wel.
Valiant Hearts is op zijn zwakst wanneer de contouren van het gamedesign zichtbaar worden. Dat besef komt al vroeg wanneer je voor het eerst op de Duitsers afstormt in een spervuur van machinegeweren en bommen. Je maten vallen bij bosjes en zodra je zelf geraakt wordt en sterft, verwacht je verhaaltechnisch te zien hoe de personages met dat verlies omgaan. Maar dat is niet het geval, want je wordt netjes een paar seconden teruggezet naar de vorige checkpoint.
Zo duurt het bij iedere mislukte poging een tijdje voor je weer de omschakeling hebt gemaakt naar het realistische oorlogsgevoel. De echt gesneuvelde soldaten in de Eerste Wereldoorlog kregen immers ook geen tweede kans.
En wat te denken van de obligate baasgevechten tegen bad guy Baron von Dorf, die vooral wordt geportretteerd als een slechterik uit Bassie en Adriaan? Drommels, drommels en nog eens drommels scheldt hij, wanneer hij er voor de vierde maal tussenuit knijpt. Wat luchtigheid tussen het drama is niet erg en het personage past bij comicstijl, maar geenszins bij de setting.
Zo zijn er meer momenten waarin spelelementen botsen binnen de context van de Eerste Wereldoorlog. De ritme-minigame die start wanneer je gewonde soldaten verzorgt is de eerste keer leuk gevonden, maar wanneer je het voor de twintigste keer doet rest enkel verveling. Ook bugs als voorwerpen die verdwijnen of een computergestuurde hond die niet luistert, komen vaker voor dan je lief is.
Dat Ubisoft Montpellier met Valiant Hearts: The Great War niet altijd weet welke toon de juiste is in een game over de Eerste Wereldoorlog, doet echter weinig afbreuk aan het totaalplaatje. Dat merk je op de momenten dat een melancholische piano precies op het juiste moment wordt ingezet en kippenvel verzekerd is. Als je niets voelt bij de laatste scène, dan heb je waarschijnlijk een hart van steen. Eens de credits voorbij komen, haal je even dat vuiltje uit je oog en weet je dat je zojuist iets heel speciaals hebt gespeeld. Opdat we nooit vergeten.
Valiant Hearts: The Great War is nu verkrijgbaar voor de pc, PlayStation 3, PlayStation 4, Xbox 360 en Xbox One en behoort tot Eurogamer Benelux' lijst van beste PS4 games.