Vampire: The Masquerade - Coteries of New York review - Schijn bedriegt
Bloedarmoede.
In de Vampire: The Masquerade - Coteries of New York review zet Michiel zijn tanden in de nieuwe visual novel van ontwikkelaar Draw Distance.
Sinds bedenker Mark Rein-Hagen de wereld in 1991 liet kennismaken met het Vampire: The Masquerade-universum, kende de tabletop-rpg al heel wat spin-offs. Op het vlak van games is het sinds het intussen legendarische Vampire: The Masquerade - Bloodlines (2004) echter doodstil. Vreemd, aangezien de mix van horror, mysterie en politieke intrige zich perfect leent voor een beklijvend avontuur. Ontwikkelaar Draw Distance neemt met Vampire: The Masquerade - Coteries of New York de handschoen op, maar weet de verwachtingen niet helemaal waar te maken. Hoewel de visual novel dankzij intrigerende personages een uitstekende introductie in de wereld van Vampire vormt, blijf je door een gebrek aan betekenisvolle keuzemogelijkheden toch vooral op je honger zitten.
Nochtans begint Coteries of New York enorm veelbelovend. Als gloednieuwe vampier word je lid van een van drie mogelijke clans in New York: de rebelse Brujah, de elitaire Ventrue of de artistieke Toreador. Ook nadien belooft de game je heel wat vrijheid. Zo dien je je als vampier regelmatig aan het bloed van stervelingen te laven. Zo niet, verzwak je en kun je na verloop van tijd bepaalde krachten niet meer gebruiken, waardoor bepaalde dialoogopties geblokkeerd worden. Een uitstekend idee, alleen maakt het in de praktijk allemaal weinig uit. De meeste dialoogopties hebben immers weinig impact op het verdere verloop van het verhaal.
De keuze voor een bepaald startpersonage verandert eveneens weinig, afgezien van het eerste kwartier van de game en enkele kleinere zaken nadien. Zo zijn de arrogante Ventrue nogal kieskeurig over wiens bloed ze al dan niet lusten, of verkrijg je als Toreador af en toe informatie door je natuurlijke charme aan te wenden. Het zijn opnieuw interessante details die echter weinig betekenen wanneer de game je op het einde van elke sessie richting hetzelfde onvermijdelijke einde voert, waar blijkt dat letterlijk geen enkele van je keuzes ook maar enige impact op het eindresultaat heeft. Zelfs een arbitraire en binaire keuze op het einde, zoals in bijvoorbeeld de games van Telltale, ontbreekt hier.
Nochtans is de wereld van Coteries of New York op zich een verkenning waard, ondanks het gebrek aan keuzemogelijkheden. Mede dankzij een in-game woordenboek maakt de ontwikkelaar je vlot wegwijs in de belangrijkste termen en begrippen. De vele gesprekken met andere personages leren je dan weer hoe het er in de praktijk aan toe gaat. Zo is de Camarilla een op het eerste zicht strikt hiërarchische organisatie waarbinnen de Prins beslist over leven en dood en alles in het werk stelt om het bestaan van vampieren geheim te houden, de zogenoemde maskerade. Achter de schermen is diezelfde groep echter een kluwen van intrige, waarbij je constant op eieren loopt in de hoop om geen staak in je rug te krijgen. Ontwikkelaar Draw Distance geeft zo een uitstekend beeld van de belangrijkste gebruiken en tradities binnen de vampierensamenleving in het World of Darkness-universum.
Als er al een reden is om deze game meerdere keren te spelen, dan is het om in contact te komen met de verschillende personages die de game rijk is. Coteries of New York slaagt er immers in om alle vampieren en stervelingen die je ontmoet prachtig en geloofwaardig neer te zetten. De verwarde Malkavian Hope probeert bijvoorbeeld door middel van sociale media de vampierensamenleving de 21e eeuw binnen te loodsen , terwijl de afschrikwekkende Nosferatu D'Angelo een ruwe bolster met een klein hartje blijkt te zijn. Als nieuwe vampier heb je nood aan bondgenoten, waardoor je elk van die personages in je 'Coterie' probeert te rekruteren. Daarnaast kom je in de straten van New York nog enkele opvallende figuren tegen, en voer je voor je het weet ellenlange discussies over de rol van religie en spiritualiteit als vampier. Elk van die personages is een plezier om te ontmoeten, mede dankzij de uitstekende visuele stijl die de game hanteert.
Op het einde van de rit laat Vampire: The Masquerade - Coteries of New York je met een dubbel gevoel achter. Enerzijds vormt de game een uitstekende introductie in het Word of Darkness-universum met enkele memorabele personages. Anderzijds is de frustratie groot wanneer blijkt dat noch je vele dialoogkeuzes, noch de keuze om bepaalde vampieren al dan niet in je Coterie te rekruteren, ook maar enige impact op het verloop van het verhaal heeft. Net zoals bij de elitaire Ventrue laat je prooi dan ook een wrange nasmaak achter, die desalniettemin naar meer smaakt. Hopelijk weet Vampire: The Masquerade - Bloodlines 2 later dit jaar wel onze dorst te lessen.
Michiel speelde Vampire: The Masquerade - Coteries of New York op de pc.