Vampyr review - Slachtoffer van zijn eigen ambities
Bijt in het zand.
De Vampyr review neemt Michiel mee naar het grimmige Londen van 1918. Daar zet hij zijn tanden in de nieuwste game van Dontnod Entertainment. Een smakelijk hapje of een bloedbad van een game?
Voor veel Europese soldaten die in de Eerste Wereldoorlog vochten, wachtte een allesbehalve vreedzame thuiskomt. Tussen 1918 en 1919 raasde de Spaanse griep immers door Europa. De ziekte maakte tientallen miljoenen slachtoffers. Ook het Londen in Vampyr kreunt op alle vlakken onder de gevolgen. In die sombere setting probeert Dontnod Entertainment een meeslepend verhaal te vertellen waarin jouw keuzes centraal staan. Hoewel de studio interessante mechanics introduceert om dit te verwezenlijken, zijn ze te gebrekkig geïmplementeerd om je volledig in deze intrigerende wereld onder te dompelen.
Het Londen van Vampyr is op fantastische wijze vormgegeven. Zo doorkruis je verschillende districten die elk op hun eigen manier een aspect van de in verval rakende hoofdstad schetsen. Aan de dokken vechten lokale bendes en obscure figuren om de heerschappij, terwijl het lokale ziekenhuis dan weer koste wat het kost probeert om de griepepidemie het hoofd te bieden. In die quest hubs leeft Londen echt, met voldoende interessante personages en sidequests. Hetzelfde geldt echter niet voor de verbindingswegen tussen die hubs. Daar vind je amper een (levende) ziel, op de nodige vijanden na. Afgezien van de woekerende griep biedt de game bovendien nooit een verklaring voor de quasi volledig verlaten wijken in een van de grootste steden ter wereld.
Wanneer legerdokter Jonathan Reid naar zijn stad terugkeert, bezwijkt hij bovendien zelf aan de gevolgen van de Spaanse griep. In plaats van de dood wacht hem echter een nieuw leven als vampier. Als dokter-vampier ga je op zoek naar de oorzaak van je vampirisme en probeer je ondertussen ook de griepepidemie tegen te houden. De game biedt je voldoende mogelijkheden om Reid te spelen zoals je wilt, maar telkens speelt zijn diploma geneeskunde een belangrijke rol. Als nobele arts kun je Londense districten van de ondergang redden door voldoende mensen te genezen. Als bloeddorstige vampier gebruik je die dekmantel van arts dan weer om het vertrouwen van mensen te winnen en nadien koelbloedig toe te slaan.
Het is een interessante paradox die mooi in de verf wordt gezet door de vele nevenpersonages die je in Londen ontmoet. Zij vormen veruit het meest interessante aspect van Vampyr. Elke figuur heeft geheimen en is vaak op verrassende wijze aan andere personages gelinkt. Zelfs de meest eenvoudige verpleegsters blijken er immers wel een verborgen agenda op na te houden. Toch slaagt Dontnod Entertainment er niet in om alle personages even realistisch neer te zetten. Vooral de dialogen zijn bij momenten bijzonder amateuristisch geschreven. Terwijl die knullige dialogen in Life is Strange nog perfect bij de spreekstijl van de tienersaansloten, breken ze hier vooral de immersie.
In tegenstelling tot Life is Strange krijg je in Vampyr wel heel wat meer keuzevrijheid. Alle NPC's die je ontmoet, zijn immers een potentiële hapklare brok voor Jonathan en vormen bovendien de enige manier om grote hoeveelheden XP te verdienen. Het staat je dan ook volledig vrij om zelf te bepalen hoeveel en welke inwoners van Londen je over de kling jaagt. Dontnod Entertainment probeert je die keuze niet gemakkelijk te maken. De hoeveelheid XP die je krijgt door een personage te doden, hangt immers af van hoe goed je dat personage kent. Dat maakt de morele afweging bij het al dan niet leegzuigen van iemand dan ook vaak des te moeilijker. Dat lijkt een fantastisch idee, maar in essentie is de impact van je keuzes beperkt en motiveert de game je bijzonder weinig om te laven aan het bloed van onschuldige Londenaars.
Dontnod Entertainment slaagt er namelijk niet in om het vermoorden van een personage echt betekenisvol te maken. De andere inwoners van een district reageren amper op het plotse overlijden van personages. Afgezien van een eventuele nieuwe dialoogoptie blijven ze grotendeels stoïcijns doorgaan met hun dagdagelijkse activiteiten, zelfs wanneer hun district op de rand van de afgrond staat. Pas wanneer je voldoende inwoners van kant hebt gemaakt, wordt het hele district plotsklaps overrompeld door vijandige vampieren en vampierenjagers die de resterende inwoners afmaken of op de vlucht jagen.
Ook het gevechtssysteem van Vampyr nodigt niet uit om grote hoeveelheden XP te verzamelen. Actieve vaardigheden vereisen immers bloed dat je verzamelt door je vijanden te bijten. Dat lukt echter enkel wanneer een vijand verdoofd is. Daardoor veranderen gevechten al snel in een eindeloze lus van vijanden verdoven en bijten, in de hoop om nadien toch maar eens een paar actieve vaardigheden te mogen gebruiken. Hoewel het aantal vijanden met verschillende soorten vampieren en vampierenjagers vrij uitgebreid is, zorgt die monotonie ervoor dat het vaak weinig uitmaakt tegen wie je vecht.
Het gebrekkige gevechtssysteem zorgt bovendien voor een grote tegenstrijdigheid. Om het vechten tot een minimum te beperken, ben je immers verplicht om zoveel mogelijk burgerslachtoffers te maken. Als je dat niet doet, krijg je minder XP, waardoor gevechten niet zozeer moeilijker, dan wel frustrerender worden. Je brengt immers een pak minder schade toe, waardoor het soms ettelijke minuten duurt alvorens je de levensbalk van je vijand hebt weggewerkt. Dat maakt van de gevechten dan ook vaak saaie uitputtingsslagen.
Dontnod Entertainment heeft de lat voor zichzelf bijzonder hoog gelegd door een wereld te creëren waarin elk personage kan sterven. Het zijn dan ook net die torenhoge ambities die Vampyr uiteindelijk de das omdoen. De keuzevrijheid is indrukwekkend, maar wordt belemmerd door een middelmatig gevechtssysteem en te weinig reacties van personages op de dood van andere inwoners. Ook de dialogen halen niet altijd hetzelfde niveau. De game compenseert dat enigszins met een intrigerende plot en meer dan voldoende interessante nevenpersonages waar je letterlijk en figuurlijk je tanden in wilt zetten. Aan het einde van de rit lijdt Vampyr toch vooral aan bloedarmoede.
Vampyr is nu beschikbaar voor pc, PlayStation 4 en Xbox One.
De Vampyr review werd getest op een PlayStation 4 Slim.