Vancouver 2010 (hands-on)
Sneeuwpret kun je het niet noemen.
Af en toe zijn er momenten waarbij je denkt ‘shit, hadden ze nu zelf niet door hoe slecht dit speelt?’. Af en toe zet die gedachtegang zich door in alle aspecten van het spel en dan weet je dat je een heel uniek cadeau hebt gekregen. Vancouver 2010 heeft nog veel werk voor de boeg voor het uitkomt.
Het overwinningsscherm staart me kil aan, met ijzige kalmte neemt COM JAP de gouden trofee in ontvangst. Ik had het hem nooit nagegeven, maar de rijzende ster heeft me volledig het nakijken gegeven in één van de disciplines. Hoe hij dat deed is me onduidelijk, want er is geen enkele manier om de resultaten van je tegenstrevers te volgen. Het kon dus evengoed COM ING, COM SAT of COM MUNie geweest zijn. Dit is het eerste grote nadeel aan Vancouver 2010, de game die de olympische winterspelen op je PS3 en Xbox360 moet inluiden. Vancouver straalt evenveel persoonlijkheid uit als de slalompaaltjes die je moet ontwijken.
Kern van het spel zijn de vier grote disciplines, skiën, schansspringen, bobslee en skaten. In deze sporttakken kan je verder kiezen uit specifieke evenementen zoals de slalom, de downhill, de 500 en 1500 meter schaatskuur en meer van dat fraais. Ook de bobslee en de skeleton disciplines zijn aanwezig.
Jammer genoeg worden grote stukken van de levels keer op keer herhaald, alle bobslee events vinden plaats op hetzelfde parcours wat toch wel snel saai wordt. Dit euvel wordt nagenoeg volledig identiek herhaald in het skigedeelte. De bochten liggen hier en daar iets anders, maar grote stukken uit het spel spelen nagenoeg identiek. Waarom hebben we trouwens een slalom voor mannen nodig, een downhill en een slalomdiscipline voor vrouwen? Ik twijfel eraan of veel personen zich zorgen gaan maken over wie juist de afdaling aangaat tenzij ze een vreemdsoortige identiteitscrisis hebben. Zeker aangezien er niet veel verschil is tussen de sporten, had men beter tijd en moeite genomen om de game zelf te verbeteren.
De meeste sporten kan je simpelweg besturen met je analog controller. Simpel, degelijk, maar niet meteen uitdagend. Je neemt je bochten door je controller in de juiste richting te sturen en af en toe gebruik je de X knop om wat power te zetten. De schouderknoppen zijn soms van toepassing wanneer je een scherpe bocht wilt maken. Tijdens het spelen kregen we stiekem heimwee naar een andere titel van Sega: Mario & Sonic op de Olympische Winterspelen voor de Wii/DS.
Die game was tenminste gefocust op ‘fun’ en bracht een aangenaam concept. Hetgeen we tot dusver in deze preview versie te zien krijgen mist elke entertainmentwaarde, de controls zijn te basic waardoor je niet echt veel variatie in het spel krijgt en bovendien mankeert elke vorm van inleving.
Nu goed, grafisch zet Vancouver 2010 wel een sterke indruk neer. De parcours en pistes ogen mooi en de sneeuw schuift lekker mooi weg voor je latten. Ook de decors en scènes zijn behoorlijk indrukwekkend met grote wouden, veel uitzinnige toeschouwers en een knappe piste zelf. Ook de personages zijn goed geanimeerd en komen goed tot hun recht.
De game is bovendien nog eens uitdagend ook met heel wat moeilijke stukken waarin je je beste bochtenwerk moet bovenhalen, maar nadat je enkele malen het parcours hebt doorlopen ben je wel gewend aan dit alles. Vanaf dat moment zal je enkel maar kunnen specialiseren om die luttele seconden beter te kunnen doen voor de gouden plak.
Vancouver 2010 heeft diep vanbinnen wel een formule die kan werken. Voeg tegenstanders toe, extra sporten en meer modes en maak gebruik van allerlei voor- en nadelen per spel. Laat spelers bijvoorbeeld kiezen tussen verschillende atleten of verschillende tuigen. Geef je publiek de kans om bepaalde bonussen te behalen door bochten perfect te nemen of door de hoogste snelheid neer te zetten. Wat de uitwerking nu betreft zijn we nog niet echt tevreden, hopelijk brengt de uiteindelijke versie hier verandering in.