Verdun review
Wapens in stilstand.
In het godverlaten Verdun kijk je voorzichtig over een drassig slagveld uit. Heel voorzichtig, want voor je het weet, krijg je een kogel door je kop. De vijandelijke aanval lijkt succesvol afgeslagen. Dat betekent echter niet dat je op je lauweren kunt rusten. De kapitein geeft het fluitsignaal voor een tegenoffensief. Een voor een springen je kameraden uit de loopgraven, richting niemandsland. Een voor een worden ze ook door onzichtbare vijanden neergeschoten. Je bereikt als enige het vijandige kamp. Even denk je dat je veilig zit, totdat een Duitse bajonet het laatste is dat je ziet.
De Nederlandse ontwikkelaars bij M2H en Blackmill Games zien liever dat je het in Verdun over een andere boeg gooit. Teamwork is de sleutel tot de overwinning in deze first-person shooter waarvan de Eerste Wereldoorlog een originele setting vormt. Door tactische beslissingen van een pelotonleider en verschillende spelersrollen winnen ofwel de geallieerden ofwel de centrale mogendheden de veldslag.
Nu Verdun uit Early Access is, bevat de game vier pelotons voor de geallieerden en drie voor de centralen. Binnen die pelotons zijn de vier verschillende spelersrollen min of meer hetzelfde. De leider gebruikt zijn verrekijker om vijandige troepen te spotten en legt de coördinaten voor artillerie- of gasaanvallen vast. De scherpschutter schiet van ver vijanden neer, terwijl een ondersteunende schutter met een zwaarder wapen zijn kameraden een vrije doorgang geeft. Ten slotte ontruimt de grenadier zo goed mogelijk de vijandelijke loopgraven.
Die rollen zorgen voor duidelijkheid in de gevechten van Verdun. Een kapitein heeft slechts zijn pistool en verrekijker, en moet dus wel het peloton leiden. Een scherpschutter bezit geen granaten maar wel het beste geweer voor lange afstanden. Dit zorgt voor een gecontroleerde opbouw in het offensief, terwijl de pelotons onderling nog in die mate verschillen dat je genoeg variatie ondervindt. Hoewel een goed gebruik van dit systeem niet impliceert dat je wint, en je dus nog altijd afhankelijk bent van je eigen en andermans first-person shooter-kunde, brengen de pelotons en de spelersrollen genoeg variatie in de game aan.
De overwinning behaal je al dan niet in twee speelmodi: Frontlines en Rifle Deathmatch. In de eerste val je afwisselend de vijandige linies aan en verdedig je de eigen loopgraven. De vijandige linie fungeert als een vlag die je dan moet overnemen. Hoe meer soldaten er in die zone staan, hoe sneller de overname. Telkens als een zone overgenomen is, levert dat een punt op. Daarom is er in deze modus een gelijkspel mogelijk. De twee speelmodi maskeren het gebrek aan een singleplayermodus en meer variaties in de multiplayer niet. Hoeveel plezier je er ook aan kunt beleven, al na een uurtje of twee vraag je je toch af of dit alles is. Het antwoord luidt: ja. Verdun heeft nood aan meer speelmodi en kan alleen zo tot een volwaardige online shooter uitgroeien.
De multiplayer speelt zich op één van de zes beschikbare mappen af, waaronder Vlaanderen (Ieper) en Argonne. De studio heeft gepoogd om de loopgraven, slagvelden en modderpoelen realistisch weer te geven, maar het resultaat oogt klungelig. Toch besef je dat je zo'n setting nog niet eerder gezien hebt. Het effectieve speelveld is echter zeer klein in de breedte, waardoor je links of rechts al snel aan de grens bent. Dit neemt het effect van een groots gevecht weg.
Bovendien zijn er veel te weinig spelers om van een boeiende strijd te kunnen spreken. Het speelveld bruist niet - getuige de oorverdovende stilte die erover hangt. Van een shooter verwacht je chaos en lawaai, vooral wanneer deze zich in de Eerste Wereldoorlog afspeelt. Dat er dan af en toe een mortier inslaat of een granaat ontploft, is echt niet verrassend.
De graphics falen nog op een ander vlak. De soldaten zien er immers net uit als plastieken poppen zonder expressies. Wanneer ze neergeschoten worden of het slachtoffer van een mortier zijn, zie je de matige animaties van de personages. Ze zakken als lappenpoppen ineen of vliegen belachelijk door de lucht. Tel dat bij de dubieuze levendigheid van het slagveld op, en je krijgt de indruk dat je door het Flanders Fields Museum loopt.
En er is nog ruimte voor verbetering. Niet alleen de animaties van stervende soldaten zijn van bedenkelijk niveau, zelfs de hele game lijkt zich in slowmotion af te spelen. Je personage reageert traag op bijvoorbeeld de sprintknop en soms worden je schoten niet geregistreerd. De vele lags dragen evenmin bij tot geslaagde wapengevechten.
Verdun is aanvankelijk genietbaar door een originele setting en genoeg variatie in het pelotonsysteem. De graphics ogen echter op alle manieren klungelig en dat vreet aan de authenticiteit. Maar het grootste gebrek van Verdun is de traagheid die in de game overheerst en de totale afwezigheid van een episch gevecht. Nog nooit was de Eerste Wereldoorlog zo'n lome bedoening. Dat past wel bij de setting, maar niet bij een shooter.
Verdun is nu uit op de pc.