Virtua Tennis 4
Gele ballen meppen.
Wie kent het niet. Het legendarische zwarte scherm met enkele verticaal bewegende witte streepjes en een horizontaal bewegend wit vierkantje. Toen Atari in 1975 voor het eerst Pong naar de huisconsole bracht, bleek al snel dat wat losjes de eerste sportgame genoemd kan worden, een daverend succes zou zijn. Zo'n groot succes dat de mensheid aller landen er een werkelijke sport op gebaseerd heeft. Tennis ging de sport heten, daar de naam 'Pong' onderhevig was aan licentierechten. Later volgde ook een compactere variant met de naam Ping Pong of tafeltennis. In deze twee sporttakken nemen twee tot vier mensen het tegen elkaar op, om beurtelings een balletje naar elkaar terug te spelen met een hulpmiddel genaamd tennisracket (voor tafeltennis heet dit werktuig een palet), zoals de game Pong het ongeveer veertig jaar geleden al voordeed.
Nu keren de rollen zich om en komt Sega met een tennisgame voor de laatste generatie thuisconsoles op de proppen, namelijk Virtua Tennis 4. En aangezien de apotheker mijn medicatie niet voorradig had, restte me voldoende tijd om de game grondig te testen.
Zoals de titel van de game allicht al prijs gegeven heeft, is Virtua Tennis 4 een gedigitaliseerde versie van de tennissport. De game omvat enkele gamemodes, waarvan de World Tour mode helemaal bovenaan de lijst staat. In deze mode kun je een eigen tennisster kweken om vervolgens over de hele wereld te reizen en verschillende andere tennisspelers uit te dagen tot een potje 'de gele bal heen en weer meppen'. Nadat je door middel van een ruim assortiment aan aanpassingsmogelijkheden een tennisspeler in elkaar geknutseld hebt, begint het feitelijke spel. Je krijgt een wereldkaart voorgeschoteld waarop je per beurt een bepaald aantal stappen kunt verzetten.
Jammer genoeg kun je zelf niet bepalen welke uitdagingen je eerst aangaat. De game werkt met een kaartensysteem, waarbij je bij iedere beurt een kaart krijgt met een willekeurig aantal stappen op. Krijg je een kaart met drie stappen op, dan kun je dus drie stappen verzetten en belanden op welke uitdaging er ook op die bepaalde plek te vinden is. Het kan dus goed en wel zijn dat je voor een lange periode enkele minder leuke minigames moet spelen en, omdat je kaarten het niet toelaten, je echte tennisuitdagingen voorbij moet lopen.
De minigames die op het speelbord terug te vinden zijn bestaan in een variatie van smaken. Zo heb je bijvoorbeeld een exemplaar waarbij je kuikens naar hun moeder moet brengen, terwijl je tennisballen moet ontwijken. Een andere uitdaging bestaat uit een rally (een ononderbroken heen en weer getennis van een balletje) uit te voeren terwijl de windomstandigheden in je nadeel spelen. Bij het voltooien van elke uitdaging krijg je ervaringspunten, sterren en geld. Ervaringspunten zorgen ervoor dat je tenniss(t)er groeit in bepaalde sportspecifieke gebieden, zoals krachtige slagen of tactische plaatsing van de tennisbal. Bereik je een bepaald level voor één van de vier vaardigheden, dan speel je nieuwe outfits of speciale moves voor je speler vrij. Naarmate je levelt, zal ook je conditiemeter groeien. Deze stelt je in staat om meer uitdagingen na elkaar aan te gaan.
Sterren zorgen op hun beurt voor de plaats die je bekleed in de wereldranglijst. Het geld dat je verdient kun je spenderen aan nieuwe kleren voor je tennisspelend 'Wunderkind'. Deze voegen niets tactisch toe aan de gameplay zelf en zijn er dus enkel om je speler er esthetisch aangenamer te doen uitzien. Ook kun je met je verdiende geld nieuwe speciale moves voor je personage kopen, op voorwaarde dat je eerst het specifieke level in die bepaalde vaardigheid bereikt hebt. Dergelijke speciale moves zijn bijvoorbeeld het extra krachtig terugspelen van een bal of een speciale backhandmove uitvoeren (en daar zit ergens een pooiergrap in verscholen).
Wel leuk aan de World Tour mode is dat, als je kaarten het toelaten, je kunt deelnemen aan alle grote tenniskampioenschappen. Denk hierbij maar aan de Australian Open of Wimbledon. Wat ons bij de feitelijke gameplay van de game brengt. De game speelt vrij vlot en de gameplay is toegankelijk voor een ruim publiek. Iedereen zal overweg kunnen met de besturing, die voldoende fool-proof is. De regels van de tennissport zijn ook waarheidsgetrouw in de game geïmplementeerd, met dat verschil dat als een bal out is, er geen twijfel bestaat dat een scheidsrechter een onterechte beslissing zal nemen.
De omgevingen zijn voorzien van een mooie HD-textures en ook de spelers zien er voor het merendeel waarheidsgetrouw uit. Toch moeten we toegeven dat sommige character models toch een plastiekerige indruk op nahouden, wat ietwat wegneemt van de verder realistisch ogende presentatie. Ook de animaties zien er geloofwaardig uit, doch bij het behalen van een overwinning de personages dreigen te vervallen in het keer op keer herhalen van dezelfde pose. Gelukkig moet je niet telkens deze triomfantelijke houdingen aanschouwen door middel van de 'skiptoets'.
Naast de World Tour mode heeft de game ook verschillende andere speelmodes. In de Arcade kun je met je zelfgemaakte tenniss(t)er of één van de vele echte bestaande spelers enkele wereldkampioenschappen aangaan. Iets leuker en vooral luchtiger is de Party mode. Hierin kun je samen met maximaal drie andere spelers de minigames uit de World Tour mode spelen. We zeiden wel dat deze minigames soms wat vreemd overkwamen tijdens het hele World Tour gebeuren, doch zijn ze veel leuker om te spelen met vrienden op de bank. Ook heeft de game een online mode waarmee je jouw skills kunt testen tegen mensen van over de hele wereld.
Verder is er nog veel te doen om een nieuwe feature die de game ondersteunt. Je kunt, afhankelijk van je console (PS3, X360 of Wii), namelijk gebruik maken van de vele bewegingsensoren (respectievelijk Move, Kinect en de Wii-afstandsbediening) om zo digitaal tennis te spelen. Deze feature werkt naar behoren, doch we ons de vraag stellen waarom iemand wel tennis wil staan spelen in zijn woonkamer, wild zwaaiend met zijn armen en heen en weer huppelend voor zijn TV-scherm, maar niet diezelfde spastische bewegingen wil gaan uitvoeren op een werkelijk tennisveld. Een plaats waar mensen diezelfde bewegingen niet zullen ervaren als sociaal bevreemdend maar net zullen aanmoedigen. De context bepaald dus werkelijk alles.
Op de vraag of Virtua Tennis 4 een leuke game is, moeten we positief antwoorden. Daar de World Tour mode je wel niet de vrijheid geeft die je bij momenten wel zult verkiezen, zit er genoeg inhoud, zowel op gameplay vlak als op content vlak, in de game om spelers voor enige tijd aan het TV scherm te kluisteren. Misschien kan het voor sommigen wel een opstap zijn om de tennisracket af te stoffen en er buiten onder de zon wild mee te staan zwaaien. Op een tennisveld wel te verstaan.