Void tRrLM(); //Void Terrarium review - Heeft veel zorg nodig
Postapocalyptische speeltuin.
In de Void tRrLM(); //Void Terrarium review ontdekt Nathan hoe Nippon Ichi roguelike en Tamagotchi met elkaar vermengt.
De laatste jaren is de gamewereld haast doodgeslagen met postapocalyptische settings. Denk daarbij aan The Last of Us, Days Gone en Fallout 4 - stuk voor stuk sterke games op hun eigen manier. Void tRrLM(); //Void Terrarium (vanaf nu gewoon Void Terrarium, dank je) gooit het echter over een andere boeg. Nog steeds is de mensheid vernietigd en de wereld vergroeid tot een hoopje giftig mos, maar ontwikkelaar Nippon Ichi mengt die insteek met roguelike-gameplay en een Tamagotchi-achtige ondertoon. Het resultaat is vooral bevreemdend, hoewel de pittige moeilijkheidsgraad je meer dan eens wakker schudt.
Het uitgangspunt van Void Terrarium lijkt nochtans simpel: een robotje ontmoet een computer genaamd Factory AI die kennis heeft over het lot van de wereld. Ietwat verderop ligt het meisje Toriko op sterven na dood in een terrarium. Factory AI draagt je op om de Wasteland te verkennen op zoek naar gereedschap voor zichzelf en levensmiddelen voor Toriko. Elke dungeon in de Wasteland heeft meerdere, willekeurig gegenereerde niveaus die wemelen van de vijandige robots en monsters. Als je een dungeon voltooit, dan verzamel je waardevolle loot zoals levensmiddelen of gereedschap om Factory AI uit te bouwen. Het is tekenend voor Void Terrarium dat de game je redelijk weinig voorkennis meegeeft. Welke loot waarvoor dient en welke items van pas komen ontdek je gaandeweg. Het draagt bij tot de mysterieuze sfeer, maar het kan ook je geduld op de proef stellen.
Alles in Void Terrarium verloopt turn-based. Elke stap die je zet, geldt als één beurt. Vijanden in de omgeving vallen je dus niet in real-time aan, maar komen bij elke beurt wat dichter. Als je oog in oog staat, dan maak je de afweging tussen een standaardaanval of een speciale aanval, of een dash om te ontsnappen. Die turn-basedaanpak is nodig, want zelfs de kleinste vijanden delen rake klappen uit en je energie slinkt zienderogen. Het laat je ook toe om zelf het tempo van je acties te bepalen en alles goed te overdenken. Button mashing is daarbij uit den boze. Dat geeft Void Terrarium extra diepgang en een extra facet aan z'n eigen karakter.
Wat Void Terrarium nog bijzonder maakt is de zorg voor het meisje Toriko. Tijdens je expedities vind je levensmiddelen die je in een kluis bewaart om ze met regelmaat aan haar te geven. Na elke expeditie verliest het voedsel een dag bewaartijd, en bedorven voedsel mag ze absoluut niet eten. Je houdt dus tegelijk Toriko's status en het voedsel in de gaten. Factory AI wijst je er ook op dat Toriko je nodig heeft, en zij reageert altijd zachtjes op wat je doet. In dit onderdeel doet Void Terrarium aan de klassieke Tamagotchi denken. Dat aspect van de game vormt een stijlbreuk met de intensiteit van de expedities, maar het heeft een sympathieke ondertoon en verleent aan Void Terrarium eens te meer een eigenzinnigheid.
De moeilijkheidsgraad van Void Terrarium is echter iets te hoog om echt genietbaar te zijn. Aangezien elke dungeon weer anders is, kun je je niet grondig voorbereiden op je zoveelste poging. Daarnaast kom je in de kamers soms onaangename verrassingen tegen zoals een 'warp' die je naar de andere kant van de map stuurt of een Monster Party met een tiental vijanden die dan achter je aan komen. Je verhoogt je kansen middels de vaardigheden die je tijdens een expeditie vrijspeelt, maar de willekeur van een dungeon kan zo slecht uitvallen dat dat niks uitmaakt. Het noodzakelijke 'grinden' vormt een uitdaging voor doorzetters in het dungeongenre, maar er zijn te veel momenten waarop de game je onfair lijk te behandelen. Dat verhoogt de instapdrempel en rechtvaardigt bovendien de moeilijkheidsgraad niet.
In de dockmodus komt Void Terrarium overigens beter tot zijn recht dan handheld. Enerzijds is de grafische stijl gedetailleerd getekend, met wazige en donkere randen die een mysterieuze sfeer creëren. Anderzijds is de uitleg van items en vaardigheden nogal uitgebreid. Ze hebben immers niet alleen een actieve bonus, maar soms ook een neveneffect of een graad van besmetting. Dat is veel aangenamer om te lezen op je tv dan op je Switch-scherm. Bovendien kun je zo tijdens gevechten met meerdere vijanden iets beter het overzicht bewaren. De visuele kwaliteit wordt nog overgoten met een zachte, ritmische electronicsoundtrack die helemaal bij het karakter van de game past. Void Terrarium vormt puur qua uitzicht en ondanks zijn pittige gameplay een uitnodigende ervaring.
Het staat buiten kijf dat Void Terrarium z'n eigen persoonlijkheid heeft: de personages zijn van een heel andere orde dan je van postapocalyptische games gewend bent, de sfeer is meeslepend en het zorgende element brengt emotionele diepgang. Ook de audiovisuele stijl zet je ertoe aan om Void Terrarium op te pikken. De game kan daarentegen tergend werken omdat niet alle facetten duidelijk uitgelegd worden, maar vooral de grillige en pittige expedities dreigen de repetitiviteit de hoogte in te jagen. Void Terrarium mag graag teren op z'n unieke insteek, maar haalt zichzelf daardoor ook wat onderuit.
Voor deze Void Terrarium review speelde Nathan op de Nintendo Switch.