Warhammer 40,000: Dawn of War 3 review - Glorieuze terugkeer
Glorieuze terugkeer!
Met Dawn of War 3 is Relic Entertainment, net zoals de onverstoorbare Space Marines uit het Warhammer 40,000-universum, niet bang voor een uitdaging. In plaats van een simpel vervolg op de traditionele RTS-game Dawn of War te maken, gooide de studio het over een andere boeg. Deel twee liet base building en resource gathering achterwege en richtte zich op krachtige helden. Die koersverandering resulteerde in een zeer geslaagde hybride tussen een RTS en een MOBA.
Voor Dawn of War 3 wordt de lat nog hoger gelegd. De game moet het beste van beide voorgangers perfect met elkaar combineren, terwijl de competitieve multiplayer op een toekomst in eSports mikt. Het is een torenhoge uitdaging waar de studio zijn tanden niet op stuk bijt. Dawn of War 3 is een straf staaltje vakmanschap en overklast moeiteloos zijn eigen voorgangers.
Zo is de singleplayercampaign geen slap tussendoortje, maar een volwaardige oorlog die het gewelddadige Warhammer 40,000-universum eer aan doet. Het plot draait om de machtige Spear of Khaine, een legendarisch wapen dat een interplanetair bloedbad tussen de Space Marines, Eldar en Orks ontketent. Oude bekenden Gabriel Angelos, Farseer Macha en Gorgutz 'Ead 'Unter maken opnieuw hun opwachting. Dankzij de uitstekende voice acting komen zowel het verhaal als de personages echt tot leven. De Space Marines klinken overdreven stoer, de Eldar arrogant en de Orks compleet gestoord. Het geheel wordt afgemaakt met een prachtige intro en schitterende illustraties tussen de missies door.
Waar in het verleden de serie via uitbreidingen nieuwe facties opvoerde, wordt de campaign nu vanuit drie unieke perspectieven verteld. Aangezien je elke missie van factie wisselt, leer je aldoende de specifieke sterktes en zwaktes kennen. Dat wat je in een Ork-missie leert over de eenheden of de tech-tree, kun je in de volgende Elder-missie uitbuiten. Een gouden zet, die tegelijkertijd de ideale opwarming is voor de multiplayer. Wanneer je de zeventien missies hebt doorlopen, ken je alle facties vanbuiten. Het nadeel is wel dat je door constant te wisselen minder voeling hebt met de personages en het langer duurt om echt goed te worden.
Iedere factie speelt ook erg verschillend van elkaar. De Space Marines vertrouwen op hun zware bepantsering en brute vuurkracht, terwijl de Eldar erg snel zijn en hun hele basis kunnen teleporteren. Orks moeten het hebben van hun grote aantallen en de opzwepende muziek van hun Waaagh! Towers. Ieder ras beschikt ook over Elite-eenheden: krachtige helden en troepen met speciale vaardigheden die het tij kunnen keren. Die extra vuurkracht is echter niet gratis en kost je Elite Points. Je moet dus zorgvuldig overwegen wanneer je welke Elite-eenheden inzet. Hoewel ze niet doodgaan, duurt het even voordat je ze opnieuw kunt gebruiken en een slimme tegenstander kan met de juiste combinatie aan standaardunits toch met ze afrekenen.
Daarnaast is ieder ras uniek en met veel liefde voor het bronmateriaal vormgegeven. Er is een overvloed aan details. De gammele gebouwen van de Orks lijken ieder moment te kunnen instorten, drop pods van de Space Marines slaan met brute kracht in en de animaties van een Eldar Wraithlord zijn een lust voor het oog. Vooraf was er nogal wat kritiek op de nieuwe artstyle. Het gebruik van heldere kleuren deed volgens de fans afbreuk aan de grimmige uitstraling van het universum. Het blijkt echter een bewuste beslissing met helderheid en overzicht in het achterhoofd. Zodra je alles ziet exploderen, troepen in een rode pulp uit elkaar spatten en de Elite-eenheden op de vuist gaan, weet je dat dit een Warhammer 40,000-game in hart en nieren is.
In de singleplayer kun je nog terugvallen op een eerder opgeslagen savepoint. In de multiplayer heb je die luxe niet en het is dan ook hier dat je merkt hoe steil de leercurve is. Naast het gebruikelijke steen-papier-schaarprincipe in een RTS, waarin de ene unit de andere kan counteren, dien je ook rekening te houden met je Elites, hun vaardigheden en de mogelijkheden van al je troepen. Ondertussen moet je ook voor resources zorgen om je economie op peil te houden, je basis uit te bouwen en je tegenstander te bevechten. Het hoge micromanagement speelt goed op de competitieve speler in, maar kan de gemiddelde RTS-fan afschrikken. Het feit dat je de camera niet ver kunt uitzoomen zorgt er bovendien voor dat je heel veel heen en weer moet scrollen. Dat beperkt niet alleen je overzicht maar ook je snelheid in het multitasken.
De studio probeert daar een mouw aan te passen door zich op één multiplayermodus genaamd Power Core te richten. In potjes van 1v1, 2v2 en 3v3 moet je eerst de turrets en schilden van de vijand uitschakelen, voordat je aan de Power Core kunt beginnen. Daardoor zit iemand snel onder de voet lopen er niet in. Daarnaast zijn er vier Escalation Phases, waarbij spelers die in het nadeel zijn bonussen krijgen, zoals verloren units goedkoper aanvullen. Die onderliggende systemen zorgen ervoor dat je meer tijd hebt om je leger op te bouwen en dat zelfs wanneer je verliest, je altijd meerdere kleine overwinningen hebt gehad.
Relic Entertainment maakt zijn torenhoge ambities waar. De campaign vertelt een meeslepend verhaal en overtuigt dankzij de kwaliteit en de hoge productiewaarden. Bij het combineren van het beste van de voorgaande delen zijn er wel enkele minpunten ontstaan. Zo is de campaign door de verschillende perspectieven minder persoonlijk, de artstyle kleurrijker, de leercurve steil en hebben meerdere onderdelen ruimte moeten maken voor de nadruk op eSports. Maar dat alles valt in het niet bij de uitbundige Warhammer 40,000-sfeer, de grootschalige gevechten en de intense sensatie tijdens de multiplayerpotjes. Dawn of War 3 maakt een glorieuze terugkeer en doet het universum eer aan.