Warhammer Chaosbane review - Lang niet chaotisch genoeg
Tamme invasie.
Voor de Warhammer Chaosbane review maakt Sander zijn borst al nat om het ene paar schoenen met het andere te vergelijken, te zien of deze pijlen scherper dan de andere zijn en of zijn skills wel voldoende geoptimaliseerd zijn. Voorbereiding is het halve werk, maar of het ook echt nodig is?
Het lijkt onwerkelijk, maar het Warhammer Fantasy-universum is nog nooit middels een actie-RPG (ARPG) vertegenwoordigd. Nochtans ligt het genre in combinatie met een wereld vol spraakmakende monsters, oppermachtige magiërs en strijdlustige facties erg voor de hand. Ontwikkelaar Eko Software waagt eindelijk de sprong met Warhammer Chaosbane, een ARPG waarin de strijd tussen de Old World en Chaos centraal staat. Een simpele rekensom voor succes, maar een waarop Eko Software het juiste antwoord niet vindt.
Het team heeft veel tijd in de multiplayer-ervaring gestoken, en dat is vooral in local co-op duidelijk te merken. Medespelers kunnen te allen tijde jouw sessie induiken en samen spelen, ongeacht hun level of voortgang in de campaign. In vergelijking met concurrenten zoals Diablo 3 stopt de actie niet op het moment dat je een menu in duikt. Terwijl jij je nieuwste loot aantrekt en je skills aanpast, kunnen je teamgenoten blijven vechten. Doordat de actie niet wordt onderbroken blijft het tempo hoog en is de irritatie door constant pauzeren opgelost, waardoor Warhammer Chaosbane ook in een groep met meerdere spelers een gestroomlijnde ervaring is.
Vanop een afstand maakt Warhammer Chaosbane bovendien een sterke indruk. De omgevingen zijn liefdevol vormgegeven, met een overvloed aan details die de anders kale riolen en bossen van broodnodig karakter voorzien. Toch worden de omgevingen snel repetitief. De dungeons in de campaign zijn namelijk niet willekeurig gegenereerd, waardoor je steeds dezelfde routes door dezelfde nauwe gangen volgt en schatkisten altijd op dezelfde plek vindt. Bovendien kom je in een level regelmatig dezelfde omgevingen tegen, alsof ze een-op-een uit een eerder deel van de kerker zijn gekopieerd. Warhammer Chaosbanes schoonheid is oppervlakkig en zodra je dat doorhebt, zijn de wittebroodsweken meteen voorbij.
Daarbij herhalen de patronen van vijanden zich doorheen de vier aktes van de game voortdurend. Steeds opnieuw word je belaagd door een grote groep vijanden, die allemaal tegelijkertijd met melee-aanvallen op je inslaan. Soms komt er een Elite om de hoek kijken, met zo nu en dan een Healer die de Elite op de been houdt. Dat herhaalt zich elk hoofdstuk opnieuw met slechts een marginaal verschil in het uiterlijk van de monsters. Het gebrek aan variatie in zowel graphics als tactieken nodig om een horde te overleven benadrukken des te meer dat Warhammer Chaosbane een hersenloze ARPG is, waarin simpelweg de aanvalsknop ingedrukt houden altijd de oplossing is.
Je krijgt genoeg middelen om met unieke builds te experimenteren, maar ook daar wankelt de opzet. Skills kosten punten, waarvan je een beperkt aantal om te besteden hebt. Je kunt dus al je punten aan je sterkste vaardigheid spenderen of een gebalanceerde set van goedkope skills inzetten. Vaardigheden vergaar je echter lineair en het duurt te lang voordat je een heel nieuw type skill krijgt. Zo duurt het meer dan twintig levels vooraleer de Ranger over meer dan enkel Area of Effect-skills beschikt, waardoor de game je veel te lang in een bepaalde speelstijl forceert. De God Tree Skills verzachten die gebrekkigheid enigszins. In deze skill tree, die je personage met voornamelijk passieve bonussen oppompt, bepaal je immers wél welke nodes je vrijspeelt. De game geeft je dus wel degelijk ruimte om te experimenteren, maar je kunt hiervan pas optimaal gebruik maken wanneer je het maximale level hebt bereikt, en er geen relevante content over blijft.
Dat gebrek aan diepgang trekt zich ook naar het aanbod van content door. Er zijn geen optionele sidequests of NPC's die de lore van de wereld verrijken. Je kunt de vier aktes op een hogere moeilijkheidsgraad herspelen, de vier bazen in een Boss Rush opnieuw uitdagen of expedities in willekeurig gegenereerde kerkers uitvoeren. Het doel hiervan is om sterkere loot, waaronder unieke gearsets, te verzamelen. Nadat je de beste loot hebt verzameld, is er echter niets meer te doen. Met uitzondering van het op moment van schrijven onbekende en onbeschikbare Invasions is er geen ultieme endgame of PvP-modus, waarin optimale gear noodzakelijk is om jezelf te bewijzen. Hoewel loot vergaren zeker een belangrijke drijfveer in ARPG's is, kent deze reis geen eindbestemming en heb je al snel alles van Chaosbane gezien.
Warhammer Chaosbane tracht de sterkste punten van ARPG's als Path of Exile en Diablo 3 samen te brengen, maar slaagt er niet in om meer dan een verwaterd afkooksel te zijn. De game lokt je met veelbelovende graphics en het feit dat de Warhammer Fantasy-wereld eindelijk middels een ARPG te ontdekken is, maar weet je aandacht niet vast te houden. Daarvoor zijn de levels en de vijanden te repetitief, het skillsysteem te lineair om er optimaal gebruik van te maken en is er geen motivatie om de sterkste loot te vinden. De toegankelijke multiplayer verzacht de pijn niet, en het experimenteren met character builds komt veel te laat tot zijn recht. Warhammer Chaosbane brengt geen chaotische opschudding in het ARPG-genre teweeg en veroorzaakt zijn eigen ondergang.
Voor de Warhammer Chaosbane review speelde Sander op de pc.