Watch Dogs Legion review - Geen geslagen hond
Bijtende honden blaffen niet.
In de Watch Dogs Legion review trekt Carl naar Londen, gewapend met een smartphone en zijn beste Cockney accent.
Een autoritaire groep die onze democratische structuur weet te omzeilen en daarbij geavanceerde technologie en onze persoonlijke data tegen ons gebruikt. Het uitgangspunt van Watch Dogs Legion is allesbehalve vergezochte scifi, maar leunt pijnlijk dicht aan bij de problemen waarmee onze moderne maatschappij kampt. Uiteindelijk valt Legion echter niet in de val van de eerste game: dit is geen overdreven grimmig avontuur. Spelplezier staat steeds centraal, en in combinatie met het ijzersterke design zorgt dat ervoor dat dit uitstapje naar Londen simpelweg onweerstaanbaar is.
De centrale feature van Watch Dogs Legion springt meteen in het oog: er is niet langer één vast hoofdpersonage. In plaats daarvan kun je als iedere burger in Londen spelen, mits je die eerst bij je verzetsgroep Dedsec via een specifieke missie inlijft. Dat blijkt geen loze belofte: werkelijk iedereen die je op straat of in gebouwen tegenkomt heeft een verschillende naam en ander uiterlijk, en kun je rekruteren om uiteindelijk zelf te gebruiken. Zelfs vijanden kunnen overtuigd worden om voor jou te vechten. Het systeem loopt weliswaar niet naadloos, zoals het bijvoorbeeld in Driver: San Francisco was (uit 2011, godbetert), aangezien je effectief in een menu moet duiken en een laadtijd ondergaat vooraleer je van personage switcht. De feature bewijst desalniettemin zijn waarde door de enorme mogelijkheden die dat wisselen oplevert.
De grote kracht van deze feature is namelijk hoe belachelijk veel variabelen er mogelijk zijn. Sommige burgers beschikken over een groot arsenaal vuurwapens en perks zoals meer schade met assault rifles. Anderen gaan liever met hun blote knuisten de tegenstander te lijf. Volledig andere categorieën zoals hackers laten dan weer drones het vuile werk opknappen. Het wordt al helemaal interessant door specifieke 'quirks' afhankelijk van de burger die je probeert te rekruteren. Zo speelde ik op een bepaald moment als een oudere dame, maar door haar gevorderde leeftijd kon ze niet sprinten, noch dekking zoeken. Toen ik de controle nam over een graffitiartiest beschikte die over een paintballgeweer en een verfbom. En een heer van middelbare leeftijd in extravagante kleren besloot ik uiteindelijk niét te rekruteren toen bleek dat hij een gokverslaving had, die zowel voor grote sommen winst als verliest zorgt. Het systeem is kortom heel veelzijdig en weet je vaak te verrassen met de aandacht voor detail. Doordat elk personage unieke sterktes en zwaktes heeft, word je niet enkel gedwongen na te denken over je keuze vooraleer je een missie begint, maar ook aangemoedigd om eens een andere strategie te proberen.
Hoewel het wisselsysteem dus heel interessant is, betekent dat echter niet dat Legion drastisch breekt met de formule van de reeks. In essentie blijft de gameplay namelijk ongewijzigd tegenover Watch Dogs 2. Nog steeds trek je gewapend met je smartphone en een appetijt voor stealth zwaarbewapende gebieden in, waar je de technologie van je tegenstander tegen hen gebruikt. Je hackt camera's om vijanden te taggen, saboteert apparaten om langslopende oenen te elektrocuteren, en programmeert turrets om vijanden neer te knallen. Legion voegt ook nog meer trucjes aan je arsenaal toe om elke encounter af te ronden zoals jij zelf wilt. Een persoonlijke favoriet is het hijacken van de omvangrijke cargodrones, daarmee een pallet gaskannen oppakken, en die vervolgens op een groep vijanden laten vallen. Flexibiliteit is het sleutelwooord en gekoppeld aan de vele mogelijkheden die het wisselsysteem biedt, is het een plezier om te experimenteren met hoe je op creatieve wijze een gebied van vijanden kunt ontdoen.
Watch Dogs Legion verdient ook lof omdat het design zo ijzersterk is. Je verdient upgrades als je Tech Points verzamelt. Die liggen steeds te grabbel in unieke locaties, waarin je wat denkwerk en je volle arsenaal aan vaardigheden moet gebruiken om ze te bemachtigen. Vaak moet je op cargodrones klimmen en die vervolgens hijacken zodat je een hoger gelegen locatie bereikt. Op een bepaald moment hackte ik zelfs een kraan die me op de top van een wolkenkrabber in aanbouw kreeg. Ook de missies proberen je zoveel mogelijke variatie en kleine puzzels aan te bieden. Een favoriet is een missie waarbij je met je spider drone de binnenkant van Big Ben op klautert en langs de tandwielen en radertjes van het gigantische uurwerk manoeuvreert. Het verdient simpelweg lof hoe Ubisoft zoveel unieke scenario's inbouwt die een waardevolle afwisseling vormen op de welbekende openwereldgameplay.
Londen schittert daarbij steeds als setting. Hoewel ik oorspronkelijk sceptisch was dat de zonnige, relaxte sfeer van San Francisco werd ingeruild voor het grijze Londen, is deze versie van de stad bijzonder kleurrijk en gevarieerd. De verschillende wijken hebben duidelijke visuele verschillen: van de glimmende hypermoderne gebouwen in de City, tot de gure steegjes in Southwark en historische pareltjes in Westminster... In deze tijden van corona is Watch Dogs Legion de ideale game om aan wat virtueel toerisme te doen. De spelwereld heeft bovendien ook een ideale omvang: groot genoeg dat het echt aanvoelt als het bruisende Londen, maar klein genoeg dat navigeren naar de andere kant van de stad nooit langdradig wordt. Een perfecte openwereldsetting dus.
Toch is niet alles rozengeur en maneschijn, want Watch Dogs Legion kampt wel met enkele mankementen. Hoewel het een huzarenstukje is dat je de volledige stad op bijna elk moment kunt zien en er zo goed als geen pop-up is, duikt de framerate namelijk wel af en toe de dieperik in. Dat gebeurt vaak ook op compleet willekeurige momenten, zoals wanneer ik rustig door een kalme straat reed. Tijdens een periode van vijf dagen crashte de game bovendien maar liefst drie keer. De visuele ambitie van Watch Dogs Legion heeft dus een prijs en het valt af te wachten of Ubisoft deze euvels kan fixen via een patch. Wat waarschijnlijk nooit gecorrigeerd zal worden via een patch, is de ondermaatse voice acting in de game. Het merendeel van de bespeelbare personages heeft een extreem geforceerd Cockney-accent en ook het stemmenwerk van slechterik Mary Kelley is werkelijk een kwelling om naar te moeten luisteren. Enkel je AI-assistent Bagley is oprecht goed vertolkt en grappig geschreven, en vormt zo een lichtpunt.
UPDATE:Na het verstrijken van het reviewembargo, werd bekend dat vele reviewers last hadden van een bug tijdens de missie '404 Not Found' waardoor het spelen van de verhaallijn onmogelijk werd. Deze bug is tot nu toe enkel ontdekt op de Xbox One X. Hoewel dit nieuwsfeit mijn oordeel over de game niet verandert, is het wel belangrijk dat je op de hoogte bent van deze bug indien je de game op Xbox One X wilt kopen.
Hoewel de game zo trouw blijft aan de formule van zijn voorganger en wat technische problemen kent, is het onweerstaanbare spelplezier van Watch Dogs Legion onmiskenbaar. Dit is een prachtige recreatie van Londen. De combinatie van het ijzersterke design van de missies met het wisselsysteem zorgt ervoor dat je van het ene creatieve scenario naar het andere wordt geleid, dat steeds een speeltuin is voor al je hackingvaardigheden. Watch Dogs Legion is een ijzersterke sequel en een plezier om te spelen.
De Watch Dogs Legion review vond plaats op de Xbox One X.