Watch Dogs review
Hacken is je (optionele) wapen.
In het Chicago van Watch Dogs heeft de ietwat burgerlijk-uitziende man aan de overkant van de straat een verontrustende relatie met zijn zus en zit de jonge moeder die net voorbij wandelt geregeld aan de verdovende middelen. Ook het beroep en het daaraan gekoppelde banksaldo geven inzicht in het leven van de voorbijgangers. Je hebt ieders donkere geheimen binnen handbereik. In de nabije toekomst is privacy slecht een mythe.
Deze stroom van vertrouwelijke informatie die je exclusief verkrijgt met je smartphone verwondert in eerste instantie, maar niet veel meer dan dat. Watch Dogs plaatst je in een tijd waarin paranoïde ideeën en vergezochte speculaties over privacy tot werkelijkheid zijn ontpopt. Alles wordt in de gaten gehouden en beïnvloed door het almachtig besturingssysteem ctOS en het is aan jou om hier misbruik van te maken.
Het hacken van de omgeving is volgens Ubisoft de variërende factor in deze open-wereld game. Iedere stedeling heeft een eigen identiteit en alles om je heen is digitaal te doordringen. De belofte van een bruisend metropool ligt voor je voeten.
Het hacken wordt echter niet gebruikt voor het welzijn van de inwoners. Hoewel je als Aiden Pearce in de game wordt bestempeld als burgerwacht bestaat het doel van het hackergenie puur uit eigenbelang. Na een mislukte infiltratieklus binnen een welgesteld hotel bevindt Pearce zich op dun ijs. Onvoorziene wendingen en bodemloze intriges resulteren in een vergeldingsactie waarin niet hij, maar zijn nichtje om het leven komt. Maanden later is het rouwproces verre van voorbij en wraak lijkt nu de enige optie. Daarin komt de vakkundige smartphone van deze misdadige familieman goed van pas.
Tijdens het aftappen van telefoontjes van nietsvermoedende burgers is er meer sprake van passief voyeurisme dan een actieve ingreep. De keuze om het geld uit hun portemonnee te hacken geeft een interessante morele twist, maar het beïnvloedt niet de zogenaamde gewetensbalk. Deze wordt juist aangevuld als je criminelen vangt, waardoor de inwoners zich aan jouw kant begeven. Het geld dat je bij elkaar jat wordt nauwelijks gebruikt in de game en blijft in je eigen zak zitten. De privacy schenden van de inwoners van deze stad is dan ook vooral opmerkelijk voor de grappige maar ook mistroostige situaties die je tegenkomt. Zo tref je met de Profiler van je smartphone dierenliefhebbers, yogafreaks, kankerpatiënten en slachtoffers van mensenhandel aan.
Het hacken voelt tevens zelden als hét wapen dat vereist is om een missie te succesvol af te ronden. Het gros van de hoofdstukken is al sluipend en schietend te doorlopen, waarbij het kraken van het systeem vaak als een bijkomende mini-game voelt. Zo zijn er een hoop opdrachten waarin je een afgelegen industrieterrein of een notoire club binnendringt. De locatie zit vol met te hacken objecten; autoalarmen, explosieve tanks, springende leidingen en meer voorwerpen om de tegenstand af te leiden. Met de verspreide veiligheidscamera's zijn ook de dode hoeken overzichtelijk te benaderen met de smartphone.
Hoewel dit handig is om de patrouillerende beveiliging tijdelijk te ontregelen, blijven het slechts kleinigheidjes waarmee je het doel bereikt. De stealth-mechaniek van Watch Dogs zit daarbij wel uitstekend in elkaar. Voldoening heerst wanneer je ongezien langs de wachten sluipt en er af en toe één stilletjes uit de weg ruimt. Een muurtje dat hackend openklapt is handig, maar niet essentieel.
Op de luidruchtige manier verrichten de geweren, pistolen en granaten ook impactvol werk in Watch Dogs. De vuurgevechten zijn makkelijk te doorstaan door de laagdrempelige intelligentie van de vijanden. Toch zorgen deze confrontaties vooral voor indrukwekkende, filmische scènes.
De keuze tussen een geruisloze of lawaaierige infiltratie is in delen van de game vrij te kiezen en ook effectief te combineren. Er zijn echter momenten waarin je geen opties krijgt. Daar maakt het blijkbaar niet uit welke speelstijl je prefereert, waardoor je verplicht ben tientallen bendeleden te vermoorden. Wanneer de actie zich verplaatst naar de weg komt het hacken beter tot zijn recht. Tijdens achtervolgingen beïnvloed je zo het verkeer met op groen-springende stoplichten, barstende leidingen en stijgende blokkades, met auto's die door de lucht vliegen als gevolg.
De wagens zelf komen echter minder goed uit de verf. Elk voertuig laat zich anders besturen, maar logheid keert bij iedere rit terug. Daarnaast zijn de auto's simpelweg niet te verwoesten.
De open spelwereld waar je doorheen rijdt is gebouwd naar de structuur van veel andere Ubisoft AAA-games. Zijmissies en andere activiteiten worden vrijgespeeld door ctOS-torens te ontdekken, zodat je op de kaart ziet wat er in de nabijheid te beleven valt. Dit was al eerder te zien in de Assassin's Creed-reeks, maar ook al in Far Cry 3. Voor Watch Dogs betekent dat weliswaar een hoop extra content, maar zo langzamerhand overheerst een generieke beleving zoals trouwe spelers van Ubisoft-titels hem al vaak hebben gezien.
De zijmissies zijn daarbij voornamelijk onderhoudend in opzet. Steel een auto en lever hem op tijd af, sla ongezien één van de bendeleden bewusteloos om een boodschap af te leveren of onderschep een konvooi door een bom op de weg te plaatsen. Alle activiteiten leveren zo hun eigen gevarieerde momenten op. De herhaling slaat echter toe nadat je enkele van deze missies hebt gespeeld en merkt dat ze vaak op hetzelfde neerkomen. Bijgevolg laat je de kaart van Chicago volstaan met onafgewerkte stipjes.
De online multiplayer speelt hier beter op in en lenen zich voor tal van persoonlijke anekdotes. Tijdens het verkennen van Chicago hebben meerdere spelers zich mijn game binnengedrongen om de boel flink op stelten te zetten. Terwijl mijn systeem gehackt wordt moet ik zo snel mogelijk de rivaliserende kraker vinden om hem of haar om te leggen. Chaos en paniek volgen en wanneer de hacker eindelijk gevonden is, mag die onder geen voorwaarde ontsnappen. Het uitzetten van dit kat-en-muisspel is op den duur een stuk aantrekkelijker, aangezien de hackers op de meest ongelegen momenten toeslaan.
Voor een game waarin hacken je grootste wapen moet zijn levert Watch Dogs half werk. Aan de ene kan vermaak je jezelf prima met het gebruikelijke sluip- en schietwerk, en vliegen de Hollywoodmomenten door de rondte. Maar de open wereld waarin elke inwoner een eigen identiteit heeft is slechts een lege oppervlakte met weinig immersie. Deze digitale vertolking van Chicago belandt zodoende niet in een memorabel fotoboek, maar leent zich wel goed voor een kort stedentripje.
Watch Dogs is nu verkrijgbaar voor de pc, PlayStation 3, PlayStation 4, Xbox 360 en Xbox One.