We speelden Cyberpunk 2077 vier uur lang en dit is wat we ervan vinden
Indrukwekkend.
Het is frustrerend dat de eerste kans om Cyberpunk 2077 te spelen vanop afstand moet plaatsvinden, gestreamd vanaf iemands pc. Maar er woedt nog steeds een pandemie en persevents kunnen niet doorgaan, dus moeten we het hiermee doen. En weet je wat? Technisch gezien valt het allemaal mee. De video is gecomprimeerd, maar de game ziet er nog steeds fantastisch uit. En er is wat input lag, maar die is nauwelijks te merken. De game is verrassend goed speelbaar en dus speelde ik de eerste vier uur van het begin van Cyberpunk 2077.
Een deel van ik wat speelde zag je ook al in de gameplay die eerder werd uitgebracht, maar ik deed ook nieuwe dingen en ontmoette nieuwe personages. En belangrijker, ik kreeg de kans om voeling met de wereld te krijgen. Ik speur in het rond en praat met mensen. Ik ga door m'n inventaris en staar naar m'n personagescherm, mijmerend over hoe ik m'n eigen Cyberpunk-held ga uitbouwen. Zo kreeg ik een goed idee over hoe het gaat zijn om uren en uren in deze game te spenderen.
Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: in Cyberpunk 2077 is er veel meer gaande dan in The Witcher 3. Night City is een overweldigende plaats. Er zijn geen schattige dorpjes zoals White Orchard om je rustig in de wereld te introduceren. Er is wel een grote stad met gigantische gebouwen en een doolhof van steegjes en vuile straatjes.
Hoe Cyberpunk zoveel personages precies op het scherm tovert, is me een raadsel. Ze bevolken de straten en stegen, maar ook de clubs en gebouwen binnenin. Zelfs bij m'n appartement staan er mensen op automaten te kloppen en dingen te roepen. Om m'n bestemming te bereiken loop ik voorbij talloze personages. Een kind roept mij toe dat ik een stomme kop heb en begint te lachen. De stoute persoonlijkheid van The Witcher 3 is ook hier intact gebleven.
De mensen komen in alle vormen en kleuren, en hebben talloze tattoos, lichaamsaanpassingen en zien eruit als punkers. De kapsels zijn bij de beste die ik al in games zag. Vaak ziet haar er houterig uit, maar hier heeft het volume en beweegt het realistisch. Er zijn meer dan dertig kapsels om uit te kiezen, plus een heleboel gezichtsimplantaten en futuristische oogballen. Je begrijpt dat de personages die je tegenkomt er vaak erg exotisch uitzien.
En Night City heeft deze mensen nodig. De personages injecteren leven en energie in een anders grotendeels betonnen wereld. Maar hoewel ze volledig uit beton bestaat, is Night City niet saai. Alles is gedecoreerd om die typische jaren 80-visie van de toekomst vorm te geven. Muren zijn niet gewoon leeg, maar hangen vol posters en graffiti. Uitdagende advertenties knipogen naar je terwijl je een achtersteegje induikt. Opzichtige tv-spots roepen in je gezicht terwijl je de lift neemt. En hoewel de louche steegjes van de stad deprimerend zijn, worden ze prachtig door een kaleidoscoop van neonverlichting belicht. En dat gaat allemaal gepaard met het geluid van een stad vol mensen, stijlvolle synthgeluiden en radiostations met toepasselijke muziek. Deze stad is tastbaar, een metropool met diepte die levend aanvoelt.
Night City is echter gigantsich groot. Met hulp van de mini-map vind ik mijn weg. Vrijwel direct ontmoet ik Jackie, de vriend die je eerder in de gameplayvideo's gezien hebt, die me begint rond te leiden. Afhankelijk van de keuze voor het achtergrondverhaal van je personage - Nomad, Street Kid of Corporate - kan Jackie op verschillende manieren geïntroduceerd worden. Ik ben een Street Kid, dus ik ontmoet Jackie wanneer we allebei toevalligerwijs dezelfde auto willen stelen. De politie komt en dan gaat het fout. Niet veel later rijdt hij terwijl ik schietend uit het raam hang en zijn we vrienden voor het leven.
Jackie is net zoals andere personages zeer goed vormgegeven. Er is veel moeite gestoken in hoe ze eruitzien, hoe ze bewegen en hoe ze klinken. Ik vind het bijzonder interessant hoe de personages in Cyberpunk 2077 tijdens dialogen rondlopen zodat ze niet telkens op een plek blijven. Dat toont aan hoeveel progressie er geboekt is in de prestaties van personages. Ook jij bent vrij om tijdens dialogen rond te lopen. Je zit niet aan een bepaalde camerahoek vastgeketend. Het verschijnen van mogelijke dialogen gebeurt vloeiend. Loop naar iemand toe en de dialoogopties verschijnen; loop weg en ze verdwijnen. Bedenk eens hoeveel tijd je op de lange termijn daarmee bespaart, zeker wanneer je haastig de omgeving verkent.
De mobiele telefoon werkt als feature op dezelfde manier. Je hoeft niet altijd mensen op te zoeken aangezien je via videocalls ook met hen kan praten. Druk op de D-pad om op te nemen of, mijn persoonlijke favoriet, een snelle sms te versturen. Ook de videocalls hebben dialoogopties zoals directe conversaties waarbij je elkaars gezicht ziet. Je kunt de telefoon ook gebruiken om data en files te verzenden om je quest te voltooien. Erg handig.
Dan is er de auto waarover je al snel bescchikt. Je hoeft niet te onthouden waar je die geparkeerd hebt aangezien je hem kunt oproepen, net zoals Roach in The Witcher 3. Druk op de D-pad en je auto komt op miraculeuze wijze net als Kit van Knight Rider eraan gereden. Het rijden zelf voelt echter een beetje flets aan. De auto ziet er met zijn puntige voorkant en gevleugelde deuren gelikt uit en blaast kleine vuurpluimen uit wanneer je accelereert, maar toch ontbreekt er naar mijn gevoel iets. Het is lastig te omschrijven wat dat 'iets' precies is. Rondscheuren geeft simpelweg niet dezelfde opwinding als in een game als Grand Theft Auto.
Net zoals in GTA kun je andere auto's 'lenen', maar ik kon dat nog niet doen. Het ziet er in ieder geval naar uit dat het niet zo makkelijk gaat. Je kunt een bepaalde 'wanted'-status vergaren waarbij je de politie triggert om je op de hielen te zitten. Hun vastberadenheid en mankracht hangt van je misdaden af. Je kunt ook zelf de helpende hand bieden bij het stoppen van criminaliteit. Dat is een van de nieuwe manieren om de open wereld te beleven. Je raakt hoe dan ook bij misdaden betrokken en krijgt de mogelijkheid om die tegen een beloning van de politie te stoppen.
Wanneer je je specifiek richt op de combat in de game, dan kun je die in drie elementen onderverdelen: schieten, stealth en hacken.
Schieten heeft niet veel uitleg nodig want het werkt eigenlijk exact hetzelfde als in andere games, met als enige verschil dat je niet 'plakt' tegen cover zoals zo vaak maar vrij kunt bewegen. Over het algemeen voelt het goed aan waarbij damage in nummers heerlijk uit mensen hun hoofd springt.
Stealth spreekt ook voor zich: je loopt gehurkt achter mensen om ze vervolgens uit te schakelen. Of dat wel of niet dodelijk is, is verder aan jou. Je kunt de lichamen daarna in containers verstoppen. Wanneer je vijand direct naast een container staat kun je hem zelfs in een handige beweging uitschakelen en verbergen. Met de tech die je kunt gebruiken en implanteren, kun je iets meer variëren. Zo scan je de omgeving en markeer je vijanden. op die manier weet je precies waar ze zijn, zelfs achter objecten, en welke kant ze opkijken. Als een vijand je ziet dan vult een meter zich, waardoor je nog een beetje tijd overhoudt om je weer te verstoppen.
Dan is er nog mêlee. Die is nagenoeg identiek aan die in The Witcher 3, vooral de vuistgevechten, maar met als verschil natuurlijk het eerstepersoonsperspectief. Je kunt slaan (rechtertrigger), blokkeren (linkertrigger) en ontwijken (B), waarbij je achtereenvolgens meppen uitdeelt of door te chargen een zware stoot toedient. Houd daarbij wel je stamina in de gaten, want wanneer je uitgeput raakt, gaat dat ten koste van je dekking. Ook kun je een block perfect timen met als beloning een counteraanval.
Er zit wel een irritatie bij het vechten: ontwijken. Wanneer je dezelfde verwachtingen hebt van dodgen zoals in The Witcher 3 dan is het in Cyberpunk 2077 op zijn zachtst gezegd onhandig. Je moet namelijk twee buttons indrukken, waaronder de knop die normaliter voor crouch bestemd is. Dat maakt het ontwijken van aanvallen in het heetst van de strijd niet alleen lastig om uit te voeren, maar ook irritant wanneer je al kruipend verder moet. Ik zag verder niet hoe ik buttons anders kon instellen, dus hopelijk is die optie er wel in de volledige game.
Tot slot heb je in Cyberpunk 2077 de mogelijkheid om te hacken en quickhacken. Quickhacking doe je vooral van een afstand, terwijl je bij hacking echt in een terminal moet inpluggen. Er is trouwens een minigame voor hacken die gebaseerd is op linken van nummers en letters. Je selecteert ze in een raster, maar je hebt daarbij niet de volledige vrije hand. Je kunt namelijk alleen kiezen uit een selectie van nummers en letters. Na elke keuze veranderen de uitgelichte karakters. De puzzel zit dus vooral in het uitstippelen van je route in het raster.
Met quickhacken scan je een gebied (linkerbumper) waarbij je interactieve objecten onthult en ze vervolgens quickhackt (rechterbumper). Je kunt camera's, televisies, plafondventilators, turrets en nog veel meer hacken. Wat je er vervolgens mee kunt doen, hangt af van de programma's die je naar je Cyberdeck geüpload hebt en van hoeveel Memory (een soort van mana resource) je kunt spenderen.
In het begin kon ik een beveiligingscamera quickhacken en dat beeld op zijn beurt weer gebruiken om twee beveiligers te quickhacken. Ik quickhack een van de twee vijanden om als afleiding voor de ander te gebruiken, om vervolgens de cyberware van hem te overbelasten en ze tot slot allebei op te blazen. Dat geeft een behoorlijk voldaan gevoel. Mijn fatale list kost me echter veel Memory, dus het is een tactiek die ik slechts beperkt kan toepassen. Quickhacken dient dus vooral als afleiding..
Daarnaast zijn de aanpassingen voor je personage om van te watertanden. Je hebt je kleding en uitrusting, maar je hebt ook een afzonderlijke Cyberware-loadoutscherm. DIe bevat elf afzonderlijke lichaamsdelen die je kunt upgraden, waarvan sommige met meerdere slots. Zo kun je je brein, ogen en ledematen upgraden, maar ook dingen als je immuniteitssysteem en zenuwen. Naast passieve upgrades heb je actieve upgrades, zoals messen in je armen of een nieuw paar benen waarmee je dubbele sprongen maakt of geruisloos rent. Hier vind je tevens je Cyberdek, in het Operating System-slot.
De enige keer dat ik eens kon upgraden is tijdens een bezoek aan een Ripperdoc, die mijn defecte oog vervangt. Die zorgt voor een nieuw oog waarmee ik een stuk scherper zie. Ik kan met mijn nieuwe speeltje ook de omgeving en vijanden beter scannen waardoor ik meer over ze weet.
Daaronder zit een diepgaand perksysteem, verdeeld in trees die gebaseerd zijn op de belangrijkste attributen in de game: Body, Reflexes, Technical Ability, Intelligence en Cool. Die trees hebben stoere namen zoals Annihilation en Street Brawler. Ze zitten van combat tot hacking of crafting in de hele game verweven. Er zijn meer dan honderd perks en je bent volledig vrij hoe je je punten daarin verdeelt. Mijn favoriet is Cold Blood, toebehorend aan de Cool-attributen. Die gebruik je wanneer je health ongeveer gehalveerd is en daarbij activeer je buffs afhankelijk van wat je eerder in de tree vrijgespeeld hebt. Je kunt dus echt een beest worden.
Met zoveel verschillende combatmogelijkheden, abilities, Cyberware-upgrades en perks begint het onderhand wel te dagen: er zit duizelingwekkend veel potentieel in.
Het ziet ernaar uit dat je vijanden intelligentie vertonen. De eerste ontmoetingen met vijanden zijn niet bepaald moeilijk. Sommige vijanden staan netjes met hun gezicht de andere kant op, terwijl andere van achter pilaren op mij beginnen te schieten. Daarbij wordt het object waarachter ik me verschuil kapot geschoten, waardoor de gevechten intens zijn. Ik hoop echter wel dat CD Projekt Red een balans voor alle soorten benaderingen vindt.
Cyberpunk 2077 gaat echter niet zozeer om de gevechten. De scores van je vaardigheden (en je achtergrond) dragen tevens bij aan het ontgrendelen van speciale dialoogopties, die door middel van kleine icoontjes in je keuzes verschijnen. Een daarvan komt naar boven wanneer ik met een vrouw genaamd Judy Alvarez praat, die op het punt staat me aan Braindances voor te stellen. Ik heb een hoge Technical Ability en kan daardoor naar de technologie vragen die ze gebruikt voor haar computerhol. Het klikt en ze vindt me wel leuk, dus ik mag haar zeker nog eens opzoeken.
Ik krijg verder niet veel mee van het overkoepelende verhaal. Ik kom helaas geen Keanu Reeves tegen en kom ook niks meer te weten over de mysterieuze chip die V in haar brein geïmplanteerd krijgt. Dat is namelijk voor zover ik weet nog niet gebeurd. Op het moment dat ik missies doe die me dichter bij de grote jongens brengen en street cred (een soort van XP) opleveren, vragen ze me al om dingen achter de rug van anderen om te doen. De telefoon gaat en mensen vragen je om dingen voor hen te doen. Je hoeft niet heel actief op zoek te gaan naar opdrachten. Ik ben ervan overtuigd dat er verder in de game meer keuzes komen.
De wereld zit vol met diverse events waar ik nog amper de tijd voor heb gehad. Ik heb wel een event met de naam Cyberpsycho uitgeprobeerd. Het komt erop neer dat het een mini-eindbaas waaruit kleine verhalen voortkomen. Dat zijn mensen die over de rooie gaan omdat ze te veel implantaten hebben. Jij hebt de taak om op onderzoek uit te gaan. Of je dat netjes volgens het boekje doet of juist buiten de lijntjes kleurt, is vervolgens aan jou.
Er zijn buitenposten van bendes die je kunt elimineren en er zijn ook Street Stories. Dat zijn contracten van zogenaamde Fixers die van alles wat kunnen bevatten. Dat varieert van iemand escorteren uit een bendegebied tot aan het opsporen en uitschakelen van een bepaald doelwit. Maar nogmaals, of je dat op pacifistische of dodelijke wijze doet, is volledig aan jou.
Er zijn ook verborgen 'schatten' in de wereld die je ontdekt door bepaalde hints te ontrafelen.
Dan is er nog iets belangrijks wat ik eerder nog niet gezien had en hierboven al kort vermeldde: Braindances. Dat zijn opnames die in je brein worden afgespeeld, waarbij je in het lichaam van een ander personage terechtkomt. Normaliter worden die voor porno gebruikt, maar ze worden ook door mensen gebruikt om herinneringen op te nemen die je later zelfs kunt manipuleren. Je kunt uit het lichaam van zo'n persoon treden en rondkijken, waarbij je dingen ziet die je eerder nog niet zag. Tevens isoleer je geluiden, scan je de omgeving en dankzij thermografie ontdek je meer dingen.
Na een korte introductie over de werking van Braindances krijg ik toegang tot een herinnering van een vrouw met een crimineel topstuk. Met vooruit- en achteruitspoelen in combinatie met verschillende filters duurt het even, maar uiteindelijk vind ik de verborgen chip waar we naar op zoek zijn. Het doet me denken aan het reconstrueren van de plaatsen delict in Detroit: Become Human. Na alle hectische actie is het een welkome afwisseling.
Vier uur vliegen voorbij. Dat lijkt lang, maar voor een game als dit is dat niks. Cyberpunk 2077 is een game waarin je deel uitmaakt van een levendige wereld en zelf een bijdrage levert om die nog levendiger te maken. Het is een grote speelplaats waarvan ik niet kan wachten om die in november weer te kunnen betreden. Het is een game waarbij je echt moet kiezen wie je wilt zijn. Het ligt niet allemaal vast, maar blijft open. Wie zal je V zijn?