Week-eindbazen #09
Wat spelen we dit weekend?
Maart is begonnen! Dus Assassin's Creed Origins: Curse of the Pharaoh, Ni No Kuni 2 en Far Cry 5 zijn bijna uit. Om de tijd te verdrijven spelen we nog wat enkele titels uit onze backlogs. Hieronder lees je welke games er op onze agenda staan. Laat in de comments gerust weten welke games jij gaat spelen!
Carl - Tokio vs het bos
Oh, wat wil ik graag in Tokio rondzwerven en gangsters aftuigen. Het einde van Yakuza Kiwami komt namelijk met rasse schreden nabij, en ik sta te popelen om mijn eerste Yakuza te voltooien vooraleer ik de rest van 2018 besteed aan de andere games in de reeks. Uit het niks komt er echter een geduchte tegenstanders om mijn vrije tijd op te eisen: het extreem charmante Moss. Deze PlayStation VR-platformer ligt op dit moment bij mij op de rooster om te recenseren. De review kun je binnenkort op de site lezen, maar het staat vast dat deze game als als geen ander je hart steelt met een vertederende art style en slimme gameplay.
Nathan - Maakt schoon schip
Velen op de redactie zullen mij een ziekelijke obsessie verwijten, maar ik kan Battlefield 1 en Football Manager niet loslaten. Het grootste nadeel is echter dat er geen einde aan die games komt. En aan een paar andere titels die ik nog niet uitgespeeld heb… wel. Dat moet nu maar eens gedaan zijn. In Grand Theft Auto IV moet ik voortaan alle telefoontjes van 'cousin Roman' negeren en gewoon mijn missies voltooien. In Grand Theft Auto V kan ik misschien wel nog enkele easter eggs zoeken, maar het verhaal krijg de meeste voorrang. Mijn vingervlugheid wordt in Undertale nog even op de proef gesteld voordat die game er ook op zit. Intussen wacht ik op de bonusepisode van Life is Strange: Before the Storm, en als de tijd het toelaat begin ik aan een uitbreiding van Skyrim. Zo, dan kan ik me weer met belangrijke zaken bezighouden.
Marcel - Reist door niemandsland
Tussen al het Dark Souls 3- en Monster Hunter World-geweld door speel ik The Final Station. Een verrassend leuke indie-game, waarin je temidden van een dodelijk virus een trein van A naar B moet zien te vervoeren. Niet alleen heb je te maken met razendsnelle vijanden, ook zijn er hier en daar gewonde burgers te vinden die graag met je mee reizen. Ten koste van jouw voedsel en medkits natuurlijk. The Final Station is sfeervol, luchtig en vooral aangenaam om even een uurtje te spelen. Precies wat ik naast Dark Souls 3 en Monster Hunter World nodig heb. Eventjes rust voordat eind maart dankzij Far Cry 5 de bom barst.
Sander - Trekt China in
Sinds ik de review van Hyrule Warriors Legends heb gedaan, is er iets in mij ontwaakt. Ik had het nooit gedacht, maar ik hou van het Musou-genre. Toch heb ik tot nu toe alleen spin-offs zoals Fire Emblem Warriors gespeeld, en is het eens tijd om in de hoofdserie te duiken. Ook al zijn de meningen over de game verdeeld, dit weekend spring ik Dynasty Warriors 9 in om hordes manschappen van het Yellow Turban-leger een kopje kleiner te maken. Laat mij maar vier miljoen keer op vierkantje drukken jongens, ik vermaak me wel! Lekker headbangen op die snerpende gitaren en genieten van die mooie Chinese tongval. Wat? Pontiff Sulyvahn? Wie is dat? Nooit van gehoord.
Maarten - Heeft het over zijn internetgeschiedenis
Na een kortstondig kluizenaarsbestaan heeft Monster Hunter World eindelijk die langverwachte klik bij me gemaakt. Zo is het van Dark Souls geleden dat m'n internetgeschiedenis vol weapon en crafting guides staat. Vooral de spectaculaire 'turf wars' springen in het oog: altijd onverwacht, maar nooit echt ongelegen. Of hoe King of the Skies Rathalos Anjanath, de pluizige t-rex, oppakt als een lappenpop en naar beneden smijt voor +500 damage. Het blijft cool om te zien hoe de monsters op elkaar reageren en hoe jouw onoverkomelijke doelwit lang niet zo sterk blijkt te zijn in de Great Circle of Life.
Bert - Donkere ziel
Dark Souls 3 is ondertussen in een obsessie veranderd. Laat ik je eens iets beschamends vertellen: ik heb meer dan dertig uur in de game zitten en ik heb de Abyss Watchers nog niet eens gezien. Hoe dat komt? Wel, ik lijd namelijk aan Elderscrollsitis, een vervelende aandoening waarbij je in RPG's vol goede moed met een stoere krijger begint, om er later achter te komen dat je toch liever een magiër had willen zijn. En dan begin je opnieuw als magiër. Talloze uren later denk je dat je misschien toch liever een rogue wilt zijn. En zodoende begin je opnieuw, om alweer uren later met lede ogen naar die vette heavy armors zit te staren… Zo heb ik ook meer dan 500 uur in Skyrim zitten zonder ooit het einde gezien te hebben. En zo, beste lezer, zal het ook Dark Souls 3 vergaan.