Werewolf: The Apocalypse - Earthblood review - Creatieve bloedarmoede
De donkere kant van de maan.
Voor de Werewolf: The Apocalypse - Earthblood review zette Michiel zijn tanden in de nieuwste game van Cyanide.
Het World of Darkness-universum biedt al sinds de jaren 90 een interessante variant op klassieke tabletop-RPG's. Terwijl je in de meeste andere tafelrollenspelen de rol van stoere held opneemt, draait World of Darkness helemaal rond antihelden en regelrechte schurken. Het Vampire: The Masquerade-gedeelte van dat universum doet bij velen waarschijnlijk wel een belletje rinkelen, maar voor het nochtans minstens even interessante Werewolf: The Apocalypse is dat vermoedelijk veel minder het geval. Met Werewolf: The Apocalypse - Earthblood doet ontwikkelaar Cyanide een poging om nieuwe fans aan te spreken. Het is echter maar de vraag wie er gecharmeerd is door het eindresultaat.
Terwijl de vampieren in World of Darkness zich bewust onder de mensen mengen, zijn weerwolven eerder anarchistische hippies die zich liefst zo ver mogelijk van de maatschappij afzonderen. Tegelijk hebben ze een cruciale taak. Zij zijn namelijk de laatste verdedigingslijn tegen de Wyrm, oftewel de chaos en corruptie die dreigt alles over te nemen. De verschillende weerwolvenclans hebben bovendien heel uiteenlopende visies over hoe de Wyrm moet worden bestreden.
Cyanide maakt echter op geen enkel moment ten volle gebruik van dat interessante bronmateriaal. Hoofdpersonage Cahal is een van de meest vergeetbare hoofdpersonages denkbaar. Op geen enkel moment voel je ook maar enige emotionele verbondenheid met dit nochtans tragische figuur. Dat is niet alleen omwille van het flinterdunne verhaal, ook de ondermaatse voice acting voegt weinig toe aan de sfeer. Bovendien worden enkele van de interessantste aspecten van Werewolf - zoals de tegengestelde visies en rivaliteit tussen de verschillende clans - amper benut. Daardoor is de game op narratief vlak weinig memorabel.
Ook qua graphics maakt Werewolf: The Apocalypse - Earthblood amper indruk. De gedateerde visuals en houterige animaties zijn op zich al storend, maar Cyanide geeft vooral blijk van creatieve bloedarmoede. Cahal begeeft zich tijdens zijn avontuur immers vooral doorheen grijze, ongeïnspireerde en onderling inwisselbare omgevingen. Of het nu een dam, een militaire basis of een kleurloos magazijn is, de game slaagt er nooit in om je echt te prikkelen. Enkel de bosrijke uitvalsbasis van je clan zorgt voor wat variatie, maar dat is onvoldoende om de zure nasmaak van de andere omgevingen weg te spoelen.
Gameplaygewijs is Werewolf evenmin een hoogvlieger. Doorheen de game wissel je constant tussen de drie vormen van Cahal: mens, wolf en weerwolf oftewel Crinos. Je mensvorm heeft weinig nut tijdens gevechten en gebruik je hooguit af en toe om tegenstanders te ondervragen of te misleiden. Enkel een kruisboog met beperkte munitie is nuttig om vijanden en camera's uit te schakelen. Als wolf sluip je dan weer doorheen de vijandelijke omgevingen om de tegenstand uit te dunnen. De game geeft je echter bijzonder weinig opties om geniepig te werk te gaan. Vernuftige manieren om vijanden af te leiden zijn er niet, waardoor deze secties telkens opnieuw resulteren in het schaduwen van individuele vijanden, hun looproutes bestuderen en hen vervolgens langs achteren besluipen. De stealth is dus functioneel maar op geen enkele manier interessant, waardoor je je al snel beperkt tot het saboteren van enkele poorten waar vijanden spawnen om nadien tot actie over te gaan.
De actiescènes zijn immers de enige ietwat memorabele momenten in de game. Als Crinos wissel je, afhankelijk van het soort vijand, constant tussen twee houdingen die je snelheid of kracht bevorderen. De variatie in vijanden is bovendien meer dan behoorlijk, met onder andere tegenstanders die je maximale health limiteren met zilveren kogels en belagers in gigantische mechs. Daarnaast maak je gebruik van enkele speciale vaardigheden en moet je je rage-meter in de gaten houden. Die laatste laat je toe om een derde Crinos-houding te gebruiken die zowel snelheid als kracht maximaliseert. De gevechten in Werewolf: The Apocalypse - Earthblood zijn kortom veruit het hoogtepunt van de game.
Dat alleen is echter onvoldoende om de game naar een hoger niveau te tillen. Werewolf: The Apocalypse - Earthblood is dan ook vooral een gemiste kans. Cyanide slaagt er niet in om de setting van de unieke tabletop-RPG tot zijn recht te laten komen. De interessantste aspecten van Werewolf blijven onderbelicht en hoofdpersonage Cahal is al helemaal vergeetbaar. Ook op het vlak van omgevingen en gameplay is het creatieve armoe troef, waarbij vooral de stealth te primitief is om lang te boeien. Werewolf: The Apocalypse - Earthblood laat zowel fans van Werewolf als liefhebbers van actiegames op hun honger zitten.
Voor de Werewolf: The Apocalypse - Earthblood review speelde Michiel op de PlayStation 4.