WET

De situaties waarin je terecht komt zijn echter telkens weer hetzelfde. Je komt een kamer binnen, maakt alle spawnpoints (meestal deuren) waaruit vijanden komen stuk en je gaat weer verder. Dit stramien herhaal je helemaal totdat het spel na zo'n acht uurtjes afgelopen is. Onderbrekingen tussen de hak- en knalactie door komen er in de vorm van quick time events, iets wat we al duizend keer hebben zien opduiken in de laatste vijf jaar. De scènes waarbij het indrukken van knoppen gebruikt wordt zijn meestal wel lekker actievol, gaande van springen tussen rijdende voertuigen tot het dirigeren van een gevecht, maar missen vaak de nodige opbouw om je ook echt op het puntje van je stoel te laten zitten. Ook dit is waarschijnlijk deels te wijten aan het lakse verhaal.

En dan zijn er ook nog de rage-momenten die op specifieke plekken ingezet worden, meer bepaald wanneer Rubi het bloed van een tegenstander rechtstreeks in haar gezicht krijgt. Zelf heb je geen controle over het waar en wanneer dat Rubi haar geduld zal verliezen gezien WET voor 95 procent een compleet lineaire bedoeling is. Tijdens zo'n uitbarsting zal de omgeving volledig rood kleuren, terwijl bloed en vijanden volledig wit weergegeven worden. Het geheel doet wat denken een aan de film noir stijl, maar dan met andere kleurtjes. Grafisch niets op aan te merken dus, maar eigenlijk gaat het tijdens de rage-momenten nog steeds om hetzelfde: dood alle vijanden op je scherm, maar met een grafische filter erover.

Waarom Rubi net wanneer er bloed op haar gezicht komt haar zelfbeheersing verliest wordt verder ook nooit duidelijk gemaakt, en zo zijn er wel meer vreemde dingetjes terug te vinden in WET. Zo valt het spel op bepaalde momenten stil om je een oud promotiefilmpje uit de jaren 70 te laten zien. De ontwikkelaar wil hiermee hoogstwaarschijnlijk aantonen dat WET een soort van foute grindhouse aangelegenheid is waarin jij de hoofdrol vertolkt, maar het voelt simpelweg vreemd aan om opeens te staren naar een reclamefilm met daarin een augurk die zichzelf aanprijst als een lekker tussendoortje.

Ook zijn er enkele schoonheidsfouten in het spel aanwezig. Grafisch ziet het er allemaal wel in orde uit, al loopt WET zeker achteraan de rij van visuele parels die we dit jaar nog te zien zullen krijgen. De filmkorrel die ten alle tijden aanwezig is doet het geheel er specialer uitzien dat het werkelijk is, maar doe jezelf eens een plezier – of net niet – en zet deze optie een tijdje uit. Het verschil gaat meteen duidelijk worden. Vreemd genoeg ontbreekt in het optiescherm de mogelijkheid om de helderheid van het spel aan te passen, wat ik meerdere keren vervloekt heb. Sommige delen zijn namelijk erg donker, en daar valt dus simpelweg niets aan te doen. Ook qua geluid doet WET soms wat raar, met bepaalde geluidseffecten die letterlijk loeihard door je luidsprekers galmen terwijl de volumeknop op een aanvaardbaar niveau staat.

Is WET dan een volledige miskoop? Niet helemaal, al ga je het spel misschien best eens huren voordat je tot de aankoop overgaat. De kans dat je na het uitspelen nog eens met Rubi aan de slag gaat is erg klein door de lineaire spelopbouw en een handvol aan aanwezige Challenge Modes kan daar ook niet veel verandering in brengen. We geven eerlijk toe dat we ons op bepaalde momenten best vermaakt hebben met het eerste grote spel van A2M, maar we hadden liever gezien dat WET nog een tijdje langer in ontwikkeling was geweest om de doorslaggevende schoonheidsfouten glad te strijken.