White Knight Chronicles II

White Knight Chronicles was in 2008 een aangename verrassing op de PS3. Het was geen perfecte game, maar het had charme, persoonlijkheid en voldoende fun om zich boven de middenmoot te plaatsen. Toch oogstte de game ook wat kritiek, te cliché verhaal, te makkelijk, te weinig diepgang in je skills, te standaard opdrachten, aspecten die het bijvoorbeeld in een tweede deel best kan verbeteren.

White Knight Chronicles 2 doet één ding meteen zeer goed: het biedt zowel versie één als versie twee aan op dezelfde disc. Twee games voor de prijs van één, ideaal als je de eerste hebt gemist en daardoor twijfelt aan de aankoop van een tweede. Bovendien is het origineel nog steeds een erg goede game en je speelt deze ook best vooraleer je met deeltje twee start, want het verhaal bouwt verder op al voorgaande en dezelfde personages maken hun herintrede.

Start je meteen met WKC2, dan krijg je enkele high level characters met standaard items en kan je hun skills bijschroeven zodat ze in je team passen. Je krijgt geen handleiding erbij, maar moet geen Einstein zijn om te weten dat de divine magic tree om healing draait en dus voor een support character zorgt. Jammer is wel dat je skilltree nog steeds zo beperkt is. Als je alles goed uitrekent kan je perfect één volledige specialisatie (bijvoorbeeld zware bijlen) eigen maken, plus enkele andere vaardigheden uit een andere tak aankopen. Het had beter geweest om voldoende specialisatie opties open te laten in deze titel, zodat spelers zelf kunnen kiezen of ze zich enkel op één tak willen toeleggen of meer combinaties willen maken van alles. Sowieso krijg je doorheen het verhaal skillpoints bij die je verder kan wegsteken, maar echt grote veranderingen voer je er niet mee door en je personage blijft over de grote lijn dezelfde technieken hanteren.

1 of 14

Beschrijving

Attribution

Net zoals in versie één beschik je over een balk onderaan waarop je skills staan. Je kiest zelf welke waar liggen en kan ook vlug door alles heen scrollen. Een basic attack, een pose waarin je je verdediging verhoogt en attack verlaagt, een charge die alle vijanden die voor je staan raken, een vuurballen salvo, een strike die een vijand de lucht in slaat...er zit best wat variatie in de aanvallen. Je kan ook combo's opstellen om meerdere acties na elkaar uit te voeren. Tussen elke aanval door moet je op het juiste moment op de X drukken om zo de combo verder te zetten, een simpel systeem dat toch voor wat extra spanning zorgt. We moeten hier spijtig genoeg wel zelf voor zorgen omdat de moeilijkheidsgraad niet uitzonderlijk hoog ligt. Enkel naar het einde toe zijn er enkele bossfights waarbij je het tactisch moet spelen.

Toch moet ons van het hart dat er enkele kleine ergernissen soms optreden bij de gevechten. Zonder dat je het zelf in de hand hebt slaagt de AI er soms in je te verslaan omdat je teamgenoten niet altijd uit de weg gaan van moordende aanvallen of meermaals schade oplopen door een aanval die meerdere doelwitten raakt. In het midden van een gevecht wisselen tussen personages of tactieken aanpassen is echter te belastend om dit te vermijden. Gelukkig dat deze ergernis niet al te veel voorvalt. De meeste gevechten begin je zelf door naar een doel te lopen en een skill te selecteren. Van zodra vijanden je bemerken begint iedereen erop los te slaan, je ziet één à twee heals volgen, hopelijk op tijd, en daarna slaag je erin om ook enkele vijanden tegen de zoden te leggen.

Af en toe bemerk je een reusachtig beest tussen enkele kleinere vijanden, tijd om je speciale vaardigheid boven te halen dan. Onze held kan namelijk veranderen in een grote ridder die uittorent boven het slagveld. Je krijgt enkele extra moves en slaat harder door zodat de vijand in kwestie snel het leven laat. Na enkele nare ervaringen met deze titanen waarin je gewone personages tegen de bits en bytes van de grafische engine worden weggesmeten, spaar je de energie op die je nodig hebt om in een Knight te veranderen en gebruik je minder combo's die dezelfde type energie gebruikt. Misschien is dit eigen aan ons, maar het doet wel wat afbreuk aan de status van de combo's. Helaas.

Nu, wat ons betreft blijft de combat - naast de reeds aangehaalde porblemen - wel het beste element van het spel. Er zijn zoveel skills en vijanden aanwezig om je lusten op bot te vieren dat je van het ene gevecht in het andere belandt. Repetitief? Soms wel, maar de grote maps maken hier enorm veel goed. Je moet het de makers van Level-5 wel nageven, ze weten meteen de toon te zetten qua setting. Drie jaar geleden pakte White Knight Chronicles al uit met gigantische mappen waarbij slechts een goeie 25% echt bezocht moest worden om het verhaal verder te zetten, en hetzelfde gebeurt hier weer. De grote gebieden laten je toe om extra ervaring op te doen, items en speciale schatten te verkrijgen en meer monsters te vinden, maar doen uiteraard vooral dienst om je zin voor exploratie wat te stimuleren. Nu, ik word graag gestimuleerd (sorry, te voor de hand liggend), en de manier waarop de ontwikkelaars dit aanpakken zit naar ons gevoel goed.

De singleplayer laat vaak de mogelijkheid om je eigen weggetje te gaan, en er is een groot extra deel naar het einde toe waarop je nog tal van gebieden kan verkennen. Ook in de multiplayer is er een gedeelte om quests te doen met vrienden. Deze laatstgenoemde mode bezorgt de game een langere levensduur met extra voldoening. De moeilijkheidsgraad ligt iets hoger en de social interface is verbeterd, bovendien kan je met zes mensen samen rondtrekken om de opdrachten te voltooien. Het online gedeelte blijft een goede toevoeging, want als speler bouw je aan je eigen stad en je kan nieuwe items aanschaffen. Er vallen ook een hele hoop optionele opdrachten te vervullen. Mensen die veel tijd spenderen in het spel en veel mensen ontmoeten, zien hun stad stilletjes aan verbeteren.

We hadden het al kort over de grote gebieden in het spel zelf. Qua graphics zit deze wel goed, hoewel alles met een cliché fantasy-sausje overgoten werd. De wereld is echter zo uitgebreid dat je soms niet naast clichés kan om de toon te zetten. Het is ook leuk om te zien hoe de wereld snel kan veranderen door wat rond te trekken. Zo loopt een bosrijk gebied bijvoorbeeld uit op enkele grotten waarna je plots in een besneeuwd intermezzo belandt. Het klinkt onrealistisch, en dat is het vat ook, maar het is best knap allemaal. De muziek is degelijk tot zeer goed, maar de geluidseffecten konden ons minder bekoren.

We hebben het dan vooral over de commentaar die je mede-avonturiers geven tijdens het uitvoeren van missies. Gezien het zwakke verhaal is het bijzonder moeilijk om je in te leven waardoor de over gedramatiseerde persoonlijke uitlatingen tot ergernis kunnen leiden. Tussenfilmpjes en animaties zijn zeker te smaken, de individuele modellen en zeker de monsters kunnen wat meer verbeelding gebruiken. The Witcher 2 bijvoorbeeld hanteert gedetailleerde en gruwelijke monsters met een volwassen verhaal, een logische combinatie. White Knight Chronicles 2 kan moeilijk imponeren met haar monsters en haar verhaal, wat de link tussen beiden zit gewoonweg niet goed.