White Knight Chronicles

White Knight Chronicles is één van de weinige games die je blind een tien kan geven. Een schaal van één tot tien doet dit spel zelfs geen recht aan, want eigenlijk verdient het gewoon keihard een elf of zelfs meer. Tenminste als het aankomt op moed, want weinig marketeers zijn zo dapper om een spel uit te brengen in de vooravond van de release van hun grootste concurrent.

Heb je al gemerkt dat gamers dol zijn op afkortingen? Een MMORPG behoort tot het vaste lexicon van iedere gamer, maar voor anderen is dit een tongbreker eerste klas. Aangezien innovatie één van de hoekstenen is van onze site, wil ik graag mijn steentje bijdragen. Bij deze zou ik namelijk graag de afkorting JARPG patenteren. Dit staat namelijk voor Japanse Action Role Playing Game en daarmee is het spelconcept van White Knight Chronicles duidelijk gedefinieerd. Net zoals die van grote concurrent Final Fantasy XIII, maar dat lezen jullie later deze week wel.

Rollenspellen hebben een lange traditie en aan veel gevestigde waarden wordt niet getornd. Akihiro Hino, de grote baas van spelontwikkelaar Level 5, stak zijn beide middelvingers naar deze wetmatigheid uit en gaf zijn onderdanen de opdracht om innovatie in het spel te stoppen. Innovatie is misschien wat overdreven, maar uiteindelijk heeft Level 5 stevig leentjebuur gespeeld bij de online genregenoten en hun grondbeginselen overgenomen. De gevechten zijn bij White Knight Chronicles namelijk niet gebonden tot één vaste plaats. Als speler heb je de mogelijkheid om als een dartel veulen over de weidse landschappen te huppelen zonder gebonden te zijn aan één vast scherm.

Dit heeft echter weinig invloed op de gevechten zelf, want deze zijn nog steeds turn-based. Op het scherm zie je immers een ring die moet vollopen vooraleer je een nieuwe aanval kan inzetten. Dit heeft tot gevolg dat je bij gevechten vaak een tiental seconden moet wachten. Het spelidee van een grote, open wereld heeft ook nog een ander – veel kwalijker – probleem. De aanvallen van vijanden – of het nu voor korte of lange afstand is- treffen altijd doel en dat is niet zo leuk als jij dat doel bent. Het maakt dus met andere woorden niks uit of je nu twee, twintig of tweehonderd meter van een opponent bent verwijderd. Om de frustratie helemaal compleet te maken kan jij niet genieten van deze glitch, waardoor er een ongebalanceerde gameplay bestaat in de gevechten. Gelukkig is een robbertje uitvechten met een digitale tegenstanders in White Knight Chronicles nooit erg moeilijk.

Toen Hiro deze ideeën zag, vond hij dat de game best wat meer vernieuwing kon krijgen en de Japanse keyboardwarriors van Level 5 mochten terug aan de slag. Deze keer kwamen ze met het idee op de proppen om skills meteen te selecteren. Je kan namelijk vaardigheden uitkiezen en die toewijzen aan knoppen die beneden in een balk staan. Bovendien heb je de mogelijkheid om zelf combo's te creëren. De vernieuwing stopt daar niet, want spelers krijgen ook de optie om zelf hun personages te ontwerpen. Met behulp van een uitgebreide personagecreator kan je een veelvoud aan uiterlijke kenmerken scheppen, en ook alle mogelijke aanvallen zijn aanpasbaar.

Vraag aan een supporter van Club Brugge waarom Anderlecht in hun eigen stadion wil spelen en hij zal antwoorden dat ze op papier het sterkste elftal zijn. Voor White Knight Chronicles valt hetzelfde te vertellen. Deze nieuwigheden kunnen in het begin beangstigend overkomen voor traditionele RPG-spelers, want het spel haalt hen uit hun vertrouwde omgeving. Stilstand is achteruitgang, maar dat wil daarom niet betekenen dat verandering per definitie vooruitgang is. De nieuwe features zijn namelijk oppervlakkig in het spel geïmplementeerd en vooral de battles missen diepgang. Dikwijls is het slechts een kwestie van steeds dezelfde aanvalspatroon te blijven herhalen. Vijanden missen namelijk alle vorm van intelligentie en enkel brute kracht houdt hen overeind.

Vaak is de plot net zo belangrijk als de gameplay, maar helaas is ook op dit punt White Knight Chronicles maar matig bedeeld. Het spel brengt je naar de fantasiewereld van Balandor waar een zwijgzame prinses heeft beslist om terug te spreken op één of ander koninklijk feestje. De Magi, een verzameling van booswichten, besluit dit heuglijke feit te vieren op geheel eigen wijze en ontvoeren het arme schaap. Dat het wicht de mogelijkheid heeft om vijf mystieke ridders weer tot leven te wekken, zal er allicht ook iets mee te maken hebben. Leonard is de held in het spel en is eigenlijk maar een onschuldig slachtoffer van al deze perikelen. Door een speling van het lot krijgt hij de krachten van de White Knight. En dit is het startpunt van de queeste om de prinses in kwestie weer te bevrijden. Omdat het verhaal vrij clichématig is, voel je je niet echt emotioneel betrokken bij de personages en hun belevenissen. Als het dan tijd is voor de obligate verrader die naar de tegenpartij overstapt, ervaar je dit eerder als een geeuwmoment dan een spannende plotwending.

Ook de rest van het spel weet geen blijvende indruk te maken. Zo zijn steden druk bevolkt, maar voelen ze vrij generiek aan, net zoals hun bewoners. Het ritme van het spel is eerder aan de trage kant en houdt dat meer dan dertig uur vol in een lineair avontuur. Het spel dendert zo richting middelmaat, maar er is gelukkig één optie die het geheel behoudt van de vergetelheid. Dat is de mogelijkheid om tal van sidequests met maximaal drie andere spelers online te spelen via GeoNet. Deze sidequests spelen zich in de wereld af die je al verkend heb in de singleplayer mode, maar het is stukken leuker om met personages te spelen die onder controle van spelers van vlees en bloed staan in plaats van een matige AI.