Wii Party
Er komen bloemen uit mijn gat!
Al vaak heb ik op mijn tong moeten bijten tijdens gesprekken met collega-redacteuren over Nintendo's gebruik van zijn mascottes in spin-offs. De vraag wordt dan gesteld waarom Nintendo toch altijd Mario en zijn vrienden moet uitmelken door ze in games als Mario Party, Mario Kart, Mario & Sonic at the (Winter) Olympics,... te steken. Ik laat dergelijke gesprekken aan me voorbij gaan. Discussies hierover kunnen namelijk eindeloos doorgaan en zolang ik geen alcohol binnen heb, ontbreekt me meestal de motivatie om mijn standpunt tot in het oneindige te verdedigen. Al kan ik moeilijk een kans laten liggen om de bewering dat het bedrijf met het grootste arsenaal aan verschillende franchises die enorm veel genres overspannen en dat in de loop van decennia een arsenaal aan wereldberoemde personages heeft bedacht creatief bankroet is, op z'n minst 'vreemd' te noemen. En het is niet alsof het loskoppelen van de Mario-franchise van Mario Kart en Mario Party die games zou verbeteren, of zelfs maar games zou doen ontstaan die de klagers wel zouden willen spelen. Maar goed, dat zijn mijn two cents.
Maar deze mensen hebben bij deze dan toch een beetje gelijk gekregen van Nintendo. Want voor me heb ik Wii Party, een nieuwe multiplayergame voor de hele familie. Gamers die al een tijdje meedraaien herkennen ongetwijfeld de kern van Mario Party in de game. Enorm populair in de periode rond het jaar 2000 hadden deze games geen moeite om meer dan een miljoen exemplaren te verkopen. Maar liefst elf games verschenen er in de reeks, waarvan 8 'main games' op consoles en dan nog drie versies op handhelds, in een periode van tien jaar.
Als er dus al één Nintendo-franchise beantwoordt aan het cliché van uitmelkerij, dan was het dus wel Mario Party. Nintendo leek dit zelf ook te beseffen want na een eerste Wii-versie werd de reeks in de koelkast gestoken. Vervolgens liepen een aantal belangrijke werknemers van Hudson, de ontwikkelaar die door Nintendo ingehuurd werd om Mario Party te maken, over naar Nintendo-studio 'Nd Cube' en daar begon men te werken aan "Wii Party".
Maar wat is Wii Party nu precies? Je kunt het het beste omschrijven als een gezelschapspel gemixt met een minigame compilatie waarin de Mii's die je hebt gemaakt de hoofdrol spelen. Kapstok van het spel is het "Board Game Island", een spelmodes waar het de bedoeling is dat je zo snel mogelijk de schat te pakken krijgt die op de top van de berg in het midden van het eiland ligt. Hoe goed je het doet in een minigame bepaalt in welke volgorde je mag bewegen en hoe hoog je de dobbelsteen kunt smijten. Onderweg naar de top kom je dan nog allerhande valstrikken en speciale tegels tegen die altijd wel een of ander effect bekomen. Zo moet je soms een omrit maken door een vulkaan, verwissel je van plaats met een andere speler, val je in het water, enzovoort. Het is altijd allemaal nogal random en hoewel het frustrerend kan zijn om van de eerste plaats naar de laatste te vliegen, houdt het er ook de spanning in en uiteindelijk is het besef er wel dat het allemaal om de reis gaat in plaats van de bestemming.
Er zijn nog een hoop andere modi te spelen. Zo is er een vreemde 'Reis Rond De Wereld'-mode die door ons testpubliek maar matig ontvangen werd. Hierin moet je rond de wereld reizen door kaarten te trekken die bepalen hoe ver je kunt gaan in één beurt. Met minigames verdien je geld waarmee je voertuigen kunt kopen. Het is een originele toevoeging en leuk om het tempo eens te veranderen, maar ook niet meer.
Daarnaast heb je nog een aantal kleinere modi zoals een toernooi in minigames (de speler die als eerste een bepaald aantal overwinningen behaalt wint), 'kamerspelletjes' (zoals verstoppertje spelen met Wiimotes en een quiz met vragen over je vrienden) en natuurlijk ook de mogelijkheid om gewoon een minigame te spelen zonder dat daar een andere game als omkadering bij hoort. Deze minigames zijn groot in aantal en tijdens het spelen speel je er steeds meer vrij. Sommigen zijn dan wel oude bekenden uit de Mario Party-reeks, dat hoeft niet meteen iets slechts te zijn. Ook terug van de partij zijn minigames waarbij je moet samenwerken met een andere speler.
Grafisch is het spel geen topper maar net zoals spirituele voorgangers in de Wii-reeks (Sports, Play, Music, Sports Resort) ademt het wel een zekere charme uit. Ook het feit dat je kunt spelen met je eigen Mii-creaties levert soms hilarische taferelen uit. De in-game presentator die aankondigt dat Hitler goed bezig is is een voor de hand liggend voorbeeld. Ook fijn is dat het spel je vertelt hoelang elke mode ongeveer gaat duren voordat je begint te spelen. Het is tof dat een game zelf eens erkend dat je niet altijd uren te verspillen hebt.
Wii Party is een meer dan degelijke party-game en is ideaal voor mensen die zelden gamen maar toch graag eens iets nieuws proberen wanneer er wat volk over de vloer komt. De game biedt veel verschillende modi waardoor het toch wel even duurt voordat je ze allemaal beu gespeeld bent. Het speeltempo ligt hoog, het brengt heel wat sociale interactie tussen de spelers teweeg en, misschien een leuke voor de studenten, het is heel makkelijk om er een drankspelletje aan toe te voegen. Tel daarbij op dat je bij de game ook nog eens een Wii-afstandsbediening krijgt en je hebt toch wel een aanlokkelijk softwarepakket. Zeker het overwegen waard als je vaak vrienden over de vloer krijgt zonder dat er echt een plan voor handen is.