Wildstar review
Oneindig ver en verder!
Hier sta ik dan, bibberend in de vrieskou met niet meer dan een shirt, een short en een shuriken, maatje 3XL. Mijn ruimteschip is door de Dominion onderschept en neergeschoten, en een noodlanding in het arctische gebied was onvermijdelijk. Niet bij de pakken neer blijven zitten, schoonheid. In de verte zie ik een merkwaardige toren met daarnaast brokstukken van de ruimteschepen van mijn collega Exile. In de hoop overlevenden te vinden, trek ik erop uit. Een pleziertochtje wordt het echter niet, want die yeti heeft wel een heel hongerige blik in zijn ogen... Welkom op Nexus. Welkom in Wildstar.
Zoals je in Vera's eerste indruk hebt gelezen, wil Carbine Studios met Wildstar een frisse wind door het MMO-landschap laten waaien. De ontwikkelaar maakt komaf met de statische combat en de talloze statistieken, en introduceert dynamische gevechtsmechanieken. In Wildstar voelen gevechten niet aan als geanimeerde spreadsheets. Confrontaties zijn heel intens en vergen wegens hun onvoorspelbaarheid stalen zenuwen en een sterk aanpassingsvermogen.
Ook de gedoodverfde MMO-drievuldigheid (tank, healer en DPS) wordt op de schop genomen. De klassen in Wildstar zijn veelzijdig en stellen je in staat meerdere rollen tegelijk te vervullen. Zo kan je als Medic bijvoorbeeld genezende vaardigheden gewoonweg achterwege laten en je volledig op DPS concentreren. Dat deze daarbij niet onderdoen voor brute Warriors of gluiperige Stalkers, is mijn arme Esper meermaals pijnlijk duidelijk geworden.
Op het eerste zicht lijken deze veranderingen en hun vele kleine nuances overweldigend. Carbine Studios reikt de spelmechanieken gedurende de eerste vijftien levels echter met mondjesmaat aan, zodat je nooit onder de materie bedolven raakt. Het ene level worden bijvoorbeeld mounts vrijgespeeld, het andere level unlock je Tradeskills - de beroepen. Eens je je door de eerste twee beginnersgebieden hebt geslagen en het gros van de tutorials achter de kiezen hebt, kan het avontuur echt beginnen.
Bij het bereiken van de hoofdstad van je fractie ontbreekt ineens elke vorm van houvast. Je wordt plots geconfronteerd met talloze quests, een klein leger handelaars, auction houses en je eigen eiland waarop je naar hartenlust je woning inricht. En dat is slechts een greep. Hierdoor zie je door de bomen het bos niet meer en ligt overrompeling op de loer. Het is dan ook geen slecht idee om je bij een guild aan te sluiten die je wegwijs maakt en waarmee je je eerste instances en dungeons kan doen.
Voor je hiermee begint, moet je toch wat geduld uitoefenen. Je eerste instance doe je namelijk pas op level 15, en om in dungeons te duiken moet je minstens level 20 zijn. Met enige spoed bereik je dit op in een uurtje of tien, maar veel lol heb je er tot die tijd niet mee. Wildstar mag spelmechanisch dan wel vernieuwen, maar qua verhaalopbouw zit het vastgeroest in de aloude structuur van fetch quests en 'dood x aantal van monster y' quests. Het kan niet de bedoeling zijn dat je al geeuwend toekijkt hoe een man zijn vrouw en ongeboren kind in een raketaanval verliest en je daarna met rollende ogen instemt om de vier vijandelijke batterijen op te blazen. En oh ja, vergeet je onderweg ook niet vijf kristallen te scannen en tien yeti's te verslaan?
Wie doorbijt, krijgt na 15 dan wel 20 levels de echte Wildstar ervaring voorgeschoteld. In wezen zijn instances en dungeons hetzelfde, met het verschil dat instances een verhaal (proberen) vertellen terwijl dungeons eenvoudigweg rechttoe rechtaan en ouderwets bakkeleien zijn. Wat het verhalende aspect van de instances betreft, dat heeft in lijn met de rest van de game weinig om het lijf. In de praktijk komt dit neer op het kapen van een konvooi of het besturen van een drone. Het is een leuke afwisseling, maar wereldschokkend zijn deze esoterische elementen helemaal niet.
Het is pas tijdens de gevechten in de instances en de dungeons dat Wildstar helemaal tot zijn recht komt. Vergeet alles wat je tijdens het hersenloze grinden hebt geleerd, want de tegenstand is hier van een veel hoger niveau.
In Vera's eerste indruk las je al over 'telegraphing'. Dit is de spelmechaniek waarbij de zone die een tegenstander gaat aanvallen kort rood kleurt, waardoor je op de aanval kunt anticiperen. Waar deze telegraphs in de gewone spelwereld brave rechthoeken en cirkels zijn, nemen deze in de instances en dungeons alle mogelijke vormen en afmetingen aan. Je bent dus voortdurend aan het springen en aanvallen aan het ontwijken terwijl je een opening zoekt om toe slaan. De coördinatie met je groepsleden kan maar beter op punt staan, want een ongeorganiseerd zootje ongeregeld wordt genadeloos afgestraft.
In dit opzicht is het een godsgeschenk dat je on the fly de build van je personage kan aanpassen. Naast vaardigheden speel je namelijk ook zogenaamde tiers vrij die je aan je skills toewijst. Voor een skill betaal je eenmalig een bescheiden som en tiers voeg je naar believen toe of haal je juist weer weg. Heb je nood aan meer DPS? Haal dan een paar support en utility skills van je action bar, voeg er een aantal assault skills aan toe en pomp daar al je tiers in. Heeft je groep een healer nodig? Hoppa, weg met assault skills. Het is zo strak en eenvoudig dat je je afvraagt waardoor niet eerder met het omfloerste respec systeem komaf is gemaakt.
Uiteindelijk slaagt Wildstar niet volledig in zijn opzet. Tegenover de vernieuwende gevechtsmechanieken en de verregaande mogelijkheden wat betreft je personage staan typische MMO-elementen zoals fetch quests en de trage opbouw. Een trouwe MMO-fan neemt deze kleine dipjes echter voor lief. Carbine Studios' beoogde frisse wind mag dan wel eerder een lauwe bries zijn, maar doorbijters staan op de weidse vlakten van Nexus schitterende avonturen te wachten.
Wildstar is nu verkrijgbaar voor de pc.