Wolfenstein 2: The New Colossus is bovenal menselijk
Meer dan wapengekletter.
"Achtung!" "Schutzstaffel!" "Mein Leben!" De meest iconische klanken van Wolfenstein zijn die van gealarmeerde Nazi-soldaten en wapengekletter. Dat, en die vreselijk aanstekelijke title theme, waarvan ik recentelijk pas leerde dat die gebaseerd is op het 'Horst-Wessel-Lied'. Nu nog afleren om die te pas en te onpas te fluiten als ik aan Wolfenstein denk. Maar da's een heel ander verhaal.
De grootvader van de first-person shooter ging altijd al over pure actie en hoewel latere delen meer verhaal en stealth-elementen toevoegde, is het hoofdzakelijk altijd een actie-reeks gebleven. Wolfenstein: The New Order liet al doorschemeren dat er meer is en Wolfenstein 2: The New Colossus vertelt een fantastisch menselijk verhaal waar ik graag even wat meer over wil schrijven.
Milde spoilers voor Wolfenstein: The New Order en Wolfenstein 2: The New Colossus volgen na het filmpje.
Aan het einde van The New Order offert onze koene actieheld B.J. Blazkowicz zichzelf op. Volledig aan flarden geblazen door een granaat roept hij een allesvernietigende nuke op, die hem in de vlammenzee zal meenemen. Credits. New Colossus opent op deze scène en je ziet hoe B.J.'s team hem net op tijd redt. Hij is alleen de dood nabij, maar kan uiteindelijk fatsoenlijk functioneren door het Da'at Yichud-pantser te dragen. In New Order droeg de aan rolstoel gebonden Caroline Becker het pantser, waardoor ze weer kon lopen.
Hoewel B.J. dus normaal kan functioneren, is hij alsnog stervende. Zijn gebroken botten en lekkende ingewanden worden door het pantser, doorzettingsvermogen en een flinterdun draadje hoop bij elkaar gehouden. Tijdens de eerste paar missies doet hij dan ook geregeld schietgebedjes om het nog heel even uit te kunnen houden, die laatste loodjes door te komen. Anya -zijn vriendin die zwanger is van een tweeling- is zijn drijfveer om een einde te brengen aan de missie. Hij vertelt haar ook niet dat hij de hemelpoorten al kan zien, en de scène waarin ze er toch achter komt geeft een laag diepgang aan B.J's persoonlijkheid die we nog nooit eerder hebben gezien.
Vanaf dat moment ga ik met een heel ander oog naar de game kijken. Het maakt niet meer uit hoe bizar het verhaal wordt, of hoe gewelddadig de actie is. Ik zie geen first person shooter meer, maar een verhaal over een man die zijn familie probeert te beschermen van onmogelijke oppositie. En met familie bedoel ik iedereen op de onderzeeër, die als basis dient voor het verzet. Iedereen krijgt een plekje in mijn hart, dankzij ontwikkelaar Machineheads uitstekende environmental storytelling. Iedereen krijgt een persoonlijkheid en ik sta geregeld te lanterfanten in een omgeving om te horen hoe de crew met elkaar praat over het leven, de dood, de Nazi's en elkaar. Het is aan mij om iedereen naar een vrije wereld te leiden.
Het maakte het verhaal vele malen persoonlijker voor me. Op een gegeven moment gaat B.J. terug naar zijn ouderlijk huis, om een trouwring op te halen. Zo'n trouwring die hij van z'n moeder heeft gekregen en al generaties in de familie is, je weet wel. Het duurt niet lang voordat die ring in de handen van Frau Engel belandt, de superschurk van het verhaal. Hoewel de game nog steeds het uitroeien van Nazi's voor ogen heeft, is er voor mij nog maar één ding dat telt. Waar haalt dat secreet het lef vandaan om in de weg van mijn geluk te staan? Ik wil die ring terug en ik zal niet rusten voordat ik hem weer heb. Ik kom je halen.
Wolfenstein 2: The New Colossus bespeelt verschillende instrumenten. Enerzijds is het een ijzersterke actiegame met strakke controls en geweldige gameplay. Anderzijds escaleert het verhaal steeds verder en verder het absurdisme in, tot op het punt dat je smakelijk schaterlacht om hoe belachelijk deze game wel niet is. Maar de luidste tonen worden gespeeld door alles wat tussen de voegen van actie en waanzin afspeelt. De warme klanken van liefde, familie en broederschap. Ik wist dat Wolfenstein 2: The New Colossus mij zou verrassen, maar dit had ik nooit verwacht. Machinehead heeft een dijk van een game neergezet en ik kan niet wachten op het laatste deel in deze trilogie.
Johnny's Wolfenstein 2: The New Colossus review lees je hier.