Wolfenstein 2: The New Colossus review - Kolossaal goed
Kolossaal goed.
In Wolfenstein 2: The New Colossus wordt de absurde premisse van The New Order verder omarmd en doet MachineGames er een flinke schep bovenop. In 2014 zette de ontwikkelaar de klassieke shooter-serie geheel onverwacht weer op de kaart. Met de nodige expertise werd een perfecte balans gevonden tussen buitensporig geweld en een diepgaand, emotioneel verhaal inclusief een zeer zelfbewuste knipoog naar de status van de serie. In dit vervolg bouwt ontwikkelaar MachineGames die eigenzinnige combinatie verder uit.
In de onconventionele setting wordt namelijk al direct de toon gezet. De game speelt zich in een alternatieve geschiedenis af waarin de nazi's met hightech robots de wereld overheersen. Voordat B.J. Blazkowicz wederom uit een coma ontwaakt, zie je een stuk uit zijn jeugd waarin zijn racistische vader hem mishandelt. Eenmaal wakker, breekt hij nazischedels open met de wielen van zijn rolstoel. Wolfenstein 2: The New Colossus wisselt regelmatig tussen drama en hilariteit, en gooit daarbij moderne conventies uit het raam.
Het verhaal neemt je mee door de Verenigde Staten waar je een opstand tegen de nazibezetters probeert te organiseren. Onderweg ontmoet je goed uitgewerkte, kleurrijke personages die een sterke persoonlijkheid hebben. Met een cast van ruim honderd acteurs en drie uur aan cinematics ziet MachineGames het groots. De ontwikkelaar maakt die ambitie volledig waar dankzij het uitstekende acteerwerk en goed geschreven dialogen. Iedereen komt echt tot leven, ongeacht de absurde situaties waarin ze terechtkomen. Daarnaast keert Frau Irene Engel in een ijzersterke rol terug als Blazkowicz' aartsvijand. Ze zet een uiterst memorabele tegenstander neer die iedereen het leven zuur maakt.
Het verzet beschikt over Eva's Hammer, een gekaapte nucleaire onderzeeër die als hub fungeert. Tussen de intense missies door kun je er even op adem komen. Je ziet hoe de bemanning leeft en met elkaar omgaat. Zo zie je de keiharde Grace liefdevol voor haar dochter zorgen, ga je op zoek naar Fergus' arm en ontdek je meer over de relatie tussen Anya en Blazkowicz. Die kleine afleidingen en simpele opdrachten stellen inhoudelijk niet veel voor, maar zorgen wel voor een emotionele betrokkenheid zoals je die niet vaak in games ervaart.
Niet alleen het verhaal en de personages, maar ook de wereld zelf is met een geweldig oog voor detail vormgegeven. Op de locaties zijn kranten, ansichtkaarten en dagboekfragmenten te vinden die je meer over deze alternatieve geschiedenis vertellen. Hoewel iedere omgeving de moeite waard is, springt vooral het bezette Amerika in het oog. Naast een overvloed aan nazivlaggen en -propaganda, merk je vooral dat de hele cultuur langzaam is overgenomen. Bekende liedjes zijn in het Duits, typisch Amerikaanse tv-programma's voldoen aan fascistische normen en actiefiguren stralen de kracht van de Wehrmacht uit. Het is uitermate knap hoe een absurd scenario op die manier toch overtuigt.
Dankzij het meeslepende verhaal zou je haast vergeten dat Wolfenstein 2: The New Colossus in de eerste plaats een shooter is. Ook op dat vlak deelt de game rake klappen uit. Er wordt voortgeborduurd op de basis die in The New Order is gelegd. De levels zijn lineair van opzet, maar spelen slim in op de vaardigheden die je vrijspeelt. Zo zijn er deuren waar je doorheen beukt om een stuk af te snijden of juist nauwe doorgangen waar je al kruipend de vijand ongezien voorbijsluipt. Daarnaast is het Perk-systeem nu onderverdeeld in Stealth, Mayhem en Tactical, wat het makkelijker maakt om jouw favoriete speelstijl verder uit te bouwen.
De game dwingt je nooit een bepaalde richting uit, maar het blijft handig om officieren zo snel mogelijk uit te schakelen. Ze roepen nu vaker versterking op en je tegenstanders zijn een stuk pittiger dan voorheen. Daar komt de optie om twee verschillende wapens tegelijkertijd te gebruiken goed van pas. Gebruik een pistool met demper in de ene hand voor het stille werk en een machinegeweer in de andere voor wanneer het fout gaat. Het enige minpunt is dat wisselen tussen verschillende wapens nogal omslachtig gaat, wat de vaart eruit haalt. Het is echter een kleine smet op de vrijheid die dual wielding met zich meebrengt.
Op audiovisueel gebied gaat de game er sprongen op vooruit. Wolfenstein 2: The New Colossus draait op de id Tech 6 engine van Doom en maakt daarmee komaf met de technische oneffenheden die de voorganger plaagden. Op een enkele te laat ingeladen texture na valt er niets op technisch gebied te klagen. De game draait vloeiend en stabiel, en ziet er bovendien strak uit. De stealth takedown animaties met de hakbijl zijn gruwelijk en zodra de actie losbarst, vliegen zowel nazi's als stukken uitrusting overtuigend in het rond. De geluidseffecten zijn van de bovenste plank en de opzwepende soundtrack van Mick Gordon vult de geweldsorgie op een toepasselijke wijze aan.
Uiteindelijk valt er weinig op Wolfenstein 2: The New Colossus aan te merken. De simpele opdrachten in Eva's Hammer, het omslachtig wisselen tussen wapens en een eenzame texture die te langzaam laadt, worden gemakkelijk vergeven als de rest zo goed is. Het is verder te prijzen dat het nieuwste deel in een serie die bijna 40 jaar bestaat anno 2017 zo verfrissend is. Wolfenstein 2: The New Colossus heeft geen geforceerde multiplayer, verplichte open wereld of pay-to-win-microtransacties. Wat het wel heeft, is een meeslepend verhaal, een overtuigende wereld, bevredigende actie en een ongekend lef om op een uiterst succesvolle manier zijn eigen ding te doen.
Wolfenstein 2: The New Colossus is nu verkrijgbaar voor pc, PlayStation 4 en Xbox One.Wil je meer weten? Lees dan ons overzicht met alle Wolfenstein 2: The New colossus informatie.