Wolfenstein: The New Order review
Geweldsexplosies in übervloed.
In Wolfenstein: The New Order spreken de Duitsers daadwerkelijk Duits. Hier vind je geen Amerikanen met dik aangezette accenten maar authentieke Duitse stemacteurs die de Nazi's zo kil en bedreigend mogelijk vertolken. Bijgevolg ontstaat een beklemmende sfeer die het resultaat is van een ontwikkelaar die nergens met de middenmoot genoegen neemt. Het Zweedse MachineGames gaat net dat extra stapje verder en doet er telkens een schepje bovenop.
Die aanpak zie je direct terug in de setting. Plant een Wolfenstein-game in de Tweede Wereldoorlog en een mindere ontwikkelaar zou er klaar mee zijn. MachineGames bouwt daarentegen een volledig doordachte en intrigerende alternatieve geschiedenis waarin de Duitsers hebben gewonnen en met robots de wereld overheersen. Graaf iets dieper en je leest in krantenfragmenten hoe deze nieuwe orde tot stand is gekomen, hoe ze wordt gehandhaafd en wat er buiten je acties om nog meer speelt. Het is daardoor gemakkelijk jezelf in deze wereld te verliezen.
De studio springt daarbij weinig subtiel om met de ware geschiedenis. Nazipraktijken worden nergens verheerlijkt maar er wordt ook nauwelijks stilgestaan bij de tragedie van weleer en de impact er van. In plaats daarvan wordt de absurde premisse volledig omarmd en duikt MachineGames er vol overgave in.
Hoofdrolspeler Blazkowicz zet zo breed glimlachend een kettingzaag in de nek van een vastgebonden en tegenstribbelende SS'er. Hoofden ontploffen, lichamen tollen om hun as met bijbehorende bloedfonteinen en de ingewanden vliegen je om de oren. Dat films van Quentin Tarantino als inspiratiebron dienden, is duidelijk zichtbaar in deze bizarre mix van nietsontziende geweldexplosies, drama, humor en seks.
Maar ook de geschiedenis van de makers is terug te zien, die na The Chronicles of Riddick en The Darkness (destijds als Starbreeze) interactieve verhaalvertelling ondertussen goed in de vingers hebben. Zo is het dat een van de meest memorabele momenten helemaal niet draait om schietactie maar om een dialoog met officier Frau Engel en haar sadistische kaartspelletje. De spanning is werkelijk om te snijden door een combinatie van treffend acteerwerk en sterke karakterisering. Net zoals in een Tarantino-film.
Toch is ook niet vergeten dat Wolfenstein voornamelijk een first-person shooter is, en zo jaag je honderden Nazi's over de kling met traditionele geweren en futuristische laserwapens. Ook hier streeft MachineGames naar meer dan simpelweg een Call of Duty-kloon. Omgevingen zijn meer open dan je van de meeste hedendaagse shooters gewend bent en stealth speelt een grote rol. Veel aanvaringen spelen zich af in arena's met allerlei gangetjes, kruipruimtes en boven- en onderverdiepingen die je de ruimte geven te experimenteren.
In ideale situaties starten de confrontaties als een spannend kat-en-muis spel à la Dishonored, waarbij je de hoogste officieren stilletjes tracht om te brengen door ze ongezien een mes in de rug te steken. Lukt dat niet en wordt er aan de alarmbel getrokken, dan wacht je een pittig vuurgevecht waarbij je jezelf eerst voor de kop slaat om vervolgens in een chaos van bloed en kogels ook de hulptroepen over je heen te krijgen.
Nazi's blaffen commando's naar elkaar en mechanische panzerhunden springen tevoorschijn om je strot er uit te rukken. Machinegeweren ratelen, shotguns donderen en ontploffende granaten laten je oren suizen terwijl je van cover naar cover rent. Gooi nog enkele bepantserde soldaten met 'gatling guns' en stampende robots in de mix en je ziet hoe divers deze schermutselingen eraan toegaan in Wolfenstein.
Soms vliegt de studio echter ook uit de bocht, wanneer blijkt dat 'meer' niet per definitie 'beter' is. Omdat The New Order geen multiplayer kent, is er geprobeerd de speelduur uit te rekken met saaie 'fetch quests' als het vinden van een trouwring of een slijptol. "Het is alsof ik verdomme een klusjesman ben," grauwt Blazkowicz wanneer hem voor de zoveelste keer een gunst wordt gevraagd.
Leuk is inderdaad anders en de spelbalans lijdt daaronder. Tegenover iedere spannende setting als een ontsnapping uit een strafkamp of een bestorming van een middeleeuws kasteel staat een saaie rioolsectie of grijs en eindeloos durend industriecomplex. Deze intervallen halen meermaals de vaart uit de game.
Daarbij is de game op technisch vlak vaak niet consistent. Dat is voornamelijk te danken aan de draak van een engine die id Tech 5 heet en die ongeacht je hardware of settings een eigen leven leidt. Of je een pc hebt die normaliter grafisch zware jongens als Battlefield 4 of Final Fantasy XIV: A Realm Reborn fluitend op de hoogste settings draait, doet er hierbij niet toe. Spring hoog of laag, een stabiele framerate behalen of texture pop-in omzeilen is nauwelijks aan de orde.
Kijk te snel om je heen en details worden een fractie van een seconde te laat geladen, wat de sfeer niet ten goede komt. Dat was in 2011 al een probleem met RAGE (dat op dezelfde engine draait), en drie jaar later nog steeds met Wolfenstein. Kies je dus voor de pc-versie, houd er dan rekening mee dat je nogal eens in installatiebestanden aan het wroeten bent of met videokaartdrivers jongleert om optimale resultaten te boeken. Met de settings in het hoofdmenu kom je nergens, zoals je al veelvuldig op internet hoort van andere pc-spelers.
De technische oneffenheden terzijde gaat Wolfenstein: The New Order bovenal de boeken in als het product van een studio die graag het onderste uit de kan haalt. Je verwacht wellicht simpelweg een hersenloze shooter, maar deze game is veel meer dan dat. MachineGames vat de koe bij de hoorns en geeft met de nodige expertise eigen invulling aan de iconische reeks. Voor dit bijzondere eindresultaat verdient het team dan ook alle respect.
Wolfenstein: The New Order is verkrijgbaar voor de pc, PlayStation 3, PlayStation 4, Xbox 360 en Xbox One en behoort tot Eurogamer Benelux' lijst van beste PS4 games.