Wolfenstein: Youngblood review - Vers bloed doet het bijna goed
Blijft ter plaatse trappelen.
De Wolfenstein: Youngblood review van Carl neemt je mee naar Parijs in de jaren 80, waar nazi's nog steeds de plak zwaaien. De ideale omgeving voor jou en een vriend om als Jess en Sophie Blazkowicz amok te zaaien. Vive la résistance!
Wolfenstein-held B.J. Blazkowicz is vermist en als zijn dochters Jess en Sophie ga je naar hem op zoek in Parijs in de jaren 80. Zelfs na de gebeurtenissen van Wolfenstein 2: The New Colossus zwaaien de nazi's daar echter nog steeds de plak, waardoor je het tegen honderden zwaarbewapende soldaten opneemt. Hoewel Youngblood als een kleine, nieuwe uitstap in het Wolfenstein-universum telt, heeft het twee in het oog springende vernieuwingen: zo slaan Machine Games en Dishonored-ontwikkelaar Arkane Studios voor de ontwikkeling de handen in elkaar en kun je de hele game in co-op spelen. Het resultaat is ambitieus vers bloed voor de reeks, dat tegelijkertijd met enkele bekende problemen kampt.
Nochtans scoort Youngblood bij de eerste indruk goede punten doordat het vele problemen van The New Colossus oplost. Zo spawnen golven van vijanden nu niet meer oneindig totdat je een commandant neerhaalt, waardoor voluit knallen eindelijk een valabele aanpak voor hogere moeilijkheidsgraden wordt. Bovendien is de stealth veel verbeterd, met duidelijke icoontjes en kleuren die de 'awareness' van vijanden aanduiden, en is er marge voor foutjes: heb je verschillende kogels nodig om een vijand uit te schakelen, dan roept hij niet meteen zijn vriendjes. De omgevingen zijn bovendien groter en opener, waardoor je meer ruimte hebt om rond te sluipen en een plan te bedenken.
Toch blijft het veel te makkelijk om op onduidelijke wijze ontdekt te worden. Het gebeurde namelijk talloze keren dat ik een vijftal vijanden geruisloos uitschakelde en met mijn Cloak-vaardigheid rondwandelde, waarop het alarm plots afging en alle vijanden meteen wisten waar ik was. Stealth blijft dus de allerzwakste schakel, en je neemt er na een tijdje maar vrede mee dat je beter meteen begint te knallen in plaats van tijd te verspillen aan sluipwerk dat onvermijdelijk vergald wordt.
Stealth wordt nog minder aantrekkelijk wanneer je beseft dat Youngblood een van de grootste vergissingen begaat, die games met open werelden of openwereldelementen kunnen begaan: terugkeren naar een eerder verkend gebied doet alle vijanden opnieuw respawnen. Vooral het feit dat je keer op keer krachtigere vijanden moet uitschakelen werkt aardig op de zenuwen, want krachtpatsers als de Pantzerhunden slikken flink wat kogels vooraleer ze eindelijk in vlammen uiteen spatten. In 2008 werd Far Cry 2 al ruimschoots en terecht bekritiseerd om vijanden die constant opnieuw opduiken wanneer je een gebied verlaat en later opnieuw betreedt en nu, elf jaar later, moet een ervaren ontwikkelaar als Machine Games simpelweg beter weten.
Ook de co-op-gameplay die aan het hart van Youngblood ligt, weet niet volkomen te imponeren. Hoewel de opbouw van de levels in theorie voldoende routes biedt voor twee spelers om een strategie te bedenken en op elkaar in te spelen, is er nauwelijks incentive om dat ook echt te doen. Door de inconsistente stealth verval je al snel in een volledige guns blazing-aanpak, en op dat moment valt co-op-strategie bijna helemaal in het water. Behalve het nut van een speler die de aandacht van bazen vasthoudt terwijl de andere in de rug aanvalt, biedt samenspel geen effectieve meerwaarde. De Peps, waarmee je elkaar health of armor kunt geven, zijn handig maar getuigen van weinig inspiratie en uiteindelijk heb je elkaar vooral nodig om deuren naar een volgende sectie van het level te openen. Youngblood promoot zichzelf dus als een volbloed co-op-game, maar verschilt in essentie zeer weinig van de vorige Wolfenstein-games.
Youngblood doet echter ook veel goed. Bovenal maakt het eindelijk komaf met de verschrikkelijk monotone omgevingen van The New Colossus, waar je slechts enkele minuten in prachtige omgevingen kreeg vooraleer je weer maar eens een generische nazibunker of basis moest uitkammen. Het Parijs van Youngblood blinkt uit in prachtige boulevards, enorm gedetailleerde appartementen en nazigebouwen tot de nok toe gevuld met indrukwekkende standbeelden. Ook je thuisbasis in de Catacomben is prachtig, met rijen schedels die blinken onder indrukwekkende belichting en een kamer gevuld met dozijnen gedetailleerde vinylhoezen. De invloed van Arkane Studios is merkbaar, want wanneer je de straten van Parijs verkent, is de vergelijking met Dishonored snel gemaakt: brede straten hebben talloze ondergrondse sluipweggetjes en kunnen eveneens omzeild worden door op balkons en daken te sluipen. Zowel grafisch als qua design hebben de levels in Youngblood in vergelijking met The New Colossus een fikse en zeer geslaagde upgrade gekregen.
Het laatste element waar Youngblood een goede beurt maakt, is zijn role-playing-aard. Je verdient namelijk constant XP door vijanden uit te schakelen en kistjes te vinden. Het is extreem verslavend om je ervaringsbalk te zien vullen, want het geeft je niet alleen toegang tot nieuwe skills en buffs, maar ook tot de hoofdmissies. Hoewel de level gating eerst bijzonder arbitrair overkomt, level je aan een zeer consistent en aangenaam tempo, waardoor er steeds een gevoel van progressie is. Bovendien beschikt Youngblood over een uitgebreid wapenupgradesysteem, waarbij elk onderdeel van elk wapen drie verschillende mods kan krijgen. Kies je voor mods van dezelfde fabrikant, dan krijg je nog meer bonussen om nog meer nazi's uit te schakelen, wat tot nog meer beloningen leidt, enzovoort. De gameplayloop is ondertussen welbekend van de talloze looter-shooters op de markt, maar Youngblood geeft er een bijzonder gestroomlijnde en geslaagde interpretatie aan.
De Wolfenstein-reeks heeft vers bloed gekregen, maar uiteindelijk is die verjongingskuur maar half geslaagd. Ondanks het geslaagde progressiesysteem, de oogstrelende omgevingen en de ietwat verbeterde stealth, zeult Youngblood overbekende problemen met zich mee. Nog steeds word je te snel ontdekt, zorgen de eindeloos respawnende vijanden voor monotone combat en ontmoedigen ze je om de halfopen gebieden in Parijs te verkennen. Tot slot is vooral de co-op-gameplay zeer halfbakken, waardoor de grootste innovatieve feature onderbelicht blijft. The Old Blood was als expansion voor The New Order veel beter dan de main game waarbij het hoorde, en dat geldt ook voor Youngblood dat als expansion voor The New Colossus veel problemen aanpakt. Toch heeft deze jongeling nog veel te leren, want het potentieel wordt niet volledig waargemaakt.
Carl speelde Wolfenstein: Youngblood op de PlayStation 4.