Woolfe - The Red Hood Diaries review
Slaap, kindje, slaap.
De sprookjes uit onze kindertijd hebben vaak een lugubere origine. In oude versies van Roodkapje eet de heldin haar grootmoeder op, of wordt ze door de wolf gedwongen om zich uit te kleden. Samen met Tim Burton en Anton Pieck inspireren deze donkere volksvertellingen het verhaal en de visuele stijl van platformgame Woolfe - The Red Hood Diaries. De Belgische ontwikkelaar GRIN vraagt in september 2014 nog hulp via Kickstarter en krijgt zo de kans om de hervertelling van Roodkapje te perfectioneren.
Roodkapje zegt haar grootmoeder vaarwel en trekt richting de grote stad. Daar vindt ze een bevolking geterroriseerd door Woolfe Industries en een leger van tinnen soldaten. Gaandeweg ontdekt ze de waarheid rond de dood van haar vader en wil ze wraak op B. B. Woolfe nemen.
De omgevingen die Roodkapje tijdens haar vendetta doorkruist, spreken net als de inspiratiebronnen tot de verbeelding. Een ondergesneeuwde stad die gebogen gaat onder de pijpleidingen en schoorstenen van primitieve industrialisatie. Een sprookjesbos dat door een magische ramp uit elkaar is gerukt . Elke locatie wordt ondersteund door een toepasselijke soundtrack die soms aan een duistere muziekdoos en dan weer aan dronken straatmuzikanten doet denken. Woolfe is een game met een geslaagde artistieke presentatie en visie. Maar daar eindigt het sprookje.
Ondanks het feeërieke uitzicht speelt de game als een heks. Simpelweg navigeren door de omgevingen werkt zelden zo vloeiend als nodig is. Om schijnbaar willekeurige redenen beslissen onzichtbare muren over welke objecten je kunt springen of aan kunt vastklampen. Het doorkruisen van de wereld is dan ook te vaak een verwarrende mengelmoes van trial-and-error of het blindelings volgen van glinsterende knooppunten. Het maakt de kern van het platformen eerder frustrerend dan uitdagend.
Dit heeft ook zijn negatieve uitwerking bij het oplossen van de puzzels. Deze zijn helemaal niet zo bevredigend als de Kickstarter-pagina belooft. Vaak houden ze niet meer in dan een vijand naar een bepaalde locatie lokken of een schakelaar omgooien en tegen de tijd terug racen. Te vaak zorgt de wisselvallige besturing ervoor dat je deze breinloze taken opnieuw moet doen.
Het vechtsysteem lijdt aan de dezelfde kwaal. Je beschikt naast een lichte en zware aanval over speciale vaardigheden. Verzamel genoeg magische kracht en sla je bijl met een klap op de grond of smijt je wapen als een boemerang in het rond. De meest effectieve vechtstijl is echter om recht naar een vijand toe te lopen en oneindig de zware aanval te herhalen. Dit maakt het combosysteem totaal overbodig en al snel bespaar je jezelf nog de moeite om de confrontatie aan te gaan. Weglopen werkt immers net zo goed.
De enige momenten waarop je enigszins moet opletten wat je doet is tijdens de twee baasgevechten. Vooral tijdens het laatste gevecht begint Woolfe eindelijk open te bloeien. Ontwijken wordt plots noodzakelijk en ook de magische krachten komen van pas. Voor het eerst tijdens het spelen, gaat je hartslag omhoog. Maar dan zit het avontuurtje er al na twee uur op.
Het eerste deel van Woolfe - The Red Hood Diaries maakt alvast geen goede indruk. Sterk audiovisueel design wordt voortdurend door verwarring en eentonigheid gegijzeld. Het tweede deel van de saga is voor augustus gepland. Tijd die GRIN goed kan gebruiken om de pijnlijke kernpunten onder handen te nemen.
Woolfe - The Red Hood Diaries is nu verkrijgbaar voor pc en lanceert later dit jaar voor PlayStation 4 en Xbox One. Een tweede deel is voor augustus 2015 gepland.