World of Warcraft: State of the Game

Call of the Crusade

Zomer 2009 kwam de tweede grote contentexpansie aangestormd. Call of the Crusade focuste alle aandacht op het domein van de Lich King in Icecrown. Het was echter een heel vreemde patch. De daily quests werden hier en daar wat uitgebreid, maar vreemd genoeg werd er nog geen stap gezet richting de vestiging van Arthas zelf. De helden van the Alliance en the Horde zouden namelijk eerst een robbertje onder elkaar uitvechten om te bepalen wie de grootste strijders zijn…om daarna de basis aan te vallen, het leek wel een vertragingsmanoeuvre dat ontsnapt was aan de klauwen van de Lost scenaristen.

De community zelf had ondertussen een nieuw speeltje gevonden, de Gearscore. Deze virtuele score geeft weer van welke kwaliteit je items zijn. Dit werd belangrijk omdat Blizzard wederom de raids voor iedereen wilde open stellen en nieuwe tools en extra beloningen aanleverde om het vormen van zulke raids te faciliteren. Een aloud probleem stelde zich wederom, namelijk de onervarenheid van bepaalde spelers tegelijkertijd met het haantjesgedrag van anderen die net menen dat de encounter enkel en alleen op hun manier moet uitgevoerd worden.

De smeden in de grote steden kenden een grote heropleving wanneer vele spelers terugkeerden van een lange (en kale) reis. Gearscore werd langzaam aan het antwoord. De community ging zelf de barrière plaatsen om spelers toe te laten voor de raids. Het hielp niet dat de normale versie van de nieuwste raidzone enorm makkelijk was en binnen het uur kon voltooid worden, spelers bepaalden het beleid door middel van de scores en een link naar je achievements. Dit hielp uiteraard de casual spelers niet meteen vooruit. Om deel te nemen aan zulke raids moest je al herhaaldelijk dezelfde zone doorlopen hebben en items van hetzelfde niveau hebben verkregen. Achievement linking en gearscores waren de orde van de dag op een heel aantal realms.

Blizzard speelde hier echter mooi op in door meer en meer emblems te voorzien als je random dungeons speelt. De items die je kon verdienen waren van een steeds hoger niveau zodat je als nieuweling geen stap meer in Naxxramas of Ulduar hoefde te zetten om mee te kunnen raiden. Het lijkt een mooi compromis, maar uiteraard blijft het voornaamste discussiepunt dat gearscore helemaal niets zegt over de skills van desbetreffende speler.

Het hardcore publiek maakte ondertussen kennis met een nieuwe mechanic, die reeds eerder éénmalig werd getest in Ulduar. Om de heroic mode wat meer allure te geven werd het aantal pogingen om een encounter te voltooien strikt beperkt. Per week kan je maximaal 50 keer sterven in team. Daarna kan je geen enkele encounter meer starten. Slaag je er echter in om deze gevechten tot een goed einde te brengen, dan wacht er je wel een mooie extra beloning, namelijk een kist met extra items.

De dungeon zelf was heel lineair met weinig verrassende gevechten. Je werd toegejuichd door een team van je eigen ras terwijl je reusachtige beesten tegen de vlakte kreeg. Weinig nieuws dus. Encounters vereisten een goed samenspel tussen de juiste doelen raken en op je omgeving letten. Eén hoogtepunt is zonder twijfel het PvP gevecht tegen tien vijanden. Het gevecht bevat weinig vaste structuur, al wat je weet is dat tien spelers semi-willekeurig leden van jouw team proberen om te brengen. Je zal dus geregeld gebruik moeten maken van abilities die de snelheid van je tegenstrevers verlagen of je eigen weerstand verhogen.

Aangezien we het toch over Player versus Player hebben, één van de meest opwindende doch langdradige gebieden werd toegevoegd aan de game, Isle of Conquest. In deze PvP Battleground nemen 80 spelers het tegen elkaar op met behulp van allerlei voertuigen. Het doel is specifieke doelwitten in te nemen die specifieke voordelen geven aan je team en traag maar zeker de burcht van je tegenstanders bestoken van op de grond en in de lucht. In de praktijk blijkt dit één van de meest diverse zones waarbij gevechten op heel korte termijn plots gewonnen of verloren kunnen worden.

Blizzard voegde echter op een continue manier features toe die telkens iets meer variatie brachten aan de game, het blijft een verwezenlijking op zich.

Fall of the Lich King

Een jaar na haar release werd de ware apotheose pas voorgesteld. De poorten van Icecrown Citadel waren vakkundig open gebeukt en spelers konden eindelijk de thuisbasis van Arthas bezoeken. Het duurde echter een hele tijd, want de verschillende vleugels werden slechts mondjesmaat opengesteld. Blizzard zag duidelijk in dat de voorgaande content - hoewel van redelijk uitdagend niveau was - weinig uitdagingen brachten voor de top guilds op de bevolkte servers.

Icecrown Citadel is dan ook een tikkeltje harder geworden, maar is zeker geen tweede Sunwell Plateau. Je moet zoals steeds goed op je omgeving letten, dient een bepaald ritme in het gevecht te vinden met je groep en hebt voldoende gear nodig om tegemoet te komen aan de eisen van het gevecht zowel qua healing, hitpoints als damage die je kan doen.

Stel je echter voor, je begint nu nog met World of Warcraft of je bent net level 80 geworden samen met enkele vrienden, wat is de kans dat je deze gevechten dan zal zien? Wel, het hangt allemaal af van je volharding. Speel je met enkele vrienden samen dan kan je vast wel degelijke items verzamelen als je tien-man runs organiseert. Begin simpel en doe dagelijks enkele instapdungeons zodat je genoeg gear en ervaring krijgt voor het stevigere werk. We hebben het zelf geprobeerd met enkele nieuwe personages en de meesten zagen de eerste gevechten in Icecrown Citadel binnen de drie weken nadat ze hun eerste level 80 dungeon hadden voltooid. Zoals steeds blijven healers en tanks meer gegeerd dan gewone DPS-rollen, maar let erop dat deze classes enorm veel in de spotlight staan en verantwoordelijk worden gehouden wanneer de hele groep sterft.

De nieuwe focus op Gearscore zorgt er echter voor dat je met een beperkte ervaring toch langzamerhand de encounters in de Citadel kan beginnen leren. Wil je het iets makkelijk, stel dan zelf een guild samen en begin aan Naxxramas en Ulduar. De items helpen je amper verder, maar de ervaring wel. Elke server bevat tientallen mensen die guildloos rondlopen en zoeken naar een nieuwe thuis, wie weet ben jij wel diegene die hen verenigt.

Ondertussen spenderen vele mensen enkele avonden per week met de befaamde gunship battle of verjagen ze hun Twilight frustraties door de ondode Bloodelf Queen om te brengen en hun collega raiders te bijten. Icecrown Citadel is één van de beste content toevoegingen die de spelers hebben mogen ervaren en de ware finale volgt nog aangezien je pas kan starten met de heroic modes wanneer je de normal mode voltooid hebt, lees: de Lich King hebt gedood.

Deze laatste vormt echter voor heel wat guilds een struikelblok door de moeilijkheidsgraad en de lange duur van het gevecht. Wil je echter weten hoe het verhaal van Arthas eindigt, dat begon met de dood van geïnfecteerde burgers, de paladin leiders en de toenmalige koning in WarCraft III - dan is er nu geen beter moment om aan Wrath of the Lich King te beginnen. De game is enkel maar beter geworden, maar de mechanics blijven uiteraard dezelfde. World of Warcraft spreekt een massa aan door enkele zaken te vernieuwen, maar zich vooral te baseren op de populaire kern waarin spelers hele avonden willen bezig zijn met instances te voltooien, gear te verdienen en tussendoor allerlei materiaal te verzamelen of kopen om je raiding/PvP leven makkelijker te maken. Het is dankzij de grote schaal waarop dit gebeurt dat de game zijn aantrek blijft behouden, want er gaat niets boven deel uitmaken van een entertainende cultuur en bijbehorende gemeenschap, al is die dan in vele gevallen virtueel.